Φτιάχτηκαν για δύο κι αυτή είναι αρχή απαραβίαστη.
Στις κρύες νύχτες του χειμώνα, στα δροσερά φθινοπωρινά σούρουπα, τα ζεστά καλοκαιρινά απομεσήμερα και τα γλυκά ανοιξιάτικα πρωινά.

Φτιάχτηκαν για ένα μαξιλάρι που θα το μοιράζονται δύο κεφάλια.
Και για αγκαλιές. Πολλές αγκαλιές.
Είναι για εκείνες τις μαγικές στιγμές που νιώθεις τη θερμότητα ενός άλλου κορμιού, αγαπημένου, να σε ζεσταίνει. Ενός κορμιού που φτιάχτηκε, θαρρείς, για να ταιριάζει στο δικό σου.
Κάθε του προεξοχή να έρχεται να αγκαλιάζει τις εσοχές σου και το ανάποδο.
Ξαπλώνεις  δίπλα του κι αφήνεις κάθε τι στην άκρη. Πίκρες, γκρίνιες, άγχη και φόβους.

Κάτω από το σεντόνι δεν υπάρχουν προβλήματα.
Μόνο όνειρα. Όνειρα για δύο.

Ο άνθρωπος δεν την αντέχει την μοναξιά. Ακόμη κι αν σε κάποια στροφή της ζωής του, αποθαρρυμένος από πρόσωπα και καταστάσεις δηλώσει πως την προτιμά, δε θα είναι αλήθεια. Θα είναι απλά μια πρόσκαιρη αντίδραση στις πληγές που η ζωή αποζητά να αποκτάμε ώστε να εκτιμάμε το μετά.

Να εκτιμάμε το καλό όταν έρθει.
Γιατί μπορεί να αργήσει, μπορεί να χάσει πολλές  φορές το δρόμο του, αλλά θα έρθει. Και τότε θα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και θ’ απορούμε πως καταφέρναμε να λέμε ότι προτιμάμε τη μοναξιά.
Πως αντέχαμε να αντικρίζουμε μια απελπιστικά αδειανή και παγωμένη μεριά στο κρεβάτι.

Χίλιες φορές ο καναπές από ένα μισό κρεβάτι.
Χίλιες φορές η προστατευτική ζεστασιά του, η ψεύτικη αίσθηση πλήρωσης που σου δίνει η στενότητα του, παρά να μην ξέρεις που να πρωτοαπλωθείς στο κενό.
Γιατί δεν το αγαπάς το κενό. Είναι απώλεια, είναι ερημιά και κάποιες στιγμές είναι βασανιστήριο.

Ξαπλώνεις σε έρημο κρεβάτι, σε παγωμένα σεντόνια και μαξιλάρι δίχως άρωμα.
Κλείνεις τα μάτια κι ο νους σε πάει πίσω. Θέλεις δε θέλεις, θα γίνει. Είναι αναπόφευκτο.
Θα σε πάει σε στιγμές πληρότητας. Στιγμές που τότε δεν εκτίμησες, γιατί ήταν φαινόμενο καθημερινό.
Η γνώριμη ανάσα στο πρόσωπό σου για καλημέρα, τα γέλια, οι ψίθυροι κι οι αναστεναγμοί. Μα πάνω από όλα, η τσαλακωμένη διπλανή μεριά.
Τώρα αρνείσαι να γυρίσεις πλευρό. Αρνείσαι  πεισματικά τα ατσαλάκωτα σεντόνια.
Και πολύ καλά κάνεις.
Γιατί τα σεντόνια φτιάχτηκαν για να είναι ακατάστατα. Για τη ζέστη ενός ζωντανού κορμιού. Αγαπημένου.
Αυτό αξίζεις κι αυτό πρέπει να διεκδικείς. Με όλο σου το είναι. Δίχως να βαλτώνεις σε μοιρολατρίες. Δίχως απογοητεύσεις. Μα δίχως και υπερβολές.
Κάθε σου μέρα, θα στρώνεις το έρημο κρεβάτι σου και θα λες πως είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Πως είναι η μέρα που κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο.

Να ξυπνήσεις άλλωστε κάποιο πρωί σε άλλη ζωή, δεν είναι εφικτό.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις πως θα ομορφύνει αυτή εδώ που ζεις. Με μικρά, αποφασιστικά βήματα προς την κατεύθυνση των ονείρων σου. Κι αυτά, μέσα σε όλα τα άλλα πρέπει να περιλαμβάνουν και ζεστά, τσαλακωμένα, αρωματισμένα σεντόνια. Δίχως φόβο, πείσματα, αμηχανίες και πισωγυρίσματα.

Μόνο με όμορφες σκέψεις για το σήμερα, το αύριο και το κάθε αύριο.
Για κείνη την ανάσα στο πλάι σου που σύντομα θα γίνει η πιο όμορφη ρουτίνα.
Κι εκείνο το γέλιο που κανείς δεν μπορεί να το αντικαταστήσει με τίποτα ισάξιο.
Για τη ζεστασιά των παγωμένων ποδιών του άλλου, που όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, δεν αναπληρώνει κανένα θερμαντικό σώμα αυτού του κόσμου.
Για το κρεβάτι που πρέπει να χτυπά με δύο καρδιές, απόλυτα συντονισμένες σε μία.

Αυτή είναι η μαγκιά του, αυτή και η μαγεία του.

https://www.youtube.com/watch?v=GOhuWW2ROJg

Στεύης Τσούτση

diaforetiko.gr