Χρήστος (Τάκης)  Ζερβός

Ο τελευταίος φάβρος του Ληξουρίου

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 Τον Γενάρη  του 2020 έφυγε από τη ζωή ο  Χρήστος  Ζερβός, ένας φίλος και  συμπολίτη μας που τον αποκαλούσαμε Τάκη και ήταν ένας δικό μας άνθρωπος, ένας  Ληξουριώτης παλιός που χάραξε τη δική του ιστορία, τη δική του όμορφη πορεία μέσα από το παλιό επάγγελμα του Φάβρου, ή καλύτερα του σιδερά.

Ο Τάκης μαθήτευσε από μικρός σε αυτό το επάγγελμα, το έμαθε από τους παλιούς σιδεράδες του προσεισμικού Ληξουρίου, το σεβάστηκε και όταν ένιωσε έτοιμος  πάνω στην τέχνη αυτή του φάβρου, την  έκανε βιοποριστική εργασία για να ζήσει την οικογένειά του και να πορευτεί τίμια στη ζωή.

 Ο Τάκης μιλούσε με τα εργαλεία του, με τα μηχανήματά του, καμάρωνε τις λίμες, τους τροχούς, τον κόφτη, το μεγάλο κόφτη, τον Δράπανο όπως λέγεται, της παλιάς Ηλεκτρικής του Ληξουρίου  και πολλά μικρά και μεγάλα τέτοια  εργαλεία  με τα οποία εξυπηρετούσε τον κόσμο, που έρχονταν και του ζητούσε  να βρει μια λύση για κάποια χαλασμένη μηχανή ή να επιδιορθώσει κάτι.

Άναβε  με τη μεγάλη  φυσούνα   το καμίνι του  και διαμόρφωνε καλλιτεχνικά τα σίδερα δίνοντάς τους το σχήμα που ήθελε. Πλήθος  από σιδερένιες κατασκευές από πορτόνια, από κρεβάτια, από διακοσμητικά στοιχεία παλιάς εποχής, πορταδέλες και παλιούς μεντεσέδες και τόσα άλλα όμορφα πράγματα  που έφτιαχναν τα χέρια του, ήταν δημιουργήματα μιας παλιάς τέχνης που σήμερα έχεις ελαττωθεί ή καλύτερα θα λέγαμε έχει χαθεί οριστικά.

Μα ο Τάκης δεν ήταν μόνο ο υπέροχος σιδεράς καλλιτέχνης, ήταν ένας τεχνίτης της υπομονής που επιδιόρθωνε ότι του ζητούσαν, έσκυβε πάνω στο πρόβλημα  κι αφού το μελετούσε προσεκτικά, έβρισκε τη λύση.

Τον εμπιστεύονταν  οι συμπολίτες μας, γιατί πέρα από την λύση που αυτός πάντα έβρισκε είτε να επιδιορθώσει είτε να κατασκευάσει, είτε ακόμη να επισκευάσει  κάποια μηχανή  σε κέρδιζε με τον αισιόδοξο λόγο του, με την καλή του διάθεση και με την ετοιμότητα να προσφέρει πάντα το καλύτερο. Αγαπούσε τη θάλασσα και πέρα από το ψάρεμα, έφτιαξε ακόμη και τη βάρκα του.. ..

Ήταν ένας άνθρωπος του κεφιού, του χορού, της  κοινωνικής συμμετοχής, και μια φιγούρα λαογραφική με τη φόρμα εργασίας γεμάτη μουτζούρες από λάδια, γράσα και γάνες από το καμίνι του. 

Είχε μια ανοικτοσύνη  και συμμετείχε τόσο όμορφα κι αβίαστα στα δρώμενα του Πολιτιστικού Συλλόγου « Ανδρέας Λασκαράτος». Του άρεσε το πνεύμα της παρέας, του άρεσε η καλή επικοινωνία, το καλοσυνάτο πείραγμα, η συμμετοχή στο θεατρικό. Πώς να ξεχάσω που όντας μέλος του Συλλόγου μας,  μας είπε από μόνος του,  «ακούστε με θέλω να συμμετάσχω στα θεατρικά.   Μα Τάκη μου,  αγαπημένε του είπαμε, θα θυμάσαι όλα αυτά τα λόγια του κειμένου;. Πείτε μου, μας είπε τι να κάνω κι εγώ θα είμαι συνεπής. Πράγματι θυμόταν το ρόλο απ’ έξω . αυτοσχεδίαζε προσεκτικά και εναρμόνιζε τη σκηνή του σε όλο το έργο χωρίς να είναι παράφωνη. Βγαίναμε στα καρναβάλια και ντυνόμαστε διάφορους ρόλους. Ποιος να ξεχάσει τον Τάκη στα καρναβάλια του Ληξουρίου, που συμμετείχε στις  μάσκαρες  του Πολιτιστικού Συλλόγου -Ανδρέας Λασκαράτος-.  Το 1992 ο Τάκης βοήθησε στην κατασκευή  του άρματος της «Ειρήνης» και στο φτιάξιμο των δυο γονδολών, που άφησαν εποχή στο Ληξουριώτικο καρναβάλι. Το 1994 τα καρναβαλικά θέματα του Συλλόγου ήταν αρκετά. Ο Τάκης Ζερβός  συμμετείχε  «Στα παραδοσιακά επαγγέλματα»  κάνοντας τον  σιδερά με ένα μεγάλο χειροκίνητο τροχό. Η όλη παρουσία του ήταν πραγματικά υπέροχη και όλοι επαινέσαμε την κάθε λεπτομέρεια που είχε επιμεληθεί το σύνολο της εμφάνισή του. Το 1995 θα συμμετέχει ως «Μις Μπουγάτσα» στις «Τσαούσες» που άφησαν μια ανεξίτηλη εικόνα κεφιού και γέλιου. Το 1996 θα ντυθεί επιβλητικά στη μασκαράτα του Συλλόγου με θέμα «Όλες οι χοντρές και οι ατσούμπαλες κυρίες στο Γυμναστήριο για να’ ναι έτοιμες για την Ολυμπιάδα». Πού να τον έβλεπε κανείς, όταν παίξαμε «το κάζο της  Ασημινούλα» στο Δημαρχείο Ληξουρίου. Ήταν υπέροχος … να τραγουδά ψαλτικά και να κουβαλά και την Ασημινούλα! Ποτέ δεν έλειψε από τις μασκαράτες, από τη Χορωδία, από όπου μπορούσε να βοηθήσει και να συμμετάσχει. Ακόμη και τη χήρα του καρνάβαλου μαζί με τον Μάκη Σωτ. Γαλανό, που ως φιγούρες απογοητευμένες, συνόδευαν τον καρνάβαλο για να καεί στην πυρά. Πόσες φορές δεν ανέβαινε στο πάρκο της πλατείας και έπαιζε στα σκετς του Συλλόγου μας, πόσες φορές στα θεατρικά ηθογραφικά έργα του νησιού χαρίζοντάς μας κέφι και ζωντάνια με τη συμμετοχή του…!.

     Τα χαιρόταν αυτά τα δρώμενα. Γέλια και αστεία άδολα, καλαμπούρια και πειράγματα, όλα του μια καλοσύνη, μια διάθεση ψυχής, ωραίες στιγμές που μας έμειναν ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να πρωτοπώ, πέρα από τη συμμετοχή του στα θεατρικά και στα καρναβάλια, πέρα από τις καλές συναντήσεις και τα όμορφα βιώματά του που μας  χάρισε, ήταν κι ένας σπουδαίος βοηθός μας όταν στήναμε τα σκηνικά του Συλλόγου μας. Γεμάτος εργαλεία ερχόταν αρκετά πριν τη παράσταση και μαζί με άλλους στρωνόταν να στήσει και να ποστιάσει το κάθε τι αναγκαίο.

Δεν ήταν μίζερος και κουμπωμένος  στο μυαλό, απεναντίας τολμούσε  στην κάθε νέα όμορφη πρόκληση ζωής  και συμμετοχής.  Μας άφησε  πίσω δυνατές αναμνήσεις, δυνατές σκηνές καλής επικοινωνίας, δράσης κεφιού και πολιτισμού, δράσεις συμμετοχής σε πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τολμούνε. Όλα αυτά τα παραπάνω εκπορεύονταν από την καλή του καρδιά, από το χαμόγελό του, από το κέφι του για ζωή.