Ένα λευκό σεντόνι. Μερικά αγριολούλουδα. Κεριά που τρεμοπαίζουν. Κι ένα σώμα, άψυχο πια, που κάποτε θεράπευε, αγκάλιαζε, συγχωρούσε.

Κι εκείνη… σκυμμένη από πάνω του. Δεν φωνάζει. Δεν ουρλιάζει.

Μονάχα ψιθυρίζει:

«Ὦ γλυκύ μου ἔαρ…»

Ω, γλυκιά μου Άνοιξη. Παιδί μου.

Πώς αντέχει ο κόσμος να γυρίζει, ενώ εσύ δεν αναπνέεις πια;

Το λέει κάθε μάνα που έχει χάσει παιδί. Το λέει κάθε ψυχή που αγάπησε βαθιά και έμεινε με άδεια χέρια. Το λέει η Παναγία, όχι σαν Θεοτόκος, μα σαν μάνα που κλαίει πάνω απ’ το παιδί της. Όχι για το μεγαλείο, αλλά για το άδικο.

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια σ’ εκείνο το βράδυ. Υπάρχει σιωπή.

Σιωπή και μια φωνή που τρέμει:

«Γιατί σε πήραν; Γιατί τόσο πόνο; Δεν ήσουν Εσύ που θεράπευες τον κόσμο; Δεν ήσουν το Φως; Πώς γίνεται το Φως να μπει στον τάφο;»

Το «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ» είναι η πιο ανθρώπινη στιγμή της Μεγάλης Εβδομάδας.

Δεν ψάλλεται· θρηνείται.

Είναι ένα μοιρολόι χωρίς γκρεμό.

Είναι η στιγμή που η Παναγία αγκαλιάζει όλους τους πονεμένους του κόσμου – και μας λέει:

«Κι εγώ πόνεσα. Μα δεν τελείωσε εδώ».

Γιατί αυτό το μοιρολόι, όσο και να λυγίζει την ψυχή, κρύβει μια υπόσχεση:

Ότι μετά τον θρήνο, έρχεται η Ανάσταση.

Ότι η αγάπη δεν θάβεται για πάντα.

Κι ότι η μάνα, όσο κι αν κλαίει, δεν παύει να ελπίζει.

INKEFALONIA NEWSDESK

{https://www.youtube.com/watch?v=9o3K9yegLVM/}