Θυμάμαι τις καταπληκτικές εορτές που γίνονταν με την παρουσία πολύ  κόσμου και των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών του Ληξουρίου. Εικόνες που στέριωσαν πιο πολύ μέσα μου,  όταν μελέτησα την ιστορία του σχολείου μου, και διαπίστωσα πως ήταν η συνέχεια του  πρώτου σχολείου Ληξουρίου που ιδρύθηκε το 1821.

          Σχεδίαζα να κάνω κάποιες τιμητικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια, του 2^ου Δημοτικού Ληξουρίου το 2021, αλλά λόγω της έξαρση της πανδημίας, συγκρατήθηκα και ελπίζω πως θα πραγματοποιήσω κάποια εκδήλωση κατά το καλοκαίρι της φετινής χρονιάς.

          Από τις ωραίες  θεατρικές σχολικές παραστάσεις για το 1821,  που η θεματικής τους  που δεν ήταν γνωστή σε άλλα σχολεία ήταν :  «Η Θυσία» θεατρικό που διαπραγματεύονταν τον   σωτήρα του Μεσολογγίου της πρώτης πολιορκίας,  Γιάννη Γούναρη, το  θεατρικό «Στ’ άνθισμα του Μάρτη» θεατρική παράσταση που συνδέει άρρηκτα το διπλό μήνυμα της  μεγάλης επετείου του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Το θεατρικό αυτό βασιζόταν πάνω στο ποίημα του Στέλιου Σπεράντζα και εθεωρείτο θεατρικό άνοιγμα,  που κατά  ωραίο τρόπο απόδιδε το περιεχόμενο της διπλής γιορτής με ολότητα και αισθητική ομορφιά.

          Ακόμη μια παράσταση από τις όμορφες της δεκαετίας του 1970, ήταν το «Εθνικό δράμα από την επανάσταση του’  21- Όλα για την Πατρίδα» του δασκάλου και έπειτα αναπληρωτή επιθεωρητή από τα Δαμουλιανάτα,  Παναγή Μαντέλη.  Πρόκειται για ένα θεατρικό σε τρεις εποχές που συνοψίζει μέσα από διαλόγους τον αγώνα για λευτεριά των Ελλήνων και τα δεινά όπου και πέρασαν κατά την περίοδο της μαύρης σκλαβιάς από τους Τούρκους.

          Το θεατρικό  κυκλοφόρησε  ως  φυλλάδιο από τον  Εκδοτικό Οίκο Ιω.  Καμπανά  Ο. Ε.  1959.  Πέρασαν τα χρόνια και ξεχάστηκε, μα πάντα φυλάσσεται   μέσα στον ογκωδέστατο φάκελο μου για την ιστορία του σχολείου. Κάθε φορά που το βλέπω στο πάκο με τα χαρτιά και τα έγγραφα, το ανοίγω για να θυμηθώ το ποίημα που  σύμφωνα με το έργο, τραγουδούν οι πρωταγωνιστές του αγώνα.

          Ο Παναγής Μαντέλης  γνώριζε πολύ καλά βιολί, και το είχε μελοποιήσει, δυστυχώς η μουσική αυτή δεν υπάρχει πλέον, αλλά παρηγορούμαι διαβάζοντας τον επίλογο – τελευταία  λόγια  του έργου,

……..

« Σταύρος.   Ναι έχετε δίκιο… Είναι όμορφο να αγωνίζεται  κανείς για τη Λευτεριά της Πατρίδας του.

Πάνος. Μανούλα μην κλαις. Πεθαίνω χαρούμενος. Να βλέπω… ε..κεί

 έ …να  φως.. Είναι το φως της Λευ..τε..ριάς.  Ελλάδα μου πάρε την ψυχή μου (γέρνει και πεθαίνει).

Στάθαινα. Πάνο μου (πεθαίνει)

Στάθης. Κι  οι δυο νεκροί Ελλάδα μου.  Ίσως θα πέσουμε και μείς, μα η λευθεριά δε θ’ αργήση νά  ρθη.»