Η γιορτή της μητέρας την Κυριακή .

      Η ημέρα της μητέρας είναι εορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας. 

      Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, γιορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη.

       Δεν ξεχνάμε να χαρίσουμε λίγο χρόνο σε αυτό το αγαπημένο μας πρόσωπο, ένα λουλούδι,ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά. 

       Η δασκάλα μας έστερνε όλα τα παιδιά στα σπίτια του χωριού να φέρουμε απ' τις ολάνθιστες μαγιάτικες αυλές, λουλούδια.

       Μας έφτιαχνε μπουκέτα όμορφα με αρμονικά χρώματα, μοσχοβολούσαν άνοιξη και αγάπη. Μοσχομπίζελα, μαυρομάτες, πασχαλιές, γαρύφαλλα, τριαντάφυλλα και πανέμορφα σκυλάκια.

       Κάθε παιδί το πήγαινε στην μανούλα του και αυτό έγινε διδαχή.

         Τα πρώτα παιδάκια ήταν της Αργυρώς και της Φώνης, τρέχανε μπροστά  μας να παραδώσουν,να φιλήσουν ,να αγκαλιάσουν την μανούλα τους και αυτές οι αγκαλιές και τα φιλιά μου έχουν μείνει βαθιά ριζωμένα στην ψυχή μου. Ήταν σαν ένα είδους φροντιστήριο για όλους εμάς που ακολουθούσαμε. 

            Την Κυριακή δεν ξεχνάμε την μανούλα μας...το κείμενο που ακολουθεί κάτι έχει να μας πει

Μπορεί και να ‘ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε την έφερε στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει.

Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη. 

Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της να φύγει.

( Ν.Καζαντζάκης)

Γράφει η Διονυσία Μενεγάτου