Στον ραδιοφωνικό σταθμό COSMOS 96,5  στην εκπομπή «Στα Υπόγεια είναι η θέα», με τους δημοσιογράφους Δημήτρη Αλοίζο και Σπυριδούλα Αναλυτή, φιλοξενήθηκε ο  Καθηγητής και Διευθυντής της Παιδοψυχιατρικής του Εθνικού Καποδιστριακού  Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Επιτροπής Πρόληψης Παραβατικότητας Γεράσιμος Κολαίτης, ο οποίος αναφέρθηκε:

 Στην παραβατικότητα παιδιών και εφήβων : «Γίνεται λόγος για αύξηση, δεν είμαι σίγουρος όμως ότι υπάρχει, με την έννοια ότι δεν έχουμε μελέτες στη διάθεση μας που να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Έρχονται βέβαια στην επιφάνεια συνεχώς περιστατικά που τα Media δίνουν μεγάλες διαστάσεις και γι αυτό  επικρατεί αυτή η άποψη. Είναι όμως σίγουρο ότι ζούμε καθημερινά όλοι μας ένα κλίμα μιας διάχυτης επιθετικότητας, η οποία παίρνει και τη μορφή της παραβατικότητας. Παραβατικότητα σημαίνει ότι κάποιος παραβιάζει το νόμο, αλλά υπάρχουν ένα σωρό συμπεριφορές που τις ζούμε όλοι στην καθημερινότητα μας , στους δρόμους κλπ, οι οποίες  μπορεί να μην είναι παραβατικές, όμως υπάρχουν και δείχνουν κάτι. Εγώ αυτό το συνδέω και με τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης που πέρασε, αλλά και με την διετία της πανδημίας. Πιστεύω ότι αυτές οι καταστάσεις έχουν παίξει το ρόλο τους, όχι όμως ότι η επιθετικότητα και η παραβατικότητα οφείλονται σε αυτές, γιατί όλοι μας έχουμε περάσει δύσκολες περιόδους, χωρίς να γίνουμε παραβατικοί  η εγκληματίες».

Στον ρόλο της Οικογένειας: «Είναι το Α και το Ω η οικογένεια. Πίσω από όλα τα προβλήματα είναι η οικογένεια , όπως πρέπει να είναι και η οικογένεια πίσω από όλες τις λύσεις. Αυτές τις μέρες έχουν βγεί στον αέρα και άλλα θέματα που σχετίζονται με την παιδική κακοποίηση είτε μέσα στην οικογένεια, είτε μέσα στα ιδρύματα. Η οικογένεια είναι πίσω από πολλά από αυτά τα προβλήματα και πρέπει οπωσδήποτε η οικογένεια να αποτελεί  μέρος και της λύσης τους. θέλω να πω, ότι το πώς οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους είναι πάρα πολύ σημαντικό θέμα και είναι κυρίως αυτό το οποίο ευθύνεται για κάθε στραβό. Κατά τον ίδιο τρόπο θεωρώ ότι η πολιτεία έχει υποχρέωση με τις υπηρεσίες της να βοηθά αυτές τις οικογένειες, ούτως ώστε η οικογένεια να υποστηριχθεί, να ενισχυθεί και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της . Το να ψάχνουμε για καλά ιδρύματα , η να διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας , γιατί ανακαλύψαμε ότι στα ιδρύματα γίνεται κακοποίηση , η παραβιάζονται τα δικαιώματα των παιδιών, αυτό το θεωρώ υποκρισία τουλάχιστον». 

Στον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων που υφίστανται σε μια οικογένεια: « Οι γονείς που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, θα πρέπει να ζητούν βοήθεια από τις υπάρχουσες υπηρεσίες, είτε αυτές είναι ψυχικής υγείας, είτε κοινωνικές, η προνοιακές, που έχουν αντικείμενο αυτά τα προβλήματα. Σ αυτές τις υπηρεσίες θα πρέπει να απευθύνονται οι γονείς, όμως οι οικογένειες που έχουν τις μεγαλύτερες ανάγκες, αυτές δεν απευθύνονται για βοήθεια. Είναι ένα γεγονός που το ξέρουμε από την δεκαετία του 60. Γνωρίζουμε ότι από τις εκατό  οικογένειες που έχουν προβλήματα με τα παιδιά τους, μόλις οι δέκα η οι είκοσι θα απευθυνθούν για βοήθεια, το 80% δεν απευθύνεται για βοήθεια. Εκεί είναι η μεγάλη ευθύνη της πολιτείας , να υποστηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο αυτές τις οικογένειες. Ανεξάρτητα από το αν μια κοινωνία είναι κλειστή η ανοιχτή  αυτά τα ποσοστά ισχύουν γενικότερα».

Στην Επιτροπή Πρόληψης Παραβατικότητας –Εγκληματικότητας &Παρέμβασης  που συστάθηκε πρόσφατα στον Δήμο Αργοστολίου και είναι και ο ίδιος μέλος της: « Δεν μπορεί κανείς να έχει προσδοκίες μεγάλες από μία επιτροπή, ο ρόλος της είναι καθαρά συμβουλευτικός  και δεν περιμένει κανείς να κάνει πράγματα. Ο Δήμος και η πολιτεία πρέπει να κάνουν πράγματα. Η επιτροπή θα συμβουλέψει τον Δήμο και εγώ μ αυτή την δέσμευση μπήκα εκεί, για να κάνει τα δέοντα.  Η επιτροπή είναι σημαντική πρωτοβουλία ,την χαιρετίζω και γι αυτό δέχτηκα  να συμμετέχω. Συμμετέχουν άνθρωποι από διάφορους θεσμούς και διαφόρων  ειδικοτήτων και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα για την επιτροπή, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε προτάσεις προς τον Δήμο ,ώστε να προχωρήσει σε διάφορες δράσεις, είτε στα σχολεία, είτε στις οικογένειες  η στην ευρύτερη κοινότητα. Δράσεις οι οποίες θα είναι προς όφελος και συμφέρον των ανηλίκων και των οικογενειών τους». 

Στην παιδική κακοποίηση και στους τρόπους διαχείρισης της: « Πάντα υπήρχε η παιδική κακοποίηση όπως και η εγκληματικότητα, απλά τώρα υπάρχει μεγάλη ενημέρωση  και οι πληροφορίες διαχέονται άμεσα. Είναι γεγονός ότι παρακινούνται οι άνθρωποι όταν έρθει ένα περιστατικό στην επιφάνεια και μετά δεύτερο και τρίτο και αυτό μπορεί να πάρει και μορφή χιονοστιβάδας. Αυτό από μία άποψη είναι καλό , όμως η πολιτεία για να κάνει τα δέοντα δεν πρέπει να περιμένει  να έρθουν στην επιφάνεια κάποια περιστατικά. Η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να έχει κάνει τους σχεδιασμούς της , τις υπηρεσίες της,  τις δράσεις της, προκειμένου να αντιμετωπίζει όλα αυτά τα περιστατικά. Επίσης οι ενήλικες θα πρέπει να είναι ενημερωμένοι, ευαισθητοποιημένοι  για να αναγνωρίζουν σημάδια και να μην φοβούνται να αναφέρουν τα περιστατικά κακοποίησης. Η εμπειρία μου είναι ότι πολλές φορές οι ενήλικες κάνουν τα στραβά μάτια , γιατί δε θέλουν να μπλέξουν. Όμως οι ενήλικες, οι εκπαιδευτικοί, οι ειδικοί, κλπ, είναι  υποχρεωμένοι εκ του νόμου εδώ και πολλά χρόνια, να αναφέρουν οτιδήποτε πέφτει στην προσοχή τους , που θα μπορούσε να έχει σχέση με παραμέληση η κακοποίηση ενός ανηλίκου. Είναι υποχρέωση μας να το κάνουμε αυτό. Τα ίδια τα παιδιά που είναι θύματα, σαφώς καταλαβαίνουν ότι είναι θύματα βίας, κακοποίησης η παραμέλησης, αλλά δεν θα μας ζητήσουν τα ίδια βοήθεια, ειδικά αν είναι σε μικρή ηλικία. Εδώ οι μεγάλοι  που υφίστανται κακοποίηση δεν ζητούν βοήθεια και υπάρχει μια συνομωσία  σιωπής, γιατί το να το αποκαλύψουν, έχει ποικίλες επιπτώσεις στη συνέχεια. Δεν είναι μια απλή ιστορία το να αποκαλύψεις κάτι , έχει μια σειρά από αντιδράσεις και πράγματα τα οποία δεν είναι απλά κυρίως για το ίδιο το θύμα, το οποίο είναι σαν να κακοποιείται πάλι. Είναι πολύ βασικό για μένα η αποκάλυψη να γίνεται σε συνθήκες ασφάλειας για το θύμα, δεν μπορεί δηλαδή ένα παιδί να καταγγέλλει τη οικογένεια του και να επιστρέφει την ίδια στιγμή σ αυτήν. Πρέπει η πολιτεία να διασφαλίσει τη προστασία αυτού του παιδιού. Συνήθως τα παιδιά δεν μιλάνε για τι νιώθουν φόβο, ντροπή και καμιά φορά κι ενοχή , γιατί θεωρούν ότι νιώθουν αυτά για την κακοποίηση που τους συμβαίνει, η έχουν απειληθεί, με αποτέλεσμα να μην έρχεται ποτέ στη επιφάνεια η κακοποίηση». 

Στις κοινότητες και στα ιδρύματα που περιθάλπουν παιδιά και στο πρόσφατο γεγονός που αφορά την Κιβωτό του Κόσμου: «Η Κιβωτός του Νώε, είχε από τα πιο ήμερα μέχρι τα πιο άγρια είδη , αυτό μπορεί να ισχύει για οποιαδήποτε Κιβωτό και οποιοδήποτε ίδρυμα. Δυστυχώς είναι μια ανάγκη τα ιδρύματα, φωνάζουμε για αποιδρυματοποίηση εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια, η πολιτεία όφειλε να είχε αναπτύξει όλες τις δομές για τα παιδιά που πρέπει να μένουν μακριά απο τις οικογένειες τους και είναι πάρα πολλά αυτά τα παιδιά και ο θεσμός των ανάδοχων και των θετών οικογενειών έπρεπε να είναι πολύ περισσότερο ανεπτυγμένος. Τα ιδρύματα βεβαίως είναι μια λύση αλλά δεν είναι ριζική και δυστυχώς μας είναι απαραίτητα αυτή τη στιγμή, αλλά πρέπει να λειτουργούν σωστά. Ακούω κατά καιρούς, ό τάδε οργανισμός σύρεται στην δικαιοσύνη , γιατί δεν έχει το απαραίτητο εμβαδόν στους χώρους του που φιλοξενούν παιδιά , μα είναι μόνο οι χώροι που μας ενδιαφέρουν; Δεν μας ενδιαφέρει η λειτουργία του συγκεκριμένου ξενώνα; Όμως αυτά κυρίως μας ενδιαφέρουν και δεν πρέπει να εκπλησσόμεθα σήμερα που έρχονται στην επιφάνεια το ότι στο τάδε ίδρυμα κάποιος κακοποίησε, στο άλλο ίδρυμα κάτι γίνεται. Είναι γνωστό ότι στα ιδρύματα υπάρχει κακοποίηση και παραμέληση , εγώ τα ζώ τουλάχιστον από το 1991, που είχα δουλέψει στο ΠΙΚΠΑ της Λέρου. Βέβαια το ΠΙΚΠΑ της Λέρου ήταν πολύ ακραίο ίδρυμα, αλλά για κάθε ίδρυμα Λέρου, υπάρχουν εκατό άλλα ιδρύματα, τα οποία  φιλοξενούν παιδιά και στα οποία αναπτύσσονται και κακοποιητικές και ιδρυματικές συμπεριφορές. Δεν μπορεί ένα παιδί να αναπτύσσεται φυσιολογικά  μέσα σ ένα ίδρυμα, όμως φοβάμαι ότι θα πρέπει να ζήσουμε δεκαετίες με τα ιδρύματα. Αυτό που πρέπει να κάνει η Ελληνική πολιτεία, είναι να τα ελέγχει αυστηρά για το πώς λειτουργούν, το προσωπικό τους να είναι εξειδικευμένοι και εκπαιδευμένοι. Δεν μπορεί ο άλλος να έχει πέντε δέκα ξενώνες και να μην τον ελέγχεις. Η πολιτεία η οποία πολλές από αυτές τις οργανώσεις  τις χρηματοδοτεί έχει τη υποχρέωση να τις επιτηρεί για το σωστό της λειτουργίας τους. Το να επενδύουμε στα παιδιά μας, είναι η μεγαλύτερη επένδυση, αξίζει τον κόπο και πρέπει να γίνεται. Μπορεί να δαπανώνται πολλά χρήματα σε άλλους τομείς, όμως το πρόβλημα με την κακή ψυχική υγεία το πληρώνει  η πολιτεία και το πληρώνει πολύ πιο ακριβά από το να έχει προβλέψει δομές, υπηρεσίες , οι οποίες θα ασχοληθούν με τους ανηλίκους. Προβληματίζομαι και οφείλω να το πω, γιατί περιμένει η πολιτεία να βγεί κάτι στη επιφάνεια για να κινητοποιηθεί , να θεσμοθετήσει, να νομοθετήσει, η να διαχειριστεί καταστάσεις, αυτά έπρεπε να είχαν προβλεφθεί, να είχαν σχεδιαστεί δράσεις κλπ. Αυτό ταιριάζει, όχι αυτό που ζούμε σήμερα. σε μια σοβαρή πολιτεία».

Κλείνοντας ο κ. Κολαίτης σημείωσε: « Καλό είναι να μην απαξιώνουμε το κάθε τι, γιατί σίγουρα τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια έχουν γίνει πράγματα στη χώρα και στον τομέα της ψυχικής υγείας και της πρόνοιας. Όμως δεν αρκούν και δεν μπορούμε να περιμένουμε δεκαετίες για να βελτιωθούν τα πράγματα, γιατί οι απαιτήσεις μεγαλώνουν και η πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί περισσότερο μετά από τις κρίσεις που περάσαμε και περιμένουμε. Έχουμε προσδοκίες και πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα χωρίς εκπτώσεις και ευχολόγια. Στο Αγία Σοφία η το Αγλαΐα Κυριακού, υπάρχουν 30 παιδιά, η στα παιδιατρικά νοσοκομεία 80 παιδιά που φιλοξενούνται , δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένα, θα έπρεπε να είναι σε χώρους που να προσομοιάζουν με την οικογένεια και να έχει γίνει εργασία με την οικογένεια, για να πάρει πίσω το παιδί της. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα τη δεκαετία αυτή που ζούμε, να περιμένει από ιδρύματα. Ιδρύματα γίνανε την δεκαετία του 60, για παιδιά που είχανε σοβαρά προβλήματα υγείας και αναπηρίας , σήμερα είναι απαράδεκτο να υπάρχουν , αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν ,οφείλει η πολιτεία να τα ελέγχει».

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης.