« Έχω αποκόμματα εφημερίδων , από  το Βήμα, τα Νέα και την εφημερίδα Πελοπόννησος με ημερομηνία 2/10/1968. Το δυστύχημα έγινε 30 Σεπτεμβρίου. Το 1968 ο Παπαδόπουλος  δύο μήνες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Κωνσταντίνου να ρίξει την χούντα, έκανε δημοψήφισμα για να αλλάξει το Σύνταγμα. Η ψηφοφορία ήταν υποχρεωτική και εμείς που ήμασταν φοιτητές στην Αθήνα, έπρεπε να ψηφίσουμε στην Κεφαλονιά, διαφορετικά θα είχαμε κυρώσεις και δεν θα αποκτούσαμε διαβατήριο για το εξωτερικό για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Οι ταυτότητες τότε είχαν κάποια τετράγωνα και κάποιος Κεφαλονίτης από το σινάφι του Παπαδόπουλου μας τις τρυπούσε, για να φαίνεται ότι ψηφίσαμε».

« Ήμουν συγκάτοικος με τον Γιώργο Σουρή που σπούδαζε Φιλοσοφική κι εγώ ηλεκτρολόγος Μηχανικός. Ήρθαμε Κεφαλονιά  Σάββατο βράδυ και την Κυριακή το πρωί πήγαμε στο τότε Γυμνάσιο Θηλέων και ψηφίσαμε. Είχε μεταβεί στην επαρχία πάρα πολύς κόσμος σε σημείο που ο Παπαδόπουλος πήρε 92% στο Δημοψήφισμα. Όταν μπήκαμε στο εκλογικό κέντρο μπήκε πρώτος ένας τεατζής, του έδωσε ο Δικαστής ένα «ναι» και ένα «όχι» και πέταξε το «όχι» και άφησε το «ναι» το έβαλε σε φακέλους μπροστά σε όλους και τα ρίξαμε χωρίς να μπούμε καν στο παραβάν. Πίσω από εμάς ήταν ο Σπύρος Λουκάτος ο φωτογράφος , ο οποίος προς τιμήν του του είπε δεν υπάρχει «όχι» και του έδωσε ο Δικαστής το όχι και ψήφισε όχι. Εμείς απλώς θέλαμε να ψηφίσουμε και να φύγουμε».

«Στην συνέχεια ξεκίνησε η Οδύσσεια μας για να γυρίσουμε. Πήγαμε Σάμη και όταν το «Άγιος Γεράσιμος» άνοιξε την μπουκαπόρτα, πήγε να το βουλιάξει ο κόσμος, με αποτέλεσμα ο Στρίντζης να το στρίψει προς την «Αγία Ευφημία». ¨Όσοι είχαν αυτοκίνητα κατευθύνθηκαν προς τα κει και ο Στρίντζης το γύρισε πίσω και μπήκαμε όσοι είχαμε μείνει. Φτάσαμε Πάτρα και σκεφτόμασταν πως θα πάμε Αθήνα. Πήγαμε στον σταθμό του τρένου και μας είπαν ότι ερχόταν ένα τρένο από τον Πύργο το οποίο ξεκίνησε από την Κυπαρισσία. Αυτό το τρένο λεγόταν ταχεία , αλλά σταματούσε σε όλους τους σταθμούς, ενώ η υπερταχεία δεν σταματούσε παρά μόνο στην Πάτρα και στην Κόρινθο. Μας είπαν να πάμε στην ταχεία στο τελευταίο βαγόνι που είχε δύο θέσεις και να καθόμαστε εναλλάξ. Όταν άκουσα ότι θα σταματάει παντού και θα κάνει 12 ώρες να φτάσει Αθήνα και να πάμε και όρθιοι, είπα δεν πάω. Ο  Γιώργος Σουρής, ο οποίος έγινε καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τώρα  είναι συνταξιούχος, με πίεζε, αλλά εγώ επέμενα ότι δεν πάω μ αυτό το τρένο». 

«Μαζί μας ήταν και άλλα παιδιά από το Ληξούρι. Ένα παιδί από το Ληξούρι Βουτσινάς ο οποίος σπούδαζε φυσικομαθηματικός , σκοτώθηκε στο δυστύχημα τότε και από τα Βλαχάτα σκοτώθηκαν 4. Ο Διονύσης Καλούρης μπήκε σ αυτό το τρένο με τρείς ξαδελφοθείες του φοιτήτριες , την Αναστασία, την Αικατερίνη και την Σοφία. Σκοτώθηκαν και οι 4».

«Όλοι στο τελευταίο βαγόνι πέθαναν εκτός από έναν 14χρονο και την ετεροθαλή αδελφή του 3 χρόνων. Ο 14χρονος είδε το τρένο που ερχόταν ολοταχώς επάνω στο τελευταίο βαγόνι  και αγκάλιασε την αδελφή του και πήδηξε έξω. Η μητέρα του και ο πατριός του πέθαναν. Μ αυτά τα παιδιά συνέβη μια τραγική ιστορία που έγινε και ταινία. Την αδελφή του την υιοθέτησε μια οικογένεια εκπαιδευτικών , αυτόν κάποια άλλη οικογένεια και χάθηκαν. Όταν έφτασε 13 χρονών η κοπέλα την είπαν οι γονείς της ότι έχει αδελφό και έψαξε και τον βρήκε. Συνάψανε ερωτική σχέση , την πίεζαν οι θετοί γονείς της να διακόψει, συναντήθηκαν, πήγαν στα «Γλυκά Νερά» και όταν είπε στον ετεροθαλή αδελφό της ότι θα τον εγκαταλείψει, εκείνος την έπνιξε με την ζώνη της και της θρυμμάτισε το κεφάλι με πέτρα. Έχει γίνει αυτή η ιστορία ταινία με την ηθοποιό Καραμπέτη».

« Η εφημερίδα «Πελοπόννησος» ανέφερε : «Πλησίαζε ώρα 6 το απόγευμα εκείνης της Τρίτης. Η αμαξοστοιχία «304» που ερχόταν από Κυπαρισσία και Πάτρα είχε αναχωρήσει από την πόλη μας στις 15:15 . Αφού στάθμευσε στον σταθμό του Δερβενίου και πήρε επιβάτες, συνέχισε το δρομολόγιο της. Εξ αιτίας του συνωστισμού των επιβατών κάποιος τράβηξε εν ολίγοις το φρένο και  ακινητοποιήθηκε. Οι σιδηροδρομικοί τοποθέτησαν σήμα στο πίσω μέρος της αμαξοστοιχίας  προκειμένου να λάβει γνώση εγκαίρως ο μηχανοδηγός της αμαξοστοιχίας 306 που ερχόταν από Καλαμάτα και ακολουθούσε με διαφορά 10 λεπτών. Η μία έφυγε από Πάτρα 15:15 και η άλλη 16:24 και οι δύο μαζί είχαν 2.500 χιλιάδες κόσμο. Η τύχη δεν βοήθησε καθώς ο μηχανοδηγός της 2^ης αμαξοστοιχίας που εκινείτο με μεγάλη ταχύτητα δεν αντελήφθει εγκαίρως τον σταματημένο συρμό και όταν οι αρμόδιοι είδαν τον κίνδυνο ήταν πλέον αργά και επήλθε το μοιραίο. Κανένας δεν σκοτώθηκε από το 2^ο τρένο. Η πρόσκρουση ήταν βίαιη και το τελευταίο βαγόνι  του 1^ου τρένου που έπεσε η μηχανή του 2^{ου ,} έγινε άμορφη μάζα και τρία ακόμη βαγόνια εκτροχιάστηκαν και ανατράπηκαν. Οι φωνές τω εντρόμων επιβατών  και οι επικλήσεις των παγιδευμένων προκαλούσαν σύγχυση και πανικό. Επρόκειτο αναμφισβήτητα για την πιο τραγική νύχτα που έζησε η περιοχή μεταπολεμικά.

«Σύμφωνα με δημοσίευμα της εποχής στην εφημερίδα «Πελοπόννησος», τον χειρισμό της υπερταχείας είχε αναλάβει ένας μηχανοδηγός που είχε επιβιβαστεί στην Πάτρα και εκείνη την ημέρα ήταν αδειούχος. Το ίδιο δημοσίευμα είχε αποκαλύψει πως οι τέσσερις μηχανοδηγοί είχαν πιάσει κουβέντα ενώ το τρένο κινούνταν και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην δουν εγκαίρως το προειδοποιητικό σήμα για την ακινητοποιημένη αμαξοστοιχία.

«Είχε πάρει την θέση του για να τον ξεκουράσει, χωρίς να γνωρίζει ότι με την πράξη του αναλάβαινε ένα μεγάλο φορτίο και έπρεπε να επιδείξει την επιβαλλόμενη επιμέλεια και προσοχή. Μακάβρια ήταν η εικόνα των πτωμάτων  για   αναγνώριση στο Νεκροτομείο Αθηνών. Τα πρόσωπα είναι παραμορφωμένα. ..».

« Ήταν 159 θύματα εκ των οποίων τα 34 υπόκυψαν επί τόπου και άλλοι 32 πέθαναν στα νοσοκομεία. Ήταν συνολικά 66, αλλά νομίζω ότι ήταν παραπάνω. Η χούντα έκρυψε πολλούς θανάτους»

« Δεν είναι η πρώτη φορά που έγινε αυτό το ατύχημα και πρέπει να ξυπνήσει ο κόσμος. Είναι η Τρίτη φορά. Έγινε και στο Δοξαρά και στα Ορφανά στην Καρδίτσα το 1972. Το «Ακρόπολις Εξπρές» εκτελούσε το δρομολόγιο από το Μόναχο προς την Αθήνα και ένα άλλο τρένο εκτελούσε το δρομολόγιο από την Αθήνα προς την Θεσσαλονίκη. Η μη καλή συνεννόηση των σταθμαρχών μαζί με τον ρυθμιστή κίνησης, οδήγησε το «Ακρόπολις Εξπρές» στο να πέσει πάνω στο αργό τρένο με 100 χιλιόμετρα την ώρα, στις 5 παρά 5 το απόγευμα. Ακολούθησαν εκρήξεις και ξέσπασε αμέσως πυρκαγιά με 19 νεκρούς και 44 τραυματίες. Ένας τσοπάνης όπως έλεγε δημοσίευμα είδε τα τρένα ότι θα συγκρούονταν και έβγαλε την κάπα του και την κούναγε και αυτοί νόμιζαν ότι τους χαιρετούσε. Δεν υπάρχει επαγγελματισμός. Το ατύχημα στο Δερβένι το έθαψε η χούντα».

« Ο Παναγής Μεταξάς έχει γράψει δύο βιβλία. Το ένα που είναι πάνω από 600 σελίδες «Πεζά και Ποίηση Παναγή Μεταξά». Είναι ένα βιβλίο τύπου ημερολογίου και στην σελίδα 547 αναφέρεται στο Δημοψήφισμα του 1968 και στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Δερβένι (ανάγνωσε το κείμενο)».

«Εγώ με τον φίλο μου γλυτώσαμε, γιατί κάτι με απέτρεψε να πάω με αυτό το τρένο. Ήταν ένα πούλμαν στην Πάτρα που είχε φέρει τουρίστες από τη Ιταλία και γύριζε στην Αθήνα άδειο. Ο οδηγός καλή του ώρα Κώστας Πολλάκης  καλούσε με 100 δραχμές την θέση για Αθήνα και μπήκαμε. Έτσι σωθήκαμε.  .Τώρα βλέπω αυτό τον σωρό από τα σίδερα  και θυμάμαι πράγματα τρομερά, αυτούς τους ανθρώπους που βάζουν σε θέσεις ευθύνης είναι άσχετοι. Ο σταθμάρχης στα Τέμπη ήταν μόνο 5 μέρες σ αυτή τη θέση. Υπάρχουν πολλές ευθύνες. Τα συστήματα τα είχαν αγοράσει από το 2000, βγήκε η δημοπρασία, κάνει ο άλλος ένσταση, και σταματά η εγκατάσταση. Είκοσι τρία χρόνια πως επικυρώνεται αυτή η ένσταση. Θα έπρεπε να γίνεται ότι γίνεται στο εξωτερικό με τις αναθέσεις έργων και τις ενστάσεις( ενημέρωσε ανάλογα). Αυτά γίνονται γιατί λαδώνουν τους υπεύθυνους στο Υπουργείο, θα στραφεί και προς τα εκεί η έρευνα η θα μείνει μόνο στο σταθμάρχη. Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας και τώρα Μητσοτάκης, έξι πρωθυπουργοί γιατί δεν βάζανε τα συστήματα. Έχουν ευθύνη όλοι τους. Με μία παραίτηση δεν ξεμπερδεύουμε, είχαν στείλει επιστολή οι μηχανοδηγοί μια εβδομάδα πριν. Πρέπει αυτό το πράγμα να σταματήσει». 

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης.