ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΕΓΓΥΗΘΗΚΕ ΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Ο κ. Τσίπρας παρουσίασε χθες προτάσεις για τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, χωρίς να αισθανθεί το χρέος να κάνει μια ειλικρινή αυτοκριτική για την αποτυχία της δικής του διακυβέρνησης στον ευαίσθητο αυτό τομέα.

Και αυτό, γιατί τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα είναι οδυνηρά και νωπά:

• Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που με το Ν. 4346/2015  έθεσε ημερομηνία λήξης στην προστασία της κύριας κατοικίας του Ν.3869/2010 (γνωστού ως Νόμου Κατσέλη)
• Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή  που εισήγαγε τα funds και τις εταιρείες διαχείρισης στην Ελλάδα με το Ν. 4354/2015, ανοίγοντας την πόρτα στα funds  για να προετοιμάσουν την αγορά των δανείων των νοικοκυριών, γνωρίζοντας  ότι τα τελευταία θα είναι  απροστάτευτα.  
• Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε ένα περιορισμένης διάρκειας πρόγραμμα εξωδικαστικής ρύθμισης οφειλών (Ν.4605/2019),  με ασήμαντα αποτελέσματα 
• Έναν εξίσου αποτυχημένο εξωδικαστικό υιοθέτησε και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με 4.300 ρυθμίσεις σε δύο χρόνια λειτουργίας, ενώ με την εισαγωγή του πτωχευτικού ο κ. Μητσοτάκης οδήγησε στην επίσπευση της ρευστοποίησης της περιουσίας των νοικοκυριών και επιχειρήσεων, με 53.000 πλειστηριασμούς να πραγματοποιούνται το 2022 και άλλους τόσους να προσδιορίζονται για το 2023 

Μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη:

• Τέσσερα εκατομμύρια ΑΦΜ χρωστούν στην εφορία
• 2.300.000 νοικοκυριά και επιχειρήσεις χρωστούν στον ΕΦΚΑ
• Πάνω από ένα εκατομμύριο δάνεια είναι «κόκκινα»
• 90 δις «κόκκινα» δάνεια έχουν περάσει ήδη στα χέρια των funds 
• Το ιδιωτικό χρέος ανεβαίνει διαρκώς, υπερβαίνοντας τα 270 δις ευρώ
• Η πολιτική διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους αποτελεί την μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποτελώντας βόμβα στα θεμέλια της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ενδιαφερόταν  να διαμορφώσει αξιόπιστο πρόγραμμα για το ιδιωτικό χρέος, θα όφειλε να ξεκινήσει με μία συγνώμη. Όχι μόνο για όσα υποσχέθηκε ως αντιπολίτευση και δεν έκανε ως Κυβέρνηση, αλλά κυρίως για την προστασία της κύριας κατοικίας που βρήκε ως Κυβέρνηση και δεν παρέδωσε με την αποχώρησή του από αυτή.   

Η Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν αυτή που με τον Ν.3869/2010  κατοχύρωσε το δικαίωμα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών για την προστασία της κύριας κατοικίας. Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά διέσωσαν τις κατοικίες και πέτυχαν τη ρύθμιση όλων των οφειλών τους με βάση τις πραγματικές τους δυνατότητες. Για τη χώρα μας ο νόμος αυτός ήταν ένα κοινωνικό κεκτημένο. Έναν νόμο που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση δεν το ψήφισε, ως κυβέρνηση τον κατήργησε και ουδέποτε, μέχρι και σήμερα, έχει ζητήσει την επαναφορά του. 

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Κίνημα Αλλαγής, ασφαλώς, δεν περίμενε την προεκλογική περίοδο ή την απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου για να ανακοινώσει το πρόγραμμά του για το ιδιωτικό χρέος.

Αντιστάθηκε από την πρώτη στιγμή – απέναντι στις κυβερνήσεις των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και Νέας Δημοκρατίας – στην κατάργηση της προστασίας της κύριας  κατοικίας, με την κατάθεση τροπολογιών για την επαναφορά της. Σταθερά και με συνέπεια τα τελευταία χρόνια ξεδιπλώνει, με συγκεκριμένες νομοθετικές προτάσεις, και όχι με γενικότητες, το πρόγραμμά του για την αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους και την προστασία των δανειοληπτών.  

Νομοθετικές προτάσεις  που περιλαμβάνουν ιδίως:

• Την αποκατάσταση της προστασίας της κύριας κατοικίας
• Την προστασία της αγροτικής περιουσίας
• Τη θέσπιση δεσμευτικών κανόνων για την αναδιάρθρωση των οφειλών 
• Το δικαίωμα προαίρεσης του δανειολήπτη στην αγορά του δανείου του
• Τη δίκαιη κατανομή του συναλλαγματικού κινδύνου στα δάνεια με ελβετικό φράγκο
• Την προστασία των δικαιωμάτων των εγγυητών και την άμβλυνση του χρέους τους
•  Τη θέσπιση πλαισίου λειτουργίας και κανόνων  για τις εταιρείες διαχείρισης, ώστε να μη δρουν ασύδοτα
• Την καθιέρωση ενός εξωδικαστικού μηχανισμού με κυρώσεις για τους πιστώσεις που δεν συμμετέχουν ουσιαστικά και με δυνατότητες προσφυγής για τους οφειλέτες
• Τη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο και ασφαλιστικά σε 120 δόσεις, με διαγραφή του 30% της οφειλής, εφ’ όσον τηρείται η ρύθμιση.