Εκατό δέκα χρόνια  από  τα «Παράλληλα επίκαιρα Χριστουγέννων»

 ποιήματα  του Μικέλη  Άβλιχου

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 Πέρασαν ακριβώς εκατό δέκα χρόνια από το  περίφημο ποίημα του Μικελάκη  Άβλιχου για τον Πόλεμο (1914).  Κι όπως χαρακτηριστικά τόνισε στο επικήδειο άρθρο του για τον Άβλιχο,  ο Κωστής Παλαμάς: «Διεικέτο δυσμενώς προς το  υφιστάμενον  κοινωνικόν καθεστώς και εμίσει την στρατοκρατίαν και τον πόλεμον ».

                       Και τα δυο ποιήματα του Μικελάκη Άβλιχου, στην παρούσα δημοσίευση, γράφτηκαν σε εορταστικές μέρες των Χριστουγέννων και  εκφράζουν ακριβώς αυτόν τον άνωθεν συνοπτικό χαρακτηρισμό  του Παλαμά, για τον σατιρικό «δεύτερον»  ποιητή του Ληξουρίου, που έγραφε την αλήθεια με «πίσσα και θειάφι».

                       Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Γ. Άβλιχος ( 1844 - 1917) σατιρικός ποιητής. Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στις 18 Μαρτίου 1844 από εύπορους γονείς, τον Γεώργιο Άβλιχο του Θεοδώρου και την Ειρήνη Κουρούκλη του Σπυρίδωνος.  Σπούδασε στο Πετρίτσειο Γυμνάσιο και μετά στην Ελβετία στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης, όπου και ήλθε σε επαφή με τον αναρχισμό και τις ιδέες του Μιχαήλ Μπακούνιν. Έζησε κάποια χρόνια στο Παρίσι, την Ζυρίχη και την Βενετία. Όταν το 1872 επέστρεψε στην πατρίδα του, συνέχισε και συμπλήρωσε την ποίηση του συμπατριώτη του Ανδρέα  Λασκαράτου, εστιάζοντας την λεπτή ειρωνεία του στον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας, της θρησκοληψίας, της πλουτοκρατίας και του πολέμου.

                       Για ένα μικρό διάστημα συνεργάστηκε λογοτεχνικά με τους Παναγιώτη Πανά και τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, υπήρξε ωστόσο πολύ φειδωλός στις δημοσιεύσεις και γι' αυτό το σύνολο της δημοσιευμένης ποιητικής του παραγωγής (κυρίως σονέτα) δεν ξεπερνά τις 100 σελίδες. Κατά την περίοδο 1912–1913 πάντως, έκανε τις τακτικότερες δημοσιεύσεις του στην εφημερίδα Ζιζάνιον.

                       Παρά την ευψυχία και την ισχυρή του προσωπικότητα, ο Άβλιχος δεν κατόρθωσε να επηρεάσει αποτελεσματικά την επτανησιακή διανόηση της εποχής του, και ενώ, όπως γράφει ο Γιάννης Κορδάτος, στην Αθήνα η ποίησή του εκτιμήθηκε πολύ, η ασφυκτικά ελεγχόμενη από τους πλούσιους και τους παπάδες τοπική κοινωνία τον οδήγησε γρήγορα στην απομόνωση.

                       Πέθανε στο Ληξούρι στις 28 Νοεμβρίου 1917. Έμεινε μέχρι το θάνατό του συνεπής στις αθεϊστικές και αναρχικές θέσεις του και αποχαιρέτησε τους φίλους του με τα εξής τελευταία του λόγια: «Μην θρηνείτε, γιατί ο Μικέλης πάει στην ζωή».