Η διαφωνία μου με τον αγαπητό Βαγγέλη είναι η έννοια νεκρή γλώσσα για τα Αρχαία Ελληνικά. Η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχώς μετεξελίσσεται. Ως γιατροί ξέρουμε ότι η ύλη δεν χάνεται, κάθε ζωντανός οργανισμός που «πεθαίνει» μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Η ψυχή δεν χάνεται, παραμένει και μέσα από το λόγο και τα έργα μας. «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας», λέει ο Γ.Σεφέρης. «Το ασυνείδητο της ψυχής μας είναι δομημένο σαν γλώσσα», λέει ο Γάλλος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν, που αποτελεί συνέχεια του Σ. Φρόϋντ.

Προσωπικά και επειδή έχουμε διδαχθεί τα Αρχαία, ίσως με περισσότερο Συντακτικό και Γραμματική από ότι χρειαζόταν, δεν μπορώ να διαβάσω την Οδύσσεια π.χ. αν δίπλα στη μετάφραση δεν υπάρχει και το αρχαίο κείμενο, ώστε να μπορώ να ρίχνω το βλέμμα μου σε σημεία. Δεν μου αρκεί η μετάφραση στο «έρκος των οδόντων» και τα «έπεα πτερόεντα».

Αυτό δεν είναι λόγος για να υιοθετούμε δογματισμούς και στερεότυπα περί έθνους, πατρίδας, γλώσσας, θρησκείας που ανήκουν σε ακραία και αυταρχικά στοιχεία. Τα Αρχαία Ελληνικά δεν εμπλέκονται σήμερα στην επικοινωνία των ανθρώπων, είναι «αποκοιμισμένα», ως γέροντες γονείς που έφυγαν και τους τιμούμε. Ας φροντίσουμε για τα «παιδιά» τους, τη Νέα Ελληνική Γλώσσα, που πρέπει να διατηρηθεί σωστά και να μην μετατραπεί σε μεταφραστική λογιστική των αριθμών και υπηρέτης της παγκόσμιας Τυφλής Παραγωγής (σύγχρονη ορολογία παραγωγής-καταναλωτισμού). Αυτήν την πολιτική υπηρετεί η Δύση, καθόλου «αραχτή και λάϊτ». Πολιτική όμως που πρέπει να αλλάξει.

Σοφία Αράβου - Παπαδάτου