Όλοι μέσα στη συναγωγή με ενθουσιασμό σχολιάζουν το θαύμα. Μια δυστυχισμένη γυναίκα, που δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια ήταν κυρτωμένη, έγινε καλά σε μια στιγμή από τον Κύριο. Να όμως που κάποιος διαφωνεί με το γενικό αυτό αίσθημα. Και όχι απλώς διαφωνεί, αλλά και δυσαρεστείται, αγανακτεί. « Τί κατάστασις είναι αυτή; Κραυγάζει ο αρχισυνάγωγος. Καταπατείται ο νόμος! Έξι ημέρες έχουν ορισθεί για να εργαζώμαστε. Σ΄ αυτές λοιπόν να έρχεσθε να θεραπεύεσθε και όχι το Σάββατο, που είναι ημέρα λατρείας του Θεού!» Με αυτά τα λόγια ο αρχισυνάγωγος  προσπαθεί να διαβάλη και να επισκοτίση το θαύμα του Κυρίου.

Δεν χρειάζεται ασφαλώς να σχολιάσουμε την εμπαθή και φθονερή αυτή αγόρευσί του. Εύκολα ο καθένας μας μπορεί να τη χαρακτηρίση. Το δυστύχημα όμως είναι ότι ο τύπος αυτός του αρχισυναγώγου δεν είναι μοναδικός στο είδος του. Έχει πολλούς οπαδούς και μιμητάς σε κάθε εποχή. Οι άνθρωποι αυτού του είδους ερεθίζονται περίεργα από το καλό, που κάνουν οι άλλοι, και σπεύδουν να αντιδράσουν, να το στηλιτεύσουν. Τι τους ωθεί σε μια τέτοια αθλία συμπεριφορά; Διάφορα αίτια θα μπορούσε να αναφέρη κανείς. Τα πιο σημαντικά όμως είναι ο φθόνος και το συμφέρον. Γνωρίζουν ότι η τάδε προσπάθεια είναι καλή και χρήσιμη. Όμως εκείνο που δεν μπορούν να χωνέψουν είναι γιατί να την κάνη ο άλλος και όχι αυτοί. Ή μάλλον γιατί να επαινήται ο άλλος και όχι αυτοί. Και αντιδρούν, σαμποτάρουν, υπονομεύουν τις καλές προσπάθειες των άλλων, ενώ οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τίποτε. «Όχι, χίλιες φορές όχι!» μουρμουρίζει στα βάθη της καρδιάς τους η απαισία φωνή της ζήλειας. Καλύτερα να μην γίνη τίποτε παρά να το κάνη αυτός. Αυτή η μανιακή ζήλεια κυριολεκτικά έχει εξαρθρώσει ένα σωρό καλά έργα. Υπάρχουν χωριά που δεν μπορούν να ιδούν προκοπή εξ αιτίας της φοβερής αυτής κατάρας που λέγεται φθόνος. Ό,τι καλό κάνει ο ένας το χαλάει ο άλλος. Και το κακό συχνά προχωρεί πιο βαθειά, στην πολιτεία, τους διαφόρους οργανισμούς, την Εκκλησία.  

Όταν δε οι τύποι αυτοί καταλάβουν ότι δεν μπορούν εντελώς να ανακόψουν κάτι καλό που γίνεται, το κτυπούν αλλοιώτικα. Βλέποντας ότι οι φυτιλιές που βάζουν δεν σείουν τα θεμέλια του κτιρίου, βλέποντας ότι οι πέτρες που ρίχνουν δεν γκρεμίζουν τους τοίχους, αρχίζουν να πετούν λάσπες, για να το λερώσουνν για να του χαλάσουν τουλάχιστον την όψι. «Ναι, βέβαια, λένε με ύφος δήθεν σκεπτικό, δουλεύουν οι άνθρωποι δραστήρια.. Όμως ξέρεις τι κρύβεται από κάτω, τι συμφέροντα μυστικά, τι προοπτεικές;» Ο παθολογικός φόβος ότι αναγνωρίζοντας το καλό που κάνει ο άλλος υποτιμώνται αυτοί τους ωθεί ευκαίρως ακαίρως να χύνουν το δηλητήριό τους.

Και το φοβερώτερο είναι ότι όχι μόνον μεταξύ αντιπάλων, αλλά και μεταξύ συνεργατών, μεταξύ μελών της αυτής οικογενείας, εμφανίζεται αυτό το κακό. Και αποτελεί τη ρίζα προστριβών και αμοιβαίων αντιδράσεων. Πολλές φορές αρχίζει από μικροπράγματα, για να καταλήξη κάποτε σε εξοντωτική μανία, σπάζοντας κάθε αίσθημα ευγνωμοσύνης και αγάπηςκαι να φθάση στα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Ο φθόνος δεν ήταν και ο λόγος της μανιώδους αντιδράσεως των Ιουδαίων αρχόντων στο κοσμοσωτήριο έργο του Κυρίου;

Το συμφέρον με τις ποικίλες αποχρώσεις του είναι η άλλη συχνή αιτία, για να ξεσπάση πόλεμος εναντίον καλών προσπαθειών. Με εξυπηρετεί αυτό το καλό έργο που γίνεται; «Είναι περίφημο!» Μου είναι αδιάφορο; «Ε, ας γίνη …» αποφαίνομαι συγκαταβατικά. Θίγει τα συμφέροντά μου, έστω και έμμεσα; «Α, όχι! Με κανένα τρόπο δεν θα το αφήσω να γίνη». Με όλη τους τη δύναμι οι άνθρωποι του τύπου του αρχισυναγώγου θα πάνε αντίθετα. Πόσα και πόσα καλά έργα έχουν θανατωθή, για να προσφερθούν λατρεία στο θεό του συμφέροντος, σ΄ αυτό το συνωφρυωμένο είδωλο, που με έκστασι οι άνθρωποι το λατρεύουν!

    Και όταν μιλάμε για συμφέρον, ας μην πηγαίνει το μυαλό μας μόνο στις περιπτώσεις που άμεσα θίγεται το υλικό μας συμφέρον. Υπάρχουν και άλλες, που μας θίγουν έμμεσα, που γενικώτερα «δεν μας συμφέρουν», γιατί μας ξεσκεπάζουν, μας εκθέτουν, και γι΄ αυτό αντιδρούμε.

    Αντιδρούν οι συνάδελφοι σε μια υπηρεσία, όταν βλέπουν τον χριστιανό υπάλληλο να εργάζεται ευσυνείδητα. Γιατί με την εργατικότητά του έμμεσα γίνεται σαφέστερη η τεμπελιά η δική τους. Αντιδρούν και πετούν βέλη-λόγων ή και έργων-εναντίον εκείνου που κάνει έργα αγάπης και γενικά ακτινοβολεί κοινωνικά μερικοί «αρμόδιοι». Γιατί με τη δράσι του, είτε είναι εκπαιδευτικός ή εκκλησιαστικός ηγέτης ή γενικώτερα κοινωνικός λειτουργός, φαίνεται τι μπορούσαν και εκείνοι να κάνουν και δεν το κάνουν, πράγμα που «δεν τους συμφέρει». Και γενικώτερα πολλοί αντιδρούν σε κάθε τι που έχει φως, που φέρνει φως, γιατί προσωπικά προτιμούν το μισοσκόταδο. Πιο άνετα εκεί μηχανορραφούν και καλύπτονται ή έστω απλώς κρύβουν τα μελανά σημεία της ζωής τους. «Και οι άνθρωποι ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως», τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Γιατί; «Ήν γαρ πονηρά αυτών τα έργα» και δεν τους συμφέρει να λάμπη (Ιω. γ΄19).

     Αλλά ας μην αφήνουμε το ζήλο μας να μαραίνεται από αυτές τις αντιδράσεις. Ούτε το ηθικό μας να κάμπτεται. Τα εμπόδια ποτέ δεν έλειψαν από τις καλές προσπάθειες. Το παράδειγμα που μάς έδωσε ο Κύριος μάς δείχνει και εδώ τη στάσι που πρέπει να τηρούμε. Ήξερε τους ψιθύρους, την κακοπιστία, το φθόνο των Ιουδαίων αρχόντων. Έβλεπε τις σκευωρίες και τον πόλεμο που του είχαν κηρύξει. Αλλά ούτε προς στιγμή εσκέφθηκε να αλλάξη γραμμή. Προχώρησε αλύγιστος στην εκπλήρωσι του θελήματος του ουρανίου Πατρός του. Ας τον μιμηθούμε! 

                                                                           Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος

                                                                                          Ιεροκήρυξ

                                                                         Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας