Πολλοί άνθρωποι σήμερα εμπρός στις εκπληκτικές κατακτήσεις, εμπρός  στα υπέροχα επιτεύγματα της επιστήμης, που καταπολεμεί τις αρρώστιες, την άγνοια, την μιζέρια, με κομπορρημοσύνη σηκώνουν το ανάστημά τους και διαλαλούν: Από τι έχουμε ανάγκη να μας σώση ο Χριστός στον 21^ον αιώνα; Και σήμερα πρέπει ο Χριστός να ονομάζεται ο Σωτήρ, ο μοναδικός Σωτήρ;

    Αλλ΄ ο ίδιος ο άνθρωπος που νομίζει συχνά ότι είναι παντοδύναμος, ισχυρός και αυτάρκης, πόσες φορές εμπρός σε μια αρρώστια, σε μια θεομηνία, δεν νοιώθει αδύνατος και δεν καταφεύγει στον Θεό του ουρανού;…

    Αλλά και αν πούμε ότι όλα αυτά κάποτε θα κατανικηθούν, αρρώστιες, φτώχεια, αμάθεια, ένα πάντως δεν είναι δυνατόν, ούτε η μόρφωσις, ούτε η επιστήμη, ούτε τα πλούτη, να κατανικήσουν την αμαρτία, το κακό και τα προβλήματα, που δημιουργεί στην ψυχή. Όλα αυτά ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνάμεις και ξεφεύγουν  από τις δυνατότητες της επιστήμης.

    Πόσες φορές δεν νοιώθουμε ανίσχυροι απέναντι στο κακό, που φωλιάζει μέσα μας; «Βλέπω έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας» (Ρωμ. ζ 23).

    Βλέπουμε να μας κυριεύουν διάφορα πάθη, άλλον η φιλαυτία ή ο θυμός, η μνησικακία, ο φθόνος, η ανηθικότης, πάθη που και μάς τους ίδιους βασανίζουν, αλλά και την οικογένεια αναστατώνουν με τις γκρίνιες, τις φωνές, τους διαπληκτισμούς και διάλυσι δημιουργούν. Μερικοί προσπαθούμε ν΄ απαλλαγούμε απ΄ αυτά, αλλά καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις είναι αδύνατο να το επιτύχουμε. Και τότε ή απελπιζόμεθα και βυθιζόμεθα βαθύτερα στο βούρκο του κακού ή αδιαφορούμε με την δικαιολογία δεν μπορώ να κάνω τίποτε !

    Λίγοι είναι εκείνοι, που ακούνε τη θεία φωνή : «Αυτός σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Λίγοι που καρφώνουν τη ματιά τους στον μοναδικό, θείο Σωτήρα και ζητούν από Αυτόν την δύναμι, τη θεία χάρι για να καταπολεμήσουν την αμαρτία και να απαλλαγούν από τα δεσμά της.

    Πρώτον, λοιπόν, και βασικό θέμα είναι να νοιώσουμε ότι είμεθα «κοπιώντες και πεφορτισμένοι». Ότι μακρυά από την χάρι Του, χωρίς την δύναμί Του, θα είμεθα για πάντα οι αιχμάλωτοι του κακού. Και ότι αυτός μόνος μπορεί να μας δώση αυτό που κανείς άνθρωπος, καμμιά ανθρώπινη κατάκτησις δεν μπορεί να μας δώση την δύναμι ν΄αγωνισθούμε εναντίον του κακού.

    Δεύτερον, δεν μας αναγκάζει. Δεν μας προσφέρει τη σωτηρία με βία, με πειθαναγκασμό. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν …», έχει τονίσει. Αν αισθανώμεθα το βάρος της αμαρτίας, θα σπεύσουμε, θα πάμε προς τον Σωτήρα μας. Αυτός μας αναμένει με ανοικτές τις αγκάλες. Έχυσε το αίμα Του για μας. Από εμάς, τώρα εξαρτάται να πλησιάσουμε τον Σταυρό Του και να μετάσχωμεν στο μυστήριον της θείας Κοινωνίας.

    Εκείνος έχει προσφέρει την Σωτηρία και από εμάς εξαρτάται να οικειοποιηθούμε  την σωτηρία. Όπως πάλι από εμάς εξαρτάται να προσπεράσουμε ή να περιφρονήσουμε τα μέσα, που μας έχει δώσει για να επιτύχουμε την αποδέσμευσί μας από το κακό.

    Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την θεία του Κυρίου μας Γέννησι. Εύκολον είναι να περάσουν και αυτά τα Χριστούγεννα με μια εξωτερική, επιφανειακή χαρά, παρά την κρίσι, με γλέντια, ανταλλαγή δώρων, και περισσότερη αμαρτία. Δύσκολο όμως είναι να δεχθούμε τον Κύριον ως δικό μας Σωτήρα και Λυτρωτήν από τις αμαρτίες και τα πάθη μας. Το τελευταίο όμως τούτο είναι για εμάς το βασικό, που μπορεί να αλλάξη και την εδώ ζωή μας και να μας χαρίση την Αιωνιότητα.

    Ας δεχθούμε Αυτόν ως την πηγήν της θείας δυνάμεως, της θείας χάριτος και τότε θα συνδεθούμε μαζί του άρρηκτα και θα αγωνισθούμε για την πνευματική μας αναγέννησι, για την δημιουργία μέσα μας του νέου Ανθρώπου.

Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Ιεροκήρυκας

Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας