Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν ακόμη αρκετά χωριά στην Ελλάδα ή και ανά τον κόσμο που λόγω φυσικών φαινομένων ή άλλων παραγόντων είναι αυτή τη στιγμή αποκλεισμένα. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για απραξία.

Τυγχάνει να είμαι κάτοικος του χωριού και συγκοινωνιολόγος μηχανικός. Έχοντας ελέγξει μακροσκοπικά μόνο την αστοχία, καταλήγω "εντελώς προσωπικά" σε δύο λύσεις, μία ολοκληρωμένη και μία βραχυπρόθεσμη. Αναφορικά με την ολοκληρωμένη λύση θα πρέπει να γίνει μία υδραυλική μελέτη (παράλληλα με την αποκατάσταση του τοίχου) ώστε να οδηγούνται τα ύδατα προς την κατεύθυνση του ρέματος και να μην επιβαρύνεται η περιοχή.

Η βραχυπρόθεσμη λύση περιλαμβάνει την αποκατάσταση του τοίχου αντιστήριξης ή στην περίπτωση που αυτό δεν είναι άμεσα δυνατό (λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων;;;) θα πρέπει τουλάχιστον να προβλεφθεί πληροφοριακή σήμανση για τους χρήστες της οδού.

Η τουριστική περίοδος έχει ξεκινήσει και στην βόρεια Λειβαθώ υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια τα οποία αυτή τη στιγμή δεν είναι προσβάσιμα όχι μόνο λόγω της διακοπής του δρόμου αλλά κυρίως επειδή, ακόμα κι αν δεν αποκατασταθεί άμεσα η βλάβη, δεν υπάρχει σήμανση που να οδηγεί τους ταξιδιώτες στον προορισμό τους. Μέχρι να αποκατασταθεί ο δρόμος θα πρέπει να τοποθετηθούν πληροφοριακές πινακίδες σε κάθε κόμβο μετά το αεροδρόμιο που να ενημερώνουν τους τουρίστες για τους οικισμούς που ακολουθούν.

Οι ξένοι που θέλουμε κάθε χρόνο να επιλέγουν την Κεφαλονιά για τις διακοπές τους μπορεί και να μην γνωρίζουν και να μην τους ενδιαφέρει ποιο κόμμα κυβερνάει τη χώρα μας και τα όποια προβλήματα εμείς αντιμετωπίζουμε σε τοπικό επίπεδο.

Για εμάς τους ίδιους λοιπόν, σε πρώτη προτεραιότητα, και γι' αυτούς σε δεύτερη, θεωρώ ότι η εικόνα μιας τριτοκοσμικής περιοχής όπου η σύνδεση των οικισμών μεταξύ τους θεωρείται πολυτέλεια θα πρέπει να εξαλειφθεί.

Ειδικά όταν κάθε μέρα, εντός και εκτός του νησιού παινευόμαστε για τον τόπο μας και την ποιότητα που προσφέρουμε σε κάθε συνιστώσα του τουρισμού.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

                                                                                          Με εκτίμηση,

                                                                                           Χ. Γκοτσοπούλου