Άκουσα ότι στην Ιερά Μονή Κορωνάτου έξω από το Ληξούρι θα γινόταν μία αγρυπνία σε ανάμνηση του επίσης μεγάλου φονικού σεισμού της Κεφαλλονιάς του έτους 1867 ( 7,2  Richter    4-2-1867).

Βρισκόμουν τότε στη Κεφαλλονιά και αποφασίσαμε με την σύζυγο μου να συμμετάσχουμε στην νυκτερινή αυτή ακολουθία.

Στην αγρυπνία ίερουργούσε ο τότε πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως π.Γεράσιμος Φωκάς και μετέπειτα Μητροπολίτης του νησιού, ο οποίος ως γνωστό δεν πρόλαβε να ενθρονιστεί λόγω του αιφνίδιου του θανάτου. Από την αρχή της αγρυπνίας ένιωθα να υπήρχε στο Ναό  μία πρωτόγνωρη θεϊκή χάρη, η οποία γινόταν εντονότερη, όσο προχωρούσε η αγρυπνία. Αυτό ήταν κάπως ανεξήγητο για μένα. Χωρίς περαιτέρω σκέψεις το απέδωσα στη  θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, στην  εξαίσια ψαλμωδία των εκλεκτών κεφαλλήνων ιεροψαλτών, στη αυτοσυγκέντρωση και προσευχή των ολίγων αλλά εκλεκτών πιστών που συμμετείχαν  στην αγρυπνία και στην οδυνηρή ανάμνηση από τους σεισμούς του παρελθόντος, που είχαν οι παριστάμενοι Κεφαλλονίτες πιστοί.

Θεώρησα στην αρχή ότι η αγρυπνία γίνεται προληπτικά με πρωτοβουλία του πατρός Γεράσιμου Φωκά ως προσευχή και παράκληση προς την  Θεοτόκο για την αποτροπή ενός νέου σεισμού με αφορμή βέβαια ένα σεισμό του παρελθόντος. Η απλότητα, οι ταπεινές κινήσεις, η ανθρώπινη παρουσία του μέσα στο μυστήριο και  η φωνή του έδειχναν ότι ζούσε μία   έντονη θεία κατάνυξη και μόλις και μετά βίας μπορούσε να συγκρατήσει την συγκίνηση του και τα δάκρυα της θείας κατανύξεως που τον είχε επισκεφθεί.

Η όλη κατανυκτική ατμόσφαιρα – και η καλή προαίρεση με την οποία πήγα  στην αγρυπνία-με έκανε και μένα να συμμετέχω βιωματικά και με κατάνυξη  στο μυστήριο. Χωρίς να θέλω να  επηρεάσω την σκέψη μου άρχισα να εύχομαι για την αποτροπή ενός νέου σεισμού  στο νησί. Η λογική μου βέβαια δεν θεωρούσε δεδομένο, ότι θα επακολουθήσουν  μετά από λίγες ημέρες δύο μεγάλοι σεισμοί, ένιωσα όμως την εσωτερική ανάγκη- και πέρα από την λογική- να ευχηθώ για την αποτροπή ενός νέου φονικού σεισμού και κυρίως για την μη απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Όταν ήλθε η ώρα του κηρύγματος ο πατήρ Φωκάς ήλθε ταπεινά και φορτισμένος με την ίδια κατάνυξη σαν απλός πιστός μέχρι το μέσον του Ναού και ακούμπησε ταπεινά στον θρόνο της Θεοτόκου. Μίλησε  απλά,ανθρώπινα και ήρεμα. Μίλησε για τον σεισμό και όταν έφθασε στο σημείο να απευθυνθεί  στην Θεοτόκο για την προστασία της από τους σεισμούς, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και ξέσπασε σε λυγμούς και δάκρυα κατανύξεως εν μέσω της ομιλίας του.

Το ερώτημα που μου έχει μείνει αναπάντητο είναι, αν ο προγραμματισμός και  η εκτέλεση της αγρυπνίας, από τον τότε πρωτοσύγκελο και  μετέπειτα Μητροπολίτη π. Γεράσιμο Φωκά, η συγκίνησή του, τα κατανυκτικά δάκρυα, και οι λυγμοί  εν μέσω ιερής αγρυπνίας  και προσευχής για τους σεισμούς- αν είναι τυχαία -όταν λίγες ημέρες αργότερα έγιναν οι δύο μεγάλοι σεισμοί στη Κεφαλλονιά χωρίς κανένα ανθρώπινο θύμα.

Σήμερα που γράφω τις γραμμές αυτές, ημέρα της κηδείας του, κάνω την σκέψη, ότι η πρωτόγνωρη θεία Χάρη, που ήταν διάχυτη κατά την πιο πάνω  αγρυπνία- που ιερουργούσε ο ίδιος και την ένιωσαν και αρκετοί πιστοί -δεν μπορεί παρά να ήταν αποτέλεσμα και της δικής του παρουσίας και προσευχής.

Γιάννης Κουτσούκος

Κεφαλλονιά 24-6-2015