Σήμερα  κάποιος  από  τους  νεώτερους  δεν  είναι τόσο  εύκολο να  καταλάβει ότι  κάποτε η  μικρή  απόσταση Δαμουλιανάτα  Ληξούρι  ήταν  σχεδόν  μια μέρα.  Ότι  οι  μαθητές  μετά  το  γυμνάσιο  της Άγιας  Θέκλης  που  συνέχιζαν  στο  Λύκειο  η  στην Βαλλιάνειο Επαγγελματική  Σχόλη(ΒΕΣ)  νοίκιαζαν  σπίτια  και  έμεναν  όλη  την  εβδομάδα  στο  Ληξούρι  γι αυτόν  ακριβώς  το  λόγο.

Δεν  ήταν  η  διαδρομή  κάποτε  μεγαλύτερη  από  τώρα. Ιδία  η απόσταση  περίπου ήταν  πάντα.

Ο  χρόνος  για  πάει  κάποιος  στο  Ληξούρι  ήταν  πολύ  μεγάλος.

Η αλλαγή που έγινε είναι Κάποτε πηγαίναμε  Δαμουλιανάτα  Ρίφι – Μονοπωλάτα  Τώρα  με τον  δρόμο που φτιάχτηκε το 1985  η διαδρομή είναι  από Γέρακα  Καλάτα - Μονοπωλάτα. Από  Δαμουλιανάτα  αλλά  και  τα  γύρω χωριά κάνουμε σήμερα  την διαδρομή  χωρίς  σκέψη. 

Ο χρόνος  με  τα Ι Χ έχει  ελαχιστοποιηθεί.  Δεν ήταν  πάντα  έτσι...

Πριν 50 η 40 χρόνια για  να  πάει  κάποιος  στο Ληξούρι ήθελε μια ώρα  με το λεωφορείο.  Ακόμη πιο παλιά  ήταν περιπέτεια!

Μέχρι ακόμη  και  το 1965  συγκοινωνία  δεν υπήρχε. Οι χωριανοί μας όπως και από τ  άλλα χωριά χρησιμοποιούσαν σαν μέσα μεταφοράς  ανθρώπων και πραγμάτων  τα ζώα 

Ο Χρόνος από χωριό μ επιστροφή ήταν 2και μισή έως 3 ώρες.

Ένα αμάξι που έπρεπε να μεταφέρει 5-6  άτομα.  Όμως πάντα ήταν φορτωμένο με 10-12 άτομα και 5-6  στα φτερά. Έτσι οι περισσότεροι  έκαναν την διαδρομή με τα ζώα. Οι μαθητές  ξεκινούσαν  τα  ξημερώματα της  Δευτέρας  μετα  πόδια.  

Περπατώντας  έφταναν  μετά περίπου μιάμιση ώρα  στο Ληξούρι.  Όλη  την  εβδομάδα έμεναν στο  Ληξούρι.

Το  Σαββάτο  πάλι  με τα  πόδια  στο χωριό.

 

 ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΤΑΝΑΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΑΤΑ ΜΙΚΡΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Περίπου  το  1962  άρχισε  το ΚΤΕΛ  συγκοινωνία  Ληξούρι Κοντογενάδα. Τότε  περπατούσαν  μέχρι  τα Μονοπωλάτα  για  το Λεωφορείο.  Έτσι είχαν  λιγότερο ποδαρόδρομο... 

Το 1965 άρχισαν δρομολόγια  του ΚΤΕΛ από Ληξούρι  πρός Καμιναράτα- Ρίφι- Δαμουλιανάτα.

 

ΛΕΟΦΩΡΕΙΟ ΓΡΑΜΜΗΣ ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ 

 Τα λεωφορεία της γραμμής του ήταν 12 θέσεων καθημένων.
Ήταν δυο τα λεωφορεία Του Λυκουτζή και του Αεροπόρου, όπως ήταν τα παρατσούκλια τους και τους ήξερε ο κόσμος. Οι στενοί δρόμοι δεν ήταν κατάλληλοι για μεγαλύτερα. Πόσοι ταξίδευαν (στοιβάζονταν) σε δρομολόγια υψηλής ζήτησης ήταν ανάλογα με τον οδηγό Πολλές φόρες 25-30. Αυτό που λέγεται - σαν σαρδέλες – ήταν λίγο.

Δρομολόγιο όμως για μαθητές δεν υπηρχε όπως γίνεται στο καιρό μας Ούτε την Δευτέρα το πρωί δεν προλάβαιναν. Έτσι πήγαιναν στο Ληξούρι με το Βραδινό δρομολόγιο της Κυριακής. Επέστρεφαν στο χωριό το Σαββάτο το μεσημέρι
Άπλα σταμάτησαν να πηγαίνουν με τα πόδια Το λεωφορείο έκανε την διαδρομή Δαμουλιανάτα Ληξούρι περίπου μια ώρα κάνοντας 4 δρομολόγια την ήμερα. Ξεκίναγε από Δαμουλιανάτα γεμάτο Στο δρόμο περίμεναν 20 -25 Καμινάρηδες. Τι να έκανε ο οδηγός να τους άφηνε στο δρόμο... Έτσι λοιπόν ένας πλάι και πάνω στον άλλο.

Στα χωριά μας τότε ήταν παρά πολλοί οι ΜΟΝΙΜΟΙ κάτοικοι. Αλλά οι Καμινάρηδες ήταν περισσότεροι και από τα δυο χωριά μαζί Μάλιστα επειδή ήταν πολλοί τους λέγαμε ΚΙΝΕΖΟΥΣ.
Έτσι συνεχίστηκε η κατάσταση για κάποια χρόνια. Άλλος τα θυμάται σαν όμορφα, άλλος σαν δύσκολα, άλλος δυστυχισμένα.
Σίγουρα όμως για όσους τα ζήσαμε μένουν ΑΞΕΧΑΣΤΑ!

Από το 1970 άρχισε η μαζική φυγή των κάτοικων της Υπαίθρου προς τις μεγάλες πολιτείες. Έφρασε σιγά σιγά το λεωφορείο των 12 θέσεων να είναι αρκετο για την συγκοινωνία
Μετά η εξέλιξη και οι βελτιώσεις των δρόμων Δρομολογήσαν Λεωφορεία 30 θέσεων η και μεγαλύτερα. Τα μικρά αποσύρθηκαν Όμως συνήθως ταξίδευαν με λίγους η καθόλου (τα τελείται χρόνια ) επιβάτες
Οι μαθητές δεν είναι ανάγκη να μένουν πλέον στο Ληξούρι.

 

Σήμερα γίνονται  ειδικά δρομολόγια που τους πηγαίνουν  έγκαιρα από τα χωριά στο πρωινό μάθημα και το μεσημέρι επιστροφή. 

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΛΛΑΞΑΝ !

Πηγή :damoulianata.blogspot.gr