Γεράσιμος  Σωτ. Γαλανός

Πάλεψα πολύ να αποτινάξω το συναίσθημα από την ψυχή μου, να μη σε νιώθω δική μου, να μη νιώθω τη φωνή σου ως χαλινό, που με παρασέρνει και με κάνει ότι θέλει, μα κάθε φορά που ακούω τις ερμηνείες σου, τη φωνή σου,  τη μελετώ, τη σπουδάζω, τη σχολιάζω. Μετά  σιωπώ  για μέρες,  μα το άκουσμά σου με συνοδεύει ατελείωτα, δεν μπορώ να ξεχάσω τα χρωματικά σου φωνητικά ποικίλματα.

Τελικά,  όλο επιστρέφει η γνώμη μου,  πως,  δεν ήσουν μια φωνή,  αλλά μύριες φωνές για κάθε περίσταση στο χώρο της ουράνιας τέχνης σου.

Στοχαζόμενος το βίο σου,  γράφω από παλιά ποιήματα για σένα, με περίσσια σκέψη , με σύνεση, με θαυμασμό,  μα πρωτίστως με αλήθεια. Ακολουθεί ένα από αυτά, πιστεύω στην αλήθεια του, πιστεύω πως, σε σκιαγραφεί αληθινά.

Μαρία  Κάλλας

Σ’  έστειλε η Άνασσα των Νόμων  πάνω  στο μεταίχμιο,

πάνω  στο  άνθισμα  της  Βιομηχανικής  Επανάστασης,

και Συ κουβάλησες  σ’ όλη την Οικουμένη

επάξια, τα παλιά ελληνικά τεριρέμ,

της  Ελληνικής Τραγωδίας τα λυτρωτικά πονέματα

και του  Βυζαντίου τα ηχοχρώματα,

που  η Δύση τα νομίζει,

λόγω της απληστίας των ηδονικών της δρόμων,

πως  είναι  δικά της πλεκτάρια!

Κακότητα και  ίντριγκα, φθόνος  και μίσος  για Σένα,

μα  και μπράβο θριάμβων πολλών και μεγάλων…

αυτές τις  πληρωμές εισέπραξες ως  μέγα μετάλλια,

κι  όσο το μοναδικό μεταλλείο της φωνή Σου εκδιδόταν,

το θαύμα σκιαγραφούταν στο πρόσωπο,

στα χέρια

στα μάτια,

εκείνα τα μάτια, 

που  έκτιζαν τη σκηνή  του  Όλου!

Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν μύρια,

μα ακόμη όλοι μας λέμε για Σένα,

στου απείρου μας το νοητικό ξόδεμα,  

μα  σιωπούν οι κραυγές μας, 

καθώς Σε ακούμε ως ήχο επτάστερο

στους κραδασμούς του σύμπαντος.

Κι έρχεται ο αντίλαλός σου, μαγεία αιώνια κι αμφίβολη,

γιατί Εσύ χάραξες Σχολή, νέον δρόμο λύτρωσης,

που εμείς ακόμη προσπαθούμε

τις  εξαίσιες φωνές Σου να τις  καταλάβουμε,

να τις νιώσουμε, 

αντιπαλεύοντας  Εσένα με το Είναι μας.

Παλεύει η εσωτερικότητα  μας, 

μα δεν το ομολογεί φανερά, 

 να προβάλει το αξίωμα, πως

«Σε μάχεται η Τέχνη, γιατί Εσύ τη γέννησες,

καθώς η κόρη ενδόμυχα αντιμάχεται τη μάνα,

για να μην πει, πως, από αυτήν γεννήθηκε».

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Ιούνιος  1983

Αγαπητή μου Μαρία

Στο μυαλό μου έρχεται  και ξανάρχεται συχνά όταν σε φέρνω στο νου μου,

όταν σε ακούω, όταν σε νιώθω, όταν με καθηλώνεις με τη μοναδική σου Αρμίντα του Ροσσίνι, το κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του μεγάλου αγίου παππού της Ελλάδος μας,  από το έργο του «Ο Ξεπεσμένος  Δερβίσης»,  

Σου το αφιερώνω εν ζωή, γιατί είσαι στη ζωή,  Αιώνια και Θεία.

«Κάτω εις το βάθος, εις τον λάκκον,  εις το βάραθρον, ως κελάρυσμα  ρύακος εις το ρεύμα, φωνή εκ  βαθέων αναβαίνουσα, ως μύρον, ως  άχνη, ως ατμός, θρήνος, πάθος,  μελωδία, ανερχομένη επί πτίλων  αύρας νυκτερινής, αιρομένη  μετάρσιος, πραεία, μειλιχία, άδολος,  ψίθυρος, λιγεία, αναρριχωμένη εις  τας ριπάς, χορδίζουσα τους αέρας,  χαιρετίζουσα το αχανές, ικετεύουσα  το άπειρον, παιδική, άκακος,  ελισσομένη, φωνή παρθένου  μοιρολογούσης, μινύρισμα πτηνού  χειμαζομένου, λαχταρούντος την  επάνοδον του έαρος.»