Το «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ 2» δεν εξόκελλε, βούλιαξε αγκυροβολημένο, με «υπέροχον καιρόν», μέσα στην «Ελληνική Ριβιέρα».

Η ρύπανση που προκλήθηκε πρωτοφανής για την περιοχή και η καταστροφή αδιανόητη και μακρόχρονη. Ως συνήθως, κατόπιν εορτής ο κάθε φανφαρόνος πολιτικός, ο κάθε άσχετος επιστήμονας, ο κάθε παντογνώστης δημοσιογράφος, όλοι με ύφος περισπούδαστο, κάποτε μπλαζέ, βγαίνουν και βγάζουν συμπεράσματα, καταμερίζουν ευθύνες, συσκοτίζοντας αντί να ξεκαθαρίζουν την ιστορία. Και οι κατεξοχήν γνώστες , οι ναυτικοί, όπως πάντα , στην άκρη.

Όμως όλοι αυτοί, που ζούσαν τόσο καιρό, πριν συμβεί το κακό; Τι είχαν προτείνει, πόσο πίεσαν το κράτος;  Άραγε φταίει μόνο ο πλοιοκτήτης, κι’όχι τα σκουριασμένα κρατικά γρανάζια, οι μανδαρίνοι του υπουργείου, τα τελωνεία, η Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων, εκεί όπου από της ιδρύσεως τους φύτρωσε, άνθισε  και γιγαντώθηκε η διαφθορά, η διαπλοκή και το λαθρεμπόριο καυσίμων, που κανείς δεν κινεί το δαχτυλάκι του να περιοριστεί; Το συγκεκριμένο σχεδόν πενηντάχρονο σαπάκι, που θάπρεπε νάχει διαλυθεί πριν από δεκαετίες η Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων το έκρινε κατάλληλο (με ποιας εθνικότητας πλήρωμα; ) να περιφέρεται μέσα στον Σαρωνικό, χώρο πυκνής ναυσιπλοΐας που φέτος έγιναν και δύο εμβολισμοί, προς δόξα της Υπηρεσίας Ελέγχου Ναυσιπλοΐας, να μανουβράρει και να πλευρίζει ντόκους και πλοία προς ανεφοδιασμό καυσίμων, την ίδια ώρα που τα ποντοπόρα δεξαμενόπλοια, πολλά με διπλά τοιχώματα, έχουν διάρκεια ζωής 25 χρόνια και στα Ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα λιμάνια δεν γίνονται δεκτά αν υπερβαίνουν τα 15 χρόνια.

Στον Σαρωνικό υπάρχουν τρία διυλιστήρια πετρελαίου, άρα ο κίνδυνος από ανθρώπινο λάθος ή από άλλη αιτία ακόμη μεγαλύτερης οικολογικής καταστροφής , υπαρκτός. Οι άρχοντες του Υπουργείου Ναυτιλίας, των οποίων η μόνη επαφή τους με την θάλασσα και την ναυτιλία είναι όταν κολυμπούν στο «Super Paradise» στην Μύκονο, έχουν προνοήσει για κάποια ουσιαστικά, εφαρμόσιμα μέτρα, αντιγραφή παρόμοιων κάποιου σοβαρού κράτους, κι’όχι τα συνηθισμένα εν Ελλάδι, ανεπαρκή ρουτίνας, της πλάκας.

Με υπουργούς Εμπορικής Ναυτιλίας δικηγόρους, φαρμακοποιούς, βιβλιοπώλες, ανεπάγγελτους μπον-βιβέρ, γυναικολόγους και τραπεζικούς, άρα κατά τεκμήριο άσχετους με το αντικείμενο και συμβούλους και επιτροπές άσχετους επίσης , ανίκανους να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα, ποια προβλήματα του χώρου μπορούν να επιλύσουν ; Προφανώς κανένα.

Κι’ οι ναυτιλιακές εταιρείες, για να βρούν άκρη μ’αυτό το «βαθύ κράτος» της γραφειοκρατίας και του υπερβολικού λιπαντικού που χρειάζονται τα σκουριασμένα γρανάζια για να κινηθούν, προσλαμβάνουν συνταξιούχους ναυάρχους λιμενικούς, που μπορεί να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση με την ποντοπόρα ναυτιλία, όμως γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και το πώς να κινηθούν μέσα στους λαβύρινθους της δημόσιας διοίκησης.

Στην χώρα που ποτέ δεν λύνεται κανένα πρόβλημα, που μόνιμα κάνει κουμάντο η κομπίνα, η διαφθορά κι’οι διασυνδέσεις, καταστρέφουμε την μια κατόπιν της άλλης τις πηγές πλούτου της χώρας, τις «βαρειές βιομηχανίες» μας , προηγούμενα την ναυτιλία, τώρα τον τουρισμό. Και η μόνη που μένει είναι η βιομηχανία παραγωγής νόμων, άχρηστων, ανούσιων, ανεφάρμοστων, αφού ήδη οι «βάρβαροι» που βρίσκονται μέσα στην πόλη, νομοθετούν αυτοί.

                                                                Το  Δ.Σ.