Πολλές φορές αυτή την εποχή με τις μπόρες του Σεπτέμβρη , κι αγναντεύοντας από την Άσσο μέχρι τα Πατρικάτα, η σκέψη μου πάει 100-150 & πλέον χρόνια πίσω, και προσπαθώ να φανταστώ πόσος κόσμος δούλευε σ αυτές τις ράχες και πλαγιές. Δουλευαν γέροι, νέοι, παιδιά, άνδρες και γυναίκες για να μαζέψουν και να γλυτώσουν από μια πιθανή νεροποντή ,την παραγωγή ''το βιός'' τους, την ΣΤΑΦΙΔΑ. Μια παραγωγή που έφθασε τις 900000 λίτρες στον δήμο Άσσου(Ι,ΠΑΡΤΣ). Μετά το κλάδεμα, σκάψιμο, χαράκωμα, τρύγημα έπρεπε να στρακωσουν τα χωμάτινα σταφιδάλωνα, για να την απλώσουν να λιαστεί. Αν δεν προλάβαιναν να την μαζέψουν ή να την σκεπάσουν με ότι υπήρχε διαθέσιμο εκείνη την εποχή (από κουβέρτες, τραπεζομάντηλα, μέχρι νυφικά παπλώματα)

σταφίδα και χώμα γινόταν λάσπη, με αποτέλεσμα να μην την αγοράζει ο έμπορας μισοτιμής. Γι’ αυτό και όλα τα κτήματα είχαν και το πετροκάλυβο τους. Αργότερα οι πιο μεγάλοι παραγωγοί την άπλωναν πάνω στις σταφιδοκασέλες για να μην έρχεται σε επαφή με το χώμα, και τελευταία επι Μεταξά τους μοίραζαν χαρτί. Έκτοτε εγκαταλείφθηκε κάθε αγροτική δραστηριότητα κι όλη περιοχή έγινε ένα δάσος, κι αμφιβάλλω αν υπάρχουν 15 σταφιδοκλήματα για δείγμα...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση από τον Sklavouno Pavlo