Την περιπέτεια με την υγεία του αποκαλύπτει ο Διονύσης Σαββόπουλος στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα».

H μάχη με τον καρκίνο ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια, όταν ο ίδιος είχε ολοκληρώσει τις εμφανίσεις του με τον Μανώλη Μητσιά στα τέλη Μαρτίου το 2020.

Συγκεκριμένα αναφέρει: «Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Έτσι ξαφνικά; Όχι και τόσο ξαφνικά. Όλο γκούχου – γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σάς το λέω αυτό για προσέχετε, να ‘χετε το νου σας, κι αν – ο μη γένοιτο – σάς συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός.Μού αφαίρεσαν μισό πνευμόνι, κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που όσο να ΄ναι έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση βασικά. Μια αίσθηση μεγάλη αδυναμία» εξομολογείται.

Στο βιβλίο περιγράφει όχι μόνο τη μάχη του με τον καρκίνο αλλά και τη νοσηλεία του με κορονοϊό ενώ συνέχιζε τις ανοσοθεραπείες.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Κι αν «τα χρόνια τρέχουν χύμα» ο Διονύσης Σαββόπουλος στέκεται σήμερα απέναντι στις οροσειρές του χρόνου και, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, «φωτογραφίζει» τον εαυτό του, μέσα στα 20 κεφάλαια αυτού του βιβλίου.

Από τη γέννησή του στη Θεσσαλονίκη το σκληρό 1944 και τα πρώτα τραγούδια που σκάρωνε μικρός, την ώρα που ήταν υποχρεωμένος να μένει στο κρεβάτι του, κι από τις πρώτες μουσικές επιρροές στην εν μιά νυκτί απόφαση το ’63 να φύγει από τη Θεσσαλονίκη «για να πραγματοποιήσει τον εαυτό του».

Ένας έφηβος που βάζει για αρχηγό του τον ήλιο και φωνάζει «μη» στη σκοτεινή του πλευρά.

Από τα 19 του χρόνια, τότε που ήταν «ένας ξένοιαστος και άπλυτος επαναστάτης» στην Αθήνα, στον πρώτο του δίσκο 45 στροφών το 1965, στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας το ’67, στο Παρίσι από το ’68 με την Άσπα, στο Μιλάνο και στην επιστροφή στην Αθήνα της δικτατορίας, για να γίνει πατέρας στα 24 του χρόνια.

Από το «Ροντέο» και το θρυλικό «Κύτταρο» Ηπείρου και Αχαρνών, από το Χάπυ Νταίη του Παντελή Bούλγαρη και τους Αχαρνής το ’76, στην αποθέωση που έμελλε να γνωρίσει το 1983 αλλά και στη ρήξη με το κοινό του το ’89, με το Κούρεμα.

Από τη συστράτευση με την Αριστερά στην αποστασιοποίηση. Από τον αγαπημένο του φιλόλογο στο γυμνάσιο Δημήτριο Βαφειάδη στους δασκάλους του Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, Αλέξανδρο Αινιάν και Ντόρα Μπακοπούλου.

Από την τέχνη της συνύπαρξης, στις δυσκολίες του γάμου και του πατρικού ρόλου, κι από την οικογένεια, στην ευρύτερη οικογένεια των μουσικών. Οι οφειλόμενες συγγνώμες.

Αλλά πάνω από όλα, το σάλπισμα της γιορτής!

dnews.gr