Μου το πήρε δώρο ο Αντώνης μου πριν τρία - τέσσερα χρόνια, και από τότε τα καλοκαίρια είναι αλλιώς... Από μικρή αγαπούσα το ποδήλατο και στο χωριό κάθε απόγευμα, τα καλοκαίρια -γιατί μόνο εκεί μπορούσα να κάνω -οργώναμε τους δρόμους πάνω-κάτω.

Ήμασταν μεγάλη παρέα και βγαίναμε κάθε απόγευμα βόλτα, καταλήγαμε πάντα στη πλατεία για να φάμε παγωτό χωνάκι. Ακόμα έχω στο σώμα σημάδια, να μου θυμίζουν εκείνα τα καλοκαίρια. Η αλήθεια είναι πως έπεφτα πολύ συχνά και γυρνούσα κρυφά στο σπίτι από πίσω, στην αυλή και έπλενα με το λάστιχο τα τραύματα για να μην με μαλώσει η μαμά μου!

Από τότε λοιπόν, που ξαναπήρα ποδήλατο στα χέρια μου νιώθω πάλι την ίδια ελευθερία και ανεμελιά και κάπως νεότερη.

Φυσικά οι αντοχές δεν είναι ίδιες αλλά τις πηγαίνουμε τις βόλτες με τον Αντώνη -έχει κι εκείνος ποδήλατο και πάντα του γκρινιάζω γιατί εκείνος τρέχει μπροστά και δεν με περιμένει.

Το ποδήλατο κρύβει έναν ρομαντισμό και μια αθωότητα που όσο μεγαλώνουμε, νιώθω ότι τα έχουμε περισσότερο ανάγκη. Γιατί ακόμα μπορούμε να τρέχουμε, να φωνάζουμε, να ονειρευόμαστε και ας φοβόμαστε μήπως δεν τα καταφέρουμε στην ανηφόρα...

Πηγή