Τα θαύμαζα πάντα τα χέρια σου μαμα.Ήταν όμορφα, πολύ όμορφα, με ένα απλό χρυσό δαχτυλίδι. Τίποτα άλλο δε φορούσες. Τίποτα. Μια μέρα εκεί που έγραφα κοίταξα αφηρημένα τα χέρια μου. Καί κοκαλωσα… Ξαφνικά έγινα εσύ και τα χέρια μου τα δικά σου…
Κι ύστερα κάποια μέρα που έπλυνα τα πιάτα, τα κοίταξα πάλι…και ο νεροχύτης έγινε ο κάτασπρος μαρμαρινός στο πατρικό μου και εγώ, εσύ…
Και ύστερα μουδιασμενη κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. Με έβλεπα να σκουπίζω τα πιάτα, να φοράω το καλσόν μου , να πιάνω το κουτάλι, να ισιωνω την άκρη του κρεβατιού, όπως έκανες εσύ… Να διορθώνω τα μαλλιά μου βάζοντας λεμόνι αντί για λακ να διπλώνω τα ρούχα , να ανακατεύω το φαγητό, να ξεπλενω το κουτί με το νουνού πριν το ανοίξω ή να λύνω ένα σταυρόλεξο με κόκκινο στυλό…
Όμορφες δικές σου συνήθειες.Όλα αυτα που τόσο αγαπουσες να κάνεις. Με τον ίδιο ακριβώς λάθος η σωστό τρόπο…
Θυμάμαι τα ωραία χέρια σου μαμά μου να με αγκαλιάζουν και να με χαϊδεύουν σαν μικρό κοριτσάκι ως και την τελευταία σου στιγμή. Να με σταυρώνουν κάθε φορά που έβγαινα απ’ την πόρτα, να με ξεπροβοδιζουν νυφη για το καινούριο μου σπιτικό , να μου σκουπίζουν τον ιδρώτα όταν γεννούσα τα δικά μου παιδιά… Κι ύστερα να κανακευουν τα εγγόνια σαν δευτερη μανα…
Τα θαύμαζα πάντα τα χέρια σου μανουλα μου. Ήταν όμορφα και στοργικά. Θυμάμαι πόσο όμορφα μύριζαν. Σαπούνι καραβάκι και λεμόνι!
Τα θυμάμαι να με χαϊδεύουν,να με μαλώνουν ,να με φροντίζουν,να σκουπίζουν τα δάκρυα μου, να με παρηγορουν…
Όμορφα χέρια μανουλας… ορκισμένα πάντα να φροντίζουν τον άντρα της, τα παιδιά της, το σπιτικό της, την αυλιτσα της, τη γλάστρα με εκείνο το μοβ λουλουδακι που πάντα υπήρχε στη βεράντα μας.
Κι όλο να στιβουν… Να στιβουν αμέτρητες πορτοκαλάδες που δροσιζαν τα σχολικά και εφηβικά μου χρόνια.
Καί τό απλό χρυσό δαχτυλίδι πάντα εκεί…
Τώρα κοσμεί τα δικα μου χέρια μαμά… Τα κοιτάζω και απορώ… Δεν ξέρεις πόσο μοιάζουν με τα δικα σου..
Είναι ίδια, ολόιδια. Γίνομαι ΕΣΥ, μαμά , κι όσο μεγαλώνω σου μοιάζω… Κοιτάζω πάλι τα χέρια μου. Δεν ήταν έτσι παλιά…Ποτέ άρχισαν να μοιάζουν με τα δικά σου;
Μήπως τότε που σε κράταγα τρυφερά και σου ζητούσα να τα φωτογραφίσουμε μαζί…;
Με κοίταζες με απορία αλλά δεν ήθελες να μου χαλάσεις το χατίρι … "Καλά παιδάκι μου.. να βγάλουμε …"

Σ’ ευχαριστώ μαμά για αυτές τις φωτογραφίες…
Πάντα θα θυμάμαι αυτά τα χέρια να ομορφαίνουν τον κόσμο μου με χίλιους τρόπους…
Ακόμα τον ομορφαίνουν μαμά μου…

Βάνα Παρασκευά
Εκπαιδευτικός