Ένα από τα πιο ωραία μου είναι το παραμύθι με τους τσοπάνηδες και τους χασάπηδες.

Ο καημός τους ήταν πάντα το Σφαγείο. Θέλανε ένα σφαγείο να σφάζουνε τα ζωντανά στην Κεφαλονιά και να την βολεύουν.

Εγώ πολλά-πολλά με δαύτους δεν θέλω αλλά γενικά τους παραμυθιάζω και τους βουτάω τα ψιφαλάκια. 

Έχω και αυτόν τον «πόνο» με τα αμελέτητα, με καμιά συκωταριά αρνίσια, με κάνα βετούλι και είπα κάτσε να τους μάσω μπας και φάμε κανένα «αζύγιαγο».

Φωνάζω λοιπόν στον Δήμο την Ένωση Κρεοπωλών, τον Γεωργικό Συνεταιρισμό και τους Ρομά.

Τους άφησα είπαν ο κάθε ένας ότι ήθελε και στο τέλος τους την τραβάω την ντουφεκιά.

«Αστέ το πάνω μου. Θα σας φτιάξω Σφαγεία να τραβάτε τις τρίχες από τις αμασχάλες σας».

Επειδή τους είδα λίγο επιφυλακτικούς γιατί τους είχα «ξαναδουλέψει» για το ίδιο θέμα τους βγάζω στις 20 Ιανουαρίου 2011 και ένα δελτίο Τύπου:

«Σε τροχιά επίλυσης η ανέγερση των Σφαγείων» και έφυγαν όλοι χαρούμενοι..

Σφαγεία βεβαίως δεν τους έφτιαξα αλλά τους δούλεψα μια χαρά.

Και έζησα εγώ καλά και οι χασάπηδες και οι κτηνοτρόφοι κακά και μαύρα.

(από την ανέκδοτη συλλογή μύθων του Αλέκου Παρίση των εκδόσεων «Gaidaros»)

kefalonitis-onos.blogspot.com