Στην εκπομπή “Μέρα Μεσημέρι” στον Inkefalonia 89,2 με τους Δημοσιογράφους Γιώργο Χαλαβαζή και Ελευθερία Κουλουριώτου και τον παραγωγό της εκπομπής «Ένας δίσκος ήρθε απόψε από τα παλιά» Τάσο Κριτσιόλη, φιλοξενήθηκε ο τραγουδιστής και performer Θέμης Ανδρεάδης, με αφορμή αφιέρωμα της εκπομπής στα 50 χρόνια της σταδιοδρομίας του στο Ελληνικό τραγούδι της Τρίτης 28 Ιουνίου του Τάσου Κριτσιόλη στον Inkefalonia 89,2.

Ο κ. Ανδρεάδης Αναφέρθηκε:

Στο ιδιαίτερο νόημα των τραγουδιών του: «Τα τραγούδια μου γράφτηκαν την δεκαετία του 70, όταν ήμουν 20 και κάτι και διαπιστώνω με χαρά ότι και σήμερα ακούγονται ευχάριστα. Έχω πει ένα τραγούδι πριν ακριβώς 50 χρόνια το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου το «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν», το οποίο ακόμα ακούγεται».

Στην σχέση του με τον Τάσο Κριτσιόλη: « Έχω μεγαλώσει γενιές και γενιές, ο Τάσος με τον οποίο έχουμε γίνει φίλοι μέσω κοινωνικών δικτύων, με είχε επισκεφθεί πριν πολλά χρόνια. Αναπτύξαμε μία πολύ καλή σχέση, γιατί είναι εξαιρετικός και πολύ καλός γνώστης της Ελληνικής δισκογραφίας και όχι μόνο για τα el Pi και για τους δίσκους που έχουν γίνει, αλλά και για τα τραγούδια που περιέχει ο κάθε δίσκος. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και έτσι γίναμε φίλοι μέσα από αυτό».

Στην απουσία του από το μουσικό στερέωμα: « Κάποια εποχή είχα χάσει επαφή για τους δικούς μου λόγους από την ενεργό δραστηριότητα. Αποφάσισα να διακόψω την δραστηριότητα μου που ήταν πάρα πολύ έντονη μέχρι τότε το 1992 και μέχρι το 2012 για 20 χρόνια, είχα μείνει εκτός δισκογραφικού και γενικά καλλιτεχνικού κυκλώματος. Έχω ξεχάσει τους λόγους, λέω μόνο ότι έπεσα να κοιμηθώ και με πήρε παραπάνω ο ύπνος».

Στην παραμονή του στη συνείδηση του κόσμου: «Ήταν κάποια χρόνια που είχα πιστέψει ότι είχα διαγραφεί από τις προτιμήσεις των ακροατών, γιατί ούτε δισκογραφική παρουσία είχα, ούτε σκηνική παρουσία. Όταν το 2012 αποφάσισα να επιστρέψω, γιατί ήταν σαράκι που μ έτρωγε, διαπίστωσα ότι μέσα στη συνείδηση του κόσμου είχα παραμείνει και αυτό ήταν για μένα μεγάλη έκπληξη και μεγάλη χαρά».

Στην λειτουργία του «συστήματος»: «Ήμουν μαύρο πρόβατο για τις εταιρείες. Πριν από 2-3 μήνες, κάποιος φίλος με συμβούλεψε να πάρω κάποιον υπεύθυνο στην εταιρεία MINOS-EMI Universal. Πήρα κάποιον υπεύθυνο, του είπα ότι έχω όλη μου την δισκογραφία, που μαζί με τις συμμετοχές που είχα σε δίσκους είναι γύρω στους 29 ελπι με προσωπικά και συμμετοχές. Τους είπα ότι ενδιαφέρομαι και θέλω να βγούν στις πλατφόρμες, η στο YouTube, η στις άλλες πλατφόρμες που υπάρχουν και γιατί δεν υπάρχουν όλοι οι δίσκοι μου και μου είπανε: «Δεν ξέρουμε γιατί». Σας κάναμε λέει μόνο κάποιες συλλογές με κάποια τραγούδια και αυτά ήταν. Τον «Πρωταθλητή» βάλανε και κάποιες παραγωγές που έκανα εγώ αφ ότου σταμάτησα την συνεργασία μου με τις εταιρείες. Ένας δίσκος που λέγεται «Σαν ξαφνικό Ταξίδι». Δεν ήμουν ενταγμένος στο «σύστημα». Εάν δεν υπήρχε η αποδοχή και η αναγνώριση από το πλατύ κοινό, θα με είχαν τελειώσει».

Στο τι του άνοιξε τον δρόμο στην μουσική: « Η πορεία μου στο τραγούδι ξεκίνησε πολύ πριν. Θα σας διηγηθώ μια εικόνα από τότε που ήμουν 5 η 6 χρονών και αυτή θα είναι η απάντηση μου στο τι με παρακίνησε. Μεγάλωσα στα προσφυγικά της Καλλιθέας, τότε οι δρόμοι μας ήταν χωματόδρομοι κι ήταν μια γειτονιά που όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας, πρόσφυγες στην πλειοψηφία Πόντιοι και Μικρασιάτες, ήμασταν σαν μια οικογένεια. Δεν κλείναμε τις πόρτες το βράδυ όταν κοιμόμασταν και ήμασταν όλοι σύντροφοι. Θυμάμαι ένα βράδυ, ήταν 30 Αυγούστου του 1955 η του 1956, γιόρταζε ένας φίλος μας που λεγόταν Αλέκος και είχε μαζευτεί όλη η συντροφιά με κιθάρες, ακορντεόν και στήσανε μια ωραία βεγγέρα, η οποία φάνταζε υπέροχη. Χόρευαν, τραγουδούσαν και εμάς τους μικρούς μας είχανε διώξει πιο μακριά. Εισέπραξα την αγάπη την χαρά, την αλληλεγγύη, την ομορφιά ,την συντροφικότητα που υπήρχε σ εκείνη την γιορτή , ήταν πανσέληνος εκείνο το βράδυ και όπως το έβλεπα στην οθόνη του μυαλού μου , τότε αποφάσισα ότι εγώ θα γίνω τραγουδιστής».

Στην διαφορά των τραγουδιών της τότε εποχής με τα σημερινά: «Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Είχα την πολύ μεγάλη χαρά, την ευλογία, να γίνω γνωστός και να τραγουδήσω τις δεκαετίες των 70-80 και λίγο το 90. Ιδιαίτερα για την 10ετία του 70, έχω να πω ότι ήταν μια πολύ μεγάλη εποχή για την Ελληνική μουσική, με τεράστιους δημιουργούς, με τεράστιους ερμηνευτές και είχα την τιμή να συμπορευτώ μαζί τους. δεν θα θελα να αναφερθώ στα σημερινά γεγονότα και ιδιαίτερα αυτά που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα μ αυτούς τους Trapers και όλα αυτά τα πράγματα. Από το 90 και μετά ,που ενέσκηψε στη ζωή μας το internet γενικά και οι εταιρείες παραγωγής είχαν ήδη αρχίσει να μειώνουν πολύ αισθητά τις παραγωγές τους και όχι μόνο αυτό , αλλά να υποχρεώνουν και τους καλλιτέχνες να πληρώνουν τις παραγωγές τους, το τραγούδι ζει στιγμές άθλιες».

Στο αγαπημένο του τραγούδι: « Όλα τα τραγούδια μου τα αγαπώ, αλλά ξεχωρίζω ένα το οποίο το αγαπώ πάρα πολύ. Είναι το τραγούδι «Για Καφενεία», σε στίχους του μέγιστου Μάνου Ελευθερίου και μουσική δική μου και τραγουδάω μαζί με την εξαιρετική Σοφία Μιχαηλίδη. Αυτό είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, γιατί γράφτηκε σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης».

Στα χρόνια της παρουσίας του στο τραγούδι: « Κλείνω 50 χρόνια, αλλά στον χώρο είμαι παραπάνω , από ηλικία 16 ετών ξεκίνησα να τραγουδώ στις μπουάτ της Πλάκας, αλλά στη δισκογραφία ξεκίνησα το 72 , που είχα την μεγάλη χαρά και την τιμή να με πάει στην εταιρεία Columbia-EMIAL,ο εξαιρετικός συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Την εποχή που έκανα τα σατυρικά τραγούδια, υπήρχε μια μερίδα κόσμου οι λεγόμενοι «κουλτουριάρηδες», δεν ξέρω ποιοι ήταν αυτοί, οι οποίοι με κατέκριναν για το ύφος του τραγουδιού μου τότε. Τολμώ να πω ότι είχα την τιμή και την μεγάλη χαρά αυτή η αποδοχή να βρει γρήγορα μεγάλο κοινό και να δημιουργηθεί εκ του μη όντως ένα νέο είδος τραγουδιού, το λεγόμενο σατυρικό τραγούδι. Αυτό είχα την τιμή, να το εγκαινιάσω εγώ. Έχω συνεργαστεί με πολλούς στιχουργούς και μουσικούς, τον Γιώργο Σκούρτη, Γιάννη Κιουρκτσόγλου, Λυκούργο Μαρκέα, Γιάννη Λογοθέτη, Χρήστο Κυριαζή, Νίκο Καρβέλα, Νινή Ζαχά, Τάκη Μουσαφίρη, Γιάννη Καραλή, Χρύσανθο Μουζακίτη και άλλους. Με τον Μίμη Πλέσσα είχα την τιμή, ο οποίος μου ζήτησε να πω το «Πανόραμα» και το κάναμε σε 2^η εκτέλεση».

Στον Νότη Μαυρουδή : « Είναι ο δάσκαλος μου με δέλτα κεφαλαίο σε όλα. Υπό την καθοδήγηση του στα 15 μου χρόνια, έμαθα πολύ καλή κιθάρα, διδάχτηκα απ αυτόν ήθος και προσφορά, έμαθα να προφέρω μέσω του Νότη. Τον αγαπώ ιδιαίτερα, είμαστε ακόμα φίλοι, τον αγαπώ πάρα πολύ και τον θαυμάζω επίσης».

Στην συνεργασία του με τον Νίκο Ξυλούρη και την Βίκυ Μοσχολιού: « Με τον Νίκο Ξυλούρη είχα τη χαρά να συνεργαστώ δύο σεζόν, στην Μπουάτ-Στούντιο Λήδρα το 1972 και το 1973 στο πρόγραμμα με μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Έχω εξαιρετικές θύμησες από τον αγαπημένο μου Νίκο και τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Έφυγε πολύ γρήγορα και πολύ νωρίς , κάνοντας ένα τεράστιο άλμα μέσα στην ελληνική μουσική. Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη, όπως επίσης και την αγαπημένη μου Βίκυ Μοσχολιού, που κάναμε δύο απίστευτες σεζόν, 1975 και 1976, περνώντας σε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα με του «Ρεμπέτες», τους αδελφούς Τζαβάρα και την Γεωργία Λόγγου. Η ουρά του κόσμου στην πλάκα από τον «Ζυγό» ,έφτανε μέχρι την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στον «Σκορπιό» που ήταν ο Χατζής. Κάναμε δύο προγράμματα κάθε μέρα και το Σαββατοκύριακο τρία, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Αυτές ήταν εποχές. Τότε μόλις έκανα την μεταπήδηση από την Columbia στην MINOS. Ανεπανάληπτες εποχές».

Στο τι θα διόρθωνε στην καριέρα του: «Υπάρχουν δύο τρία τραγούδια που δεν με αντιπροσωπεύουν και ένας δίσκος που συμμετείχα, που με υποχρέωσε κυριολεκτικά ο Μάκης Μάτσας να το κάνω, γιατί τον υποχρέωσε ο Δικηγόρος της εταιρείας , «Η χαβούζα» και «Το Σύστημα», που τα είπα με το ζόρι. Για κάτι άλλο που μετανιώνω, ήταν που έφυγα από την Πλάκα και πήγα στα μεγάλα κέντρα διασκέδασης της παραλίας. Το κοινό που με αγαπούσε, δεν ήταν εκεί».

Στις επόμενες μουσικές κινήσεις του : «Ζω την κάθε μέρα μου ήρεμα, προσπαθώ να επανέλθω μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας που είχα και μες το μυαλό μου είναι να κάνω μια παραγωγή με τραγούδια που τα έχω ανεβάσει στο YouTube στο κανάλι μου. Τραγούδια ποιητών που έχω μελοποιήσει από 16 χρονών, μέχρι και πρόσφατα και μάλλον θα το κάνω σε μια μικρή εταιρεία του Μωυσή Ασέρ, «Καθρέπτης Ήχων Ελληνικών».

Στην μη πραγματοποίηση κάποιας εκδήλωσης για τα 50 χρόνια του στην δισκογραφία. « Δεν είμαι στο «σύστημα» για να με τιμήσουν. Ο μόνος μου συμπαραστάτης και το μόνο στήριγμά μου , ήταν η αγάπη του κοινού.- Προς τον Τάσο Κριτσιόλη- Τάσο μου, να τονίσεις στην εκπομπή σου, ότι υπήρχε και μία πλευρά του χαρακτήρα μου που δεν ήταν αστεία αλλά πολύ σοβαρή. Αυτό το είχε δει πάνω μου ακριβώς πριν από 50 χρόνια ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ταυτοχρόνως μου είχε δώσει το «Θα πάω στην Ζούγκλα με τον Ταρζάν» και από την άλλη το «Όχι δεν πρέπει να συναντηθούμε».

Με το : «Σας ευχαριστώ που μου δώσατε το δικαίωμα να θυμάμαι ακόμα», έκλεισε μια συζήτηση με τον καλλιτέχνη και άνθρωπο Θέμη Ανδρεάδη, που μας πήρε από το χέρι και μας βοήθησε να ξαναβρούμε αυτό που έχει χαθεί, αυτό το οποίο είναι πηγαίο και πρωταρχικής σημασίας, τη σχέση μας με την καλή και εκφραστική μουσική και τη σχέση μας με την έκφραση των συναισθημάτων μας.

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης

{https://soundcloud.com/user-46829938/andreadis-892?utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}

Και παρακάτω τα ηχητικά του αφιερώματος του Τάσου Κριτσιόλη, στον Θέμη Ανδρεάδη, μέσα από την εκπομπή «Ένας δίσκος ήρθε απόψε από τα παλιά»

{https://soundcloud.com/user-46829938/tasos2?utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}

{https://soundcloud.com/user-46829938/tasos1?utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}