Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η βράβευση των ποιητών για τον ποιητικό διαγωνισμό του πολιτιστικού συλλογου <<  Μάρκο Πόλο >> στις 10/9/2022 στο όμορφο παραθαλάσσιο χωριό του Κατελειού.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους οι τρεις βραβευθέντες ποιητές οι οποίοι και απήγγειλαν τα ποιήματά τους.

Εκεί, λοιπόν, στον ιερό βράχο της Αγίας Βαρβάρας τους δόθηκαν τα βραβεία τους και εν συνεχεία ακολούθησε μια όμορφη βαρκάδα στα ανοιχτά του αγκυροβολίου του χωριού και καντάδες.

Τη βραδιά ομορφύναν με την παρουσία τους και τις χορευτικές τους επιδείξεις τα μέλη του χορευτικού συλλόγου, οι οποίοι χόρεψαν και τραγούδησαν κατά το μήκος της παραλιακής οδού του χωριού.

Τέλος, η βραδιά έκλεισε με την προσφορά μιας γευστικής πανδαισίας από την πλευρά του συλλόγου σε τοπική ταβέρνα τόσο προς τους βραβευθέντες όσο και προς τα μέλη της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού.

 Συγχαρητήρια σε όλους για την υπέροχη βραδιά και ιδιαίτερα στη διοργανώτρια της εκδήλωσης, κ. Μενεγάτου Διονύσια.

Διαμαντάτος Αλέξανδρος

Και λίγα λόγια για την ποίηση που βραβεύτηκε και αυτή εκείνη την ημέρα.

Πολλοί χλευάζουν την ποίηση, αλλά ξεχνούν ότι η ποίηση είναι παντού, είναι στο νανούρισμα της μάνας προς το παιδί, είναι στους σύγχρονους ραπερς που πήραν το όνομά τους από τα πρώτα ψεγάδια της ποίησης στην Ελλάδα ( βλεπε ραψωδίες και Όμηρος) , είναι στα δημοτικά τραγούδια που χορεύονται κατά κόρον στα πανηγύρια, στα ερωτικά στιχάκια που σκαρφίζεται ο καθένας και στα λαϊκά τραγούδια σε όλες τις πίστες που εξυμνούν το πόνο και τον καημό της ανθρωπότητας.

Το ποιήμα της Σοφίας Σαμόλη από τα Χιονάτα.

Β' Βραβείο στο διαγωνισμό μας.

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΆΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΆΛΑΣΣΑΣ ΚΑΝΤΆΔΕΣ

Σαν Ήλιος επισκέπτης να΄ρθείς μια Κυριακή.

Αιμάτινος, βρεγμένος από τη θάλασσα να βγεις,

την ανατολή να σαλπίσεις 

με λόγχες που τρυπούν τον ουρανό.

Κι εγώ στα πόδια σου παιδούλα.    Λούσε μου τα μαλλιά ηλιαχτίδες, ζαφειρένια πρωινή αύρα Ιονίου, κορδέλα φόρεσέ μου.

Μην ξεχαστείς, τ’ απόγιομα θα ανεβούμε στην εκκλησιά.

Κάθισε να σε κεράσω, 

θύμισες πρώτες από τούτη τη θάλασσα του Κατελειού.

Θαρρείς και μου κλείνει τον ορίζοντα με το γαλάζιο της,

βαρύ τίμημα η ομορφιά, 

πού να πρωτοκοιτάξεις…

Κατέβα λίγο σε παρακαλώ,

να σου δείξω τα νερά που βαφτίστηκα,

που πρωτοκοινώνησα,

που πρωτόβρεξα τα πόδια μου παιδί, γέννημά της.

Που πρωτοξεδίψασα γλυκό νερό, δίπλα στην αρμύρα της,

απ’ του σμιλεμένου του βράχου την πηγή.

Εκείνου που τον δέρνει ο καιρός όταν εσύ κρύβεσαι.

Παιχνίδια που παίζεις , 

μη ξέροντας τάχα,

πως σα θυμώνει η πλάση η ομορφιά περνά διπλή από δίπλα.

Σα σεντόνι απλώνει η χάρη της,

ασπροκέντη με βελονάκι πλεγμένο από τη νόνα,

γλύφει την άμμο το τελείωμα, 

έτσι για να κερδίζει αξία το πάφλασμα του νερού.

Κοίτα, οι ψαράδες μαζεύουν τα δίχτυα, μπαλωμένα, 

από βραδύς ριγμένα.

Τρυπούλες αφημένες, 

δήθεν κατά λάθος,

τύχη για ευέλικτους, 

ευκαιρία διαφυγής,

ζωή στους μικρούς από μάλαμα καρδιά Κεφαλονίτη.

Έλα ν’ ανασάνουμε θυμάρι ανηφορίζοντας τις στροφές για το Μαρκόπουλο,

σκύψε στο διάβα μου να μαζέψουμε κυκλάμινα και γιούλια,

άγριες ορχιδέες κόψε, ματσάκι, χρώματα κι αρώματα στις ώρες σου.

Μωβ, κίτρινο, κόκκινο, βιολετί, πράσινο.

Ολούθε σπαρμένη η γλύκα, 

από τις φλέβες Του το άγιο φύκι του Πάσχα βαμμένο ,

μοσχοβολά πάθη, αίμα, μύρο κι ανάσταση.

Ζηλεύει ο αετός που διαφεντεύει τα περάσματα,

γύρω τριγύρω πετά να χορτάσει, κλέβει ρώγες βοστιλίδι,

εκεί που τ’ αμπέλια κρεμούν και δένουν τον καρπό.

Δεν τον καις, 

με τη δύναμη του χρυσοκόμη Βάκχου στον ουρανίσκο καθρεφτίζεται κομπάζοντας μες το πηγάδι, 

με δύο φτερά πιο δυνατός 

κυβερνά τη μοίρα της κοιλάδας όλων των εποχών.

Λαχταρά τη γόνιμη γη, το χρυσοπράσινο χρώμα της,

τα καλογήρια και τα σπαράγγια 

που την ποδιά μου γεμίζουν.

Συντροφιά στην ανηφόρα.

Άπλωσε το μέλι σου το χρυσαφί σιμά στον κάμπο,

άκου κάτι κουρασμένες ελιές, αιώνων παρακαταθήκη,

γερνούν ιστορικά λέγοντάς μας παραμύθια.

Απέραντη ομορφιά,

να σφαδάζουν τα μέσα, 

που αρχή και τέλος δεν έχει.

Δυο χωριά, 

στων ματιών το γύρισμα, 

στο χρώμα της σκακιέρας,

απόγιομα κι ο καφές μοσχοβολά στα καφενεία,

γουλιά, ζαριά κι ισοπαλίας ομορφιά.

Τιτιβίζει η καρδιά, ελαφρύ μελτέμι, σουρουπώνει στο αγνάντιο.

Κοίτα ένα θαλασσινό όνειρο που ζωντανεύει στο μισοχάσιμό σου.

Τα πρωινά τραχιά δάχτυλα, ντύνονται βελούδο στο ξέφωτο της καρδιάς.

Αγγίζουν τις κιθάρες τα παλληκάρια με το Αυγουστολίδι στην ανάσα,

παίζουν τον έρωτα τον ανελέητο, χορεύουν με το νάμα στο αίμα.

Τα κορίτσια μπαξέδες κρέμονται στα παραθύρια, 

λύνουν τα κοκαλάκια στα μαλλιά,

άρωμα καλοκαιριού χύνεται, μοσχοβολούν λεβάντα και αγιόκλημα οι ρούγες, 

η ορμή του έρωτα πούσι,

θεριεύουν τα κορμιά.

Αναστενάζει η αγάπη στα τέλια, γιορτή κόκκινη, 

μοναδικής αντάρας γέννημα.

Ένας μπάτης επτανήσιος κρυφογελά,

σπλάχνα γης και θάλασσας αντάμα.

Νυχτολούλουδα ανοίγουν, 

ένα μωβ νούφαρο ετοιμάζει νάζια στη νύχτα.

Λίβας και λευκά λουλούδια ταξιδεύουν.

Ανεμόφυλλα, με γύρη την καρδιά. Αγριολούλουδα σπέρνει η αγάπη….

Τελειώνει η μέρα, 

μεγάλωσες, μεγάλωσα.

Μείνε μέχρι τον ύπνο σου εδώ, 

του Ιονίου τα νερά να αγναντεύεις,

φυλάκισε τις πορφυρές τις κόρες σου στο σήμαντρο της εκκλησιάς.

Μόνο γι απόψε μείνε εδώ, 

στα τάματα, στις προσευχές γονάτισε,

εδώ, σ’ αυτή την εκκλησιά που η Παναγιά χρυσώνει τα καρφιά, αθωώνει τους Πιλάτους, 

συγχωρεί τον Ιούδα και

φιλά τα φίδια της τον Αύγουστο γλυκά μέσα στο στόμα.

...

Σοφία Π. Σαμόλη

Συγχαρητήρια Σοφία για τη διεξοδική περιγραφή σου, εκ της κριτικής επιτροπής.