Ο Βαγγέλης, αν και ιδιαίτερα μικρός σε ηλικία έχει καταφέρει να εισπράξει ιδιαίτερα θερμό χειροκρότημα από μικρούς και μεγάλους παρουσιάζοντας παραστάσεις με τους αγαπημένους μας λαϊκούς ήρωες, ενώ ξεχωρίζει για την ωριμότητα της σκέψης του.

Κατά τη διάρκειας παρενέβη ο πατέρας του Βαγγέλη, Διονύση Σταθάτος , τονίζοντας την υποστήριξη της οικογένειας στην προσπάθεια του Βαγγέλη.

Πως αποφάσισε να ασχοληθεί με το Θέατρο Σκιών

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ή έβλεπα κάποια παράσταση ή έπαιζα με φιγούρες και μια μικρή σκηνή που είχαμε στο σπίτι. Εγώ ανήκω στην γενιά των DVD, δηλαδή όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι είχαν κυκλοφορήσει κάποια DVD με παραστάσεις. Έτσι ξεκίνησα να βλέπω, να μαθαίνω. Κάποιοι μπορεί να τα προσπερνούσαν ή να μην έδιναν σημασία αλλά εγώ καταπιάστηκα με αυτό. Τα μέσα, με βοήθησαν ώστε να το μάθω καλύτερα και να το παρακολουθώ».

Από που βρίσκει τις φιγούρες

«Μερικοί καλλιτέχνες παίζουν και δεν φτιάχνουν φιγούρες, αλλά είναι ελάχιστοι. Εγώ παίζω, αλλά έχω και δικές μου φιγούρες και συνεργατών. Είτε από δώρα, είτε τις έχω αγοράσει».

Εναλλαγή της φωνής

«Ασκείται πολύ μεγάλη πίεση στον λαιμό μου, όταν θα πρέπει να εναλλάσσω την φωνή μου και ειδικά στην ηλικία που είμαι. Από την μία να κάνω τον Μπάρμπα  Γιώργο που είναι 70 ετών και μιλάει με βλάχικη προφορά και από την άλλη να πρέπει να κάνω τον Πιτσικόκο που πάει πρώτη δημοτικού».

Από που αντλεί την θεματολογία του

«Προτιμώ να παρουσιάζω τα πιο παλιά έργα που δεν παίζονται πια. Δυστυχώς ζούμε στην εποχή της εμπορευματοποίησης του κάθε θεάματος και κυρίως του Θεάτρου Σκιών. Πάντως το ότι είναι ένα παλιό θέαμα, δε σημαίνει ότι δεν “σηκώνει” και νέα καλαμπούρια, νέα θεματολογία, αλλά με μέτρο».

 Οι εντυπώσεις του κοινού

«Εδώ μόνιμος είμαι μόνο εγώ. Έχω δει ότι και οι μεγαλύτεροι παρακολουθούν και τους αρέσει. Υπάρχουν πάρα πολλά σχόλια ότι εντυπωσιάστηκαν, ότι τους άρεσε… Μπαίνουν στην σκηνή και βλέπουν εμένα και παθαίνουν σοκ, όταν βλέπουν ένα παιδί 15 ετών. Υπάρχουν ακόμα πολλοί που θα ήθελαν να δουν μια παράσταση που θα είναι για ηλικιακά μεγαλύτερο κοινό. Δηλαδή, να μπορείς να πεις και το κάτι παραπάνω που δεν μπορείς να πεις στα παιδιά».

«Φέτος για πρώτη φορά έπαιξα σε ένα μεγαλύτερο κοινό και σε συνεργασία με τον Δήμο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ήταν πολύ οργανωμένα τα χωριά. Σε μια παράσταση που είχα δώσει στο Αργοστόλι το Καλοκαίρι έξω από την αντιπεριφέρεια δεν υπήρχαν καρέκλες, αλλά ο κόσμος παρακολουθούσε. Τα παιδιά κάθονταν κάτω ενώ πολλοί περαστικοί στεκόντουσαν, άλλοι σε παγκάκια… Και τα Χριστούγεννα όμως στην πλατεία Καμπάνας, με το κρύο, πολύς κόσμος ερχόταν και παρακολουθούσε και ήταν επίτευγμα».

Θα ήθελε να το δει επαγγελματικά;

«Επειδή οι καραγκιοζοπαίχτες σήμερα είναι σε απαίσια οικονομική κατάσταση – σε σχέση με παλαιότερα – πολύ δύσκολα θα πει κάποιος ότι έχει οικονομική άνεση. Πάντως δεν αποκλείω να το επιδιώξω.  Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω σκεφτεί ακόμα με τι θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά, αλλά σίγουρα θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το Θέατρο Σκιών, γιατί κάθε μέρα πρέπει να κάνω κάτι σχετικό αλλιώς δεν μπορώ. Είναι μέσα στο αίμα μου. Κάθε μέρα ασχολούμαι με τις παραστάσεις που μπορεί να έχω το Καλοκαίρι, αλλά βάζω πρώτα τα μαθήματά μου, γιατί αν δεν πετύχω στα μαθήματα και στις εξετάσεις, μετά θα υπάρχει μια μιζέρια και αυτό θα επηρεάσει».

Η υποστήριξη της οικογένειας

«Ευτυχώς ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα το χρωστάω στον πατέρα μου και την μητέρα μου, οι οποίοι με βοήθησαν από την πρώτη στιγμή. Με το που είδαν ότι καταπιάστηκα με το Θέατρο Σκιών μου αγόραζαν φιγούρες, σκηνή. Ο πατέρας μου με πηγαίνει σε διάφορα μέρη για τις παραστάσεις».

Πως σκέφτεται το μέλλον του στην Κεφαλονιά

«Στην Κεφαλονιά υπάρχουν κάποια  δημοτικά σχολεία στα οποία θα μπορούσαν να δοθούν παραστάσεις. Άρα τον Χειμώνα είναι δύσκολο να βιοποριστείς από το Θέατρο Σκιών. Το Καλοκαίρι έχεις περισσότερες ευκαιρίες και μπορείς να κάνεις συνεργασίες με τους Δήμους. Υπάρχει και ο ιδιωτικός τομέας, όπου μπορείς να συνεργαστείς με καταστήματα,  ακόμα και με συλλόγους. Οπότε βιοποριστικά ολοχρονικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να με στηρίξει.

Δεν ξέρω αν η Κεφαλονιά “τρώει” τους καλλιτέχνες της. Εγώ σας είπα τι έχω αντιμετωπίσει, αλλά ακόμα δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει ανταγωνισμός και τον έχω αντιμετωπίσει κι εγώ. Όσο ήμουν ερασιτέχνης υπήρχε μια συμπάθεια, όταν άρχισα να εξαπλώνομαι όμως, μάλλον κάποιοι το είδαν ανταγωνιστικά».