Στην εκπομπή “Μέρα Μεσημέρι” στον Inkefalonia 89,2 με την δημοσιογράφο Ελευθερία Κουλουριώτου, μίλησε ο σημαντικός ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Γιώργος Κιμούλης, με αφορμή το θεατρικό έργο «Συνάντηση» του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber, που σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί και θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο «Ο Κέφαλος» στο Αργοστόλι την Κυριακή 12 Μαρτίου και ώρα 21:00.

Ο κ. Κιμούλης αναφέρθηκε.

Στην επιστροφή του μετά από δύο χρόνια στο θέατρο:

«Δεν επιστρέφω στο θέατρο μετά από δύο χρόνια, απλά την πρώτη χρονιά είχαμε όλοι καραντίνα οπότε δεν μπορούσαμε να παίξουμε και την δεύτερη έκανα μία ταινία που ήταν και εκτός Ελλάδος η επεξεργασία της , οπότε δεν μπορούσα να παίξω στο θέατρο».

Στη περίοδο του Lock down : «Η οποιαδήποτε προσπάθεια που μπορεί να κάνει ο κοινωνικός μας χώρος ή η νέα τάξη πραγμάτων, να απομονώσει τον άνθρωπο από τους ανθρώπους είναι τραγικό. Πολύ δε περισσότερο όταν οι άνθρωποι πολλές φορές αντιμετωπίζουν αυτή την απομόνωση η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μία μοναξιά ως δική τους επιλογή, δηλαδή κάνουν την μοναξιά μοναχικότητα. Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Όσο ο κοινωνικός χώρος προσπαθεί να τους απομονώσει , τόσο περισσότερο θα πρέπει να κινούνται προς την έννοια του συλλογικού σε μία έξοδο».

Στην ταινία «Γλάρος” βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ: « Έκανα τον « Γλάρο» του Τσέχωφ η οποία πιστεύω ότι θα είναι έτοιμη κοντά στο Πάσχα. Σκηνοθέτησα την ταινία και κρατάω έναν ρόλο όχι πρωταγωνιστικό. Παίζουν ο Θανάσης Παπαγεωργίου, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, η Άννα Μονογιού. Είναι ένας μεγάλος θίασος».

Στο περιεχόμενο των έργων που επιλέγει: « Ουσιαστικά τα έργα είναι ένα είδος λέμβου για να πεις αυτά που θες, που νιώθεις ότι οφείλεις να τα πεις δημοσίως και που πιστεύεις ότι αφορούν και τους άλλους σε σχέση με το πώς έχεις αφουγκραστεί τις αγωνίες τους, τα δικά τους ερωτηματικά, τις δικές τους ερωτήσεις και βεβαίως καταθέτεις και αναλόγως και τις δικές σου ερωτήσεις. Ένα καλλιτεχνικό έργο δεν δίνει πάντα απαντήσεις , τοποθετεί ίσως και καινούργιες ερωτήσεις».

« Στον ρόλο της τέχνης»: « Όταν η τέχνη παίζει έναν περίεργο ρόλο που πολλοί πιστεύουν ότι είναι μια απλή ψυχαγωγία για διασκέδαση , η κάποιοι άλλοι ότι ησυχάζει, ηρεμεί, εγώ πιστεύω ότι η τέχνη υπενθυμίζει. Ο ρόλος είναι υπομνηστικός και υπενθυμίζει αυτά που οι άνθρωποι μέσα στο 24ωρο τους και λόγω των πολλών προβλημάτων και της ταχύτητας με την οποία ζούν, ξεχνούν».

«Στην επιλογή της «Συνάντησης» του Stephen Belber: « Αυτό που με ώθησε να ανεβάσω αυτό το έργο, είναι το πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπος αυτή την κοινωνική απομόνωση που ένα ολόκληρο σύστημα σιγά σιγά τον οδηγεί. Ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο εργαζόμενος, πολύ γρήγορα έγινε δανειζόμενος, στην συνέχεια από εργαζόμενος -δανειζόμενος, έγινε κατεστραμμένος και αμέσως μετά από εργαζόμενος -δανειζόμενος και κατεστραμμένος, έγινε και ενοχικός γιατί δεν κατάφερε να πληρώσει τα δάνεια του. Και τώρα στο τέλος εκτός από πρώην εργαζόμενος-δανειζόμενος-κατεστραμμένος και ενοχικός , έγινε και εν δυνάμει μολυσμένος. Όλο αυτό το είδος μετατροπής του ανθρωπολογικού τύπου τον έκλεινε όλο και πιο πολύ στο σπίτι του και τον απομάκρυνε από οποιαδήποτε συλλογική προσπάθεια. Τον έκανε να φανταστεί ότι το ατομικό, το πολύ προσωπικό, κινδυνεύει μέσα στη συλλογικότητα. Αδιανόητο πράγμα, αλλά το έχει πιστέψει πια ο άνθρωπος και καλό είναι να του υπενθυμίζουμε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και ότι το ατομικό και το προσωπικό δυναμώνει μέσα στη συλλογικότητα και δεν καταστρέφεται».

Στο τι ισχύει για τον ίδιο όσον αφορά το απόλυτο της χρονικής στιγμής: «Σε κάποια εποχή σπέρνεις και σε άλλη θερίζεις, μια διαδικασία που την έχει ανάγκη ο άνθρωπος την κάθε εποχή του και την κάθε του στιγμή. Μια στιγμή της «Άνοιξης» δεν αντικαθιστά όλο τον χρόνο».

Στο περιεχόμενο και τα μηνύματα της «Συνάντησης»: « Υπάρχει μία φράση του Σαίξπηρ στην «Τρικυμία», που λέει ότι το παρελθόν είναι πρόλογος . Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να διαγράψει το παρελθόν του και δεν μπορεί να το κρατάει και κρυμμένο και κάποια στιγμή θα ρθει στο φως. Από την στιγμή όμως που κάποιος δεν μπορεί να διαγράψει το παρελθόν του, δεν μπορεί και να το διορθώσει και η παράσταση, η «Συνάντηση» σ αυτό εστιάζει. Δεν μπορούμε να διορθώσουμε το παρελθόν και πολλοί άνθρωποι δυστυχώς πέφτουμε στην παγίδα να αντιμετωπίζουμε το μέλλον μας σαν “συνεργείο” του παρελθόντος. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να το διορθώσουμε στον μέλλοντα χρόνο, όμως δεν μπορούμε. Πρέπει να κοιτάμε τον μέλλοντα χρόνο και να μην έχουμε την πλάτη γυρισμένη προς το παρελθόν. Το παρελθόν το φέρουμε, είμαστε εμείς ,δεν μπορούμε να διορθώσουμε τίποτα από αυτό, μπορούμε ίσως με την σκέψη μας και με την γνώση της προσωπικής ιστορίας του καθενός να μην κάνουμε όμοια λάθη όσο μπορούμε, γιατί πολλά λάθη του παρελθόντος δεν τα έχουμε κάνει και τόσο συνειδητά. Το τραγικό είναι να τα έχεις κάνει συνειδητά και να δικαιολογείς τον εαυτό σου».

Στην ανταπόκριση των θεατών στην «Συνάντηση» και την πλοκή του έργου : «Ο ρόλος της τέχνης υπενθυμίζει και κατ επέκταση ο κάθε θεατής εισπράττει (ευχόμαστε να εισπράττει) αυτό το οποίο εκείνος προσωπικά έχει ξεχάσει. Ένα κρυφό παράπονο του κάθε καλλιτέχνη, είναι ότι ποτέ δεν θα μάθει αυτό που έχει συμβεί στον κάθε θεατή ξεχωριστά, γιατί η τέχνη δεν μιλάει στους πολλούς , ούτε επίσης στους λίγους, μιλάει πάντα στον καθένα χωριστά. Αυτό δεν θα το μάθει ποτέ ο καλλιτέχνης, απλά ελπίζει πάντα ότι το ποίημα το οποίο καταθέτει στην σκηνή θα εμπνεύσει έναν θεατή να φτιάξει το δικό του ποίημα στη ζωή. Το ιδιοφυές του συγγραφέα στην συγκεκριμένη παράσταση είναι ότι γι αυτά τα θέματα χρησιμοποιεί με έναν πανέξυπνο τρόπο το εργαλείο της κωμωδίας, χωρίς να χάνει καθόλου την σοβαρότητα το θέμα με το οποίο ασχολείται».

Στο αν του έχει λείψει η τηλεόραση: « Δεν μου έχει λείψει, πρίν κάποια χρόνια είχαν σταματήσει οι σειρές, μετά άρχισαν πάλι να εμφανίζονται με την γνωστή φλυαρία που μας διακατέχει ως χώρα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται κάποιες σειρές, δεν είναι ο τρόπος που θα με ευχαριστούσε και γι αυτό ακόμα κρατώ την απόσταση μου».

Στην κόρη του Μαριάννα Κιμούλη που καλλιτεχνικά βαδίζει στα χνάρια του: «Όσο και να προσπαθεί ο γονιός να απομακρυνθεί από το σύνδρομο της κουκουβάγιας, δεν το κατορθώνει, οπότε δεν τολμώ να αρθρώσω κάτι για την κόρη μου, γιατί είναι σίγουρο ότι ακόμη και την προσπάθεια να είμαι αντικειμενικός , μου το απαγορεύει η σχέση μου. Προτιμώ αυτό που πιστεύω, ότι τα παιδιά μας οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε με την αυτονομία που τους αξίζει. Αυτό που την έχω συμβουλέψει, είναι ότι πέρα από το ταλέντο, πέρα από την τύχη, το βασικό είναι η αντοχή στη χυδαιότητα των άλλων. Με μία προσοχή βέβαια εκεί, μήπως αυτή η αντοχή μας καταστήσει και εμάς χυδαίους. Θέλει τρομακτική ισορροπία. Η τοξικότητα και όλο αυτό το οποίο μας περιβάλλει, δυστυχώς αυξάνεται».

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia892-10-3-2023?si=ba00abb49aa348599c98194bf51a9d5d&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}