Με ιδιαίτερη χαρά η «Αδελφότης Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Πειραιά» και το Ιδρυμα Γεωργίου & Μάρης Βεργωτή απευθύνουν ανοικτή πρόσκληση για την Τετάρτη 9 Αυγούστου, ώρα 2030, στο Πνευματικό Κέντρο Βεργωτή στα Κουρκουμελάτα, στην παρουσίαση του έργου «Εσωτερικές Υποθέσεις» του γιατρού και λογοτέχνη Αλέξανδρου Αρδαβάνη.

Το έργο συνοδεύεται μουσικά από κουαρτέτο εγχόρδων σε μουσική Ράνιας Χρυσομέρη. Συνοπτικά για το έργο θα λέγαμε ότι είναι «μικρές πινελιές της πατρίδας μας από ένα Κεφαλονίτη της διασποράς».

Σας περιμένουμε σε μία ξεχωριστή βραδυά λογοτεχνίας και μουσικής.

Συν/νο – Πρόγραμμα Εκδήλωσης

Ράνια Χρυσομέρη

Οι «Εσωτερικές Υποθέσεις» είναι ένα  μουσικό-ποιητικό-θεατρικό αναλόγιο.

Κείμενα και στίχοι που η κεντρική τους ιδέα υπογραμμίζεται από ένα τυπικό κουαρτέτο εγχόρδων (βιολί, βιόλα, τσέλο και κοντραμπάσο) υποστηριζόμενα από κρουστά.

Γνώρισα πριν δεκαεπτά χρόνια την ποίηση του Αλέξανδρου Αρδαβάνη και από την πρώτη επαφή με αυτήν, ένιωσα ότι αν κάποτε έγραφα μουσική για αυτήν, θα έγραφα μόνο για έγχορδα με δοξάρι.

Ύστερα παρατήρησα τη -φανερή ή επιμελώς κρυμμένη- παρουσία της νοηματικής αντίστιξης στη γραφή του.

Η παρατήρηση αυτή μετουσιώθηκε απρόσμενα στην πρώτη μας συνεργασία, όταν πριν δέκα χρόνια συνέστησα τον ποιητή στον μέντορά μου Γιώργο Καμπανά· προϊόν αυτής της συνάντησης υπήρξε το έργο «Αντιστίξεων ανακλάσεις και συγκερασμός» μια συνομιλία ποίησης και εγχόρδων.

Πέρασαν πολλά χρόνια χωρίς να έχει ωριμάσει μια δική μας συνάντηση. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις συγκλονιστεί από ένα λογοτεχνικό έργο, δύσκολα τολμάς να το αγγίξεις.

Πρόσφατα έφτασε ο καιρός να ακουμπήσω με τη δική μου μουσική τους στίχους του, όταν ο Αλέξανδρος, μαντεύοντας πώς ένιωθα, μου πρότεινε να συνθέσω πάνω στο έργο του «έκκεντρα» το οποίο διασκεύασε για τις ανάγκες της συνομιλίας ποίησης και μουσικής. Στην ενορχήστρωση αποτολμώ τη σύζευξη κουαρτέτου εγχόρδων και κρουστών, επειδή τα λόγια του Αλέξανδρου συχνά ηχούν στο μυαλό μου ως κραυγές απόγνωσης και αγωνίας ενώ άλλα ως αναγγελίες κάποιου αόρατου «πεπρωμένου».  Είναι γνωστό πως η επαφή του ανθρώπου με τη, συχνά αδυσώπητη, αλήθεια φέρνει ρίγος, ολόιδιο με αυτό των βαρέων εγχόρδων.

Καταθέτω εδώ τη δική μου μουσική εκδοχή των διαλόγων του Ego με το Alter Ego του ποιητή, ελπίζοντας να φτάσουν τουλάχιστον στο κατώφλι της πόρτας της ψυχής όσων θελήσουν να τους αφουγκραστούν.

Αλέξανδρος Σ. Αρδαβάνης

Τι είναι τούτο πάλι;

Σε μια τέτοια πεζή εποχή, έγχορδα με μπαρόκ ρυθμό αντάμα με ποίηση παλιομοδίτικη; Ένα στοίχημα: να συγκερασθούν κάποιοι ανεκπλήρωτα έμμετροι στίχοι με τους ήχους των εγχόρδων.

Να συνομιλήσουν σολάροντας, η βιόλα, το τσέλο και το κοντραμπάσο πάνω στο χαλί μιας ορχήστρας εγχόρδων και κρουστών, ακριβώς όπως το Εγώ και ο Άλλος Εγώ  μου συνομιλούν χορεύοντας από μπάλο έως πυρρίχιο στο φθαρμένο χαλί που σκεπάζει τα βάθη του Ασυνειδήτου μου.

Ο Εγώ και ο Άλλος Εγώ, αυτοί που υπάρχουν σε κάθε ανθρώπινο κρανίο τελικά. Δύο φωνές σε μια σκυταλοδρομία ιδεών και αισθήσεων με τα έγχορδα και τα κρουστά στα ρηχά του αγέρωχου Ασυνειδήτου. Με το νόημα να ανεβοκατεβαίνει στο προσκήνιο, όπως δελφίνια που φλερτάρουν στα ρηχά της θάλασσας ενώ ο ακίνητος πρωταρχικός βυθός -το Αφανές Εγώ- παρατηρεί σαρκαστικά.

Και η μουσική της Ράνιας, ένα παγοθραυστικό που ανοίγει μονοπάτι στον Αρκτικό Ωκεανό αναζητώντας το Πρωταρχικό Νόημα που κοιμάται κάτω από τον αδιάκοπο πάγο.

Το στοίχημα, λοιπόν ήταν να συνομιλήσει η αρχέτυπη γεωμετρία της μπαρόκ με τη γεμάτη χάσματα αρχιτεκτονική μιας ποίησης που έμμετρη δεν είναι, ελεύθερη δεν είναι αλλά αλυσοδεμένη στις ιδεοληψίες και εμμονές μιας σειράς ματαιώσεων της ύστερης ωριμότητας.

Πρόκειται για μια μορφή συγκερασμένης αφήγησης ποίησης και μουσικής σε μορφή ποιητικού-θεατρικού αναλογίου.

Είναι σημαντικό να τονιστεί η καίρια συμβολή τής Δήμητρας Σιατερλή με την πλήρη συμβολισμών εικαστική της ανάγνωση, καθώς και του αρμονικού βηματισμού της αφήγησης του Βαγγέλη Βαροτσάκη και του Λεωνίδα Παπαγιαννόπουλου στους ρόλους του Εγώ και του Άλλου Εγώ.

Εξάλλου, η φωνή του εξ αίματος φίλου και συμπορευτή μου Νίκου Καραβέλου με συντρόφεψε και σε τούτο το εγχείρημα.

Είναι εν πολλοίς ο Άλλος Εγώ μου, μια καταλυτικά βαθιά φωνή-όργανο επικοινωνίας, όπως αναδύεται στο Δωρικής πυκνότητας ομότιτλο ποίημά του που δίνει βηματισμό στις "Μέρες υποστολής" αλλά και στον απολογισμό συμπορευτών όπου η αφήγηση διεξάγεται σε πρώτο πληθυντικό αφού αποτελεί κοινές μας εμπειρίες.