Στον Inkefalonia 89,2 στην εκπομπή «Μέρα Μεσημέρι» με τους δημοσιογράφους Γιώργο Χαλαβαζή και Ελευθερία Κουλουριώτου, μίλησε η ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ,Πέμη Ζούνη, για την θεατρική παράσταση «Ο Αδελφός μου ο Αμαντέους» του Μηνά Βιντιάδη, που  πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και θα βρίσκεται στο Αργοστόλι  στο Θέατρο «Κέφαλος» σήμερα Πέμπτη 25 Απριλίου στις 21:00.

Η κ Ζούνη συνδεδεμένη με καλούς φίλους με την Κεφαλονιά, για πρώτη φορά θα παρουσιάσει το ταλέντο της στο θεατρόφιλο κοινό της Κεφαλονιάς με το έργο «Ο Αδελφός μου ο Αμαντέους» με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Βάνας Πεφάνη. Για την Νάνερλ Μότσαρτ την οποία υποδύεται σημείωσε: « Ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερη του Αμαντέους, ήταν το κίνητρο που του ξύπνησε το ταλέντο που το είχε το θείο χάρισμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον έκανε να αγαπήσει την μουσική. Από 3 χρονών, καθόταν δίπλα της, την έβλεπε να παίζει και εμπνεόταν και την αντέγραφε. Είναι μια ιστορία υπέροχη, μετά ως παιδιά θαύματα περιόδευαν την Ευρώπη, έπαιζαν μαζί στο πιάνο, έκαναν μεγάλη επιτυχία, όπως έλεγε ο πατέρας της αυτή εθεωρείτο μία από τους καλύτερους πιανίστες της Ευρώπης στα 12 της. Βεβαίως δεν υπήρχαν τότε γυναίκες πιανίστες».

Η Άννα – Μαρία Μότσαρτ με το χαϊδευτικό Νάνερλ, ήταν γυναίκα και έπρεπε να θυσιάσει το ταλέντο της στον βωμό των κοινωνικών συμβάσεων της εποχής και ο θεατής μπαίνει στην διαδικασία του συσχετισμού της θέσης της γυναίκας του τότε με το σήμερα. Η Πέμη Ζούνη αναφέρει σχετικά: «Το γεγονός ότι το συζητάμε ακόμα δυο αιώνες μετά για την θέση της γυναίκας και γίνονται πολλές συζητήσεις, θα πει ότι το θέμα μακράν απέχει από το χει λυθεί. Ακόμα έχουμε πολλά κενά, το ξέρουμε , αλλά πέρα από τη θέση της γυναίκας, νομίζω ότι κοιτώντας αυτή την παράσταση καταλαβαίνεις ότι είναι έγκλημα να στερείς τα όνειρα οποιουδήποτε όντος, οποιουδήποτε ανθρώπου , είτε άνδρα είτε γυναίκας, είναι έγκλημα πραγματικό».

Για το πόσο δύσκολο ήταν να απεικονίσει την Νάνερλ, εκφράστηκε δίχως καμιά αποφατικότητα στις διατυπώσεις της : « Πάντα είναι δύσκολο, το στοίχημα δεν είναι ποτέ δεδομένο και αυτό είναι που μας προκαλεί κιόλας δεδομένου στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι δεν έχουμε πολλά στοιχεία. Έχουμε κάποιους πίνακες ζωγραφικούς , κάποια στοιχεία από την βιογραφία της, από τις επιστολές της που αντάλλασε με τον αδελφό της και στο σπίτι τους που έχει γίνει μουσείο στο Σάλτσμπουργκ που γεννήθηκαν και έζησαν υπάρχουν κάποια στοιχεία και από τους δύο τους. Υπάρχει λοιπόν μεγάλο πεδίο που πρέπει να το συμπληρώσει ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης. Δεν έχει σημασία εάν στα στοιχεία που δεν ξέρουμε πέσαμε μέσα η έξω, σημασία έχει αν το αποτέλεσμα αφορά και σε πάει ένα ταξίδι. Εδώ λοιπόν ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί έχουμε εισπράξει τόση αγάπη για την παράσταση, που πραγματικά το λέω , στα 42 χρόνια που είμαι στον χώρο , τυχερή είμαι, πολύ καλές παραστάσεις και πολύ αγάπη από το κοινό και είναι από τις λίγες φορές που νιώθω αυτό το πράγμα. Είναι σπάνιο αυτό και για μια τέτοια παράσταση που στο πρώτο άκουσμα λες , εντάξει, είναι μια βιογραφία τι με αφορά; Η Βάνα Πεφάνη όμως έχει κάνει μια αριστοτεχνική δουλειά, με ένα πάζλ από μνήμες απ το τώρα και πριν, γιατί η παράσταση ξεκινάει απ το τώρα (περιγράφει, Βάζει τον πιανίστα στη θέση του Μότσαρτ και μέσα στην μυστηριακή ατμόσφαιρα ξεκινά αναμέτρηση με τον χρόνο του τότε και του σήμερα). Είναι μια παράσταση τόσο απρόσμενη , δεν σα αφήνει να καταλάβεις τον κώδικα της , έχει συνέχεια εκπλήξεις και βεβαίως με τις υπέροχες μουσικές του Μότσαρτ παιγμένες ζωντανά από τον Διονύση Μαλούχο, είμαστε ενθουσιασμένοι εμείς».

Το κείμενο του Μηνά Βιντιάδη, ιδιαίτερα ευαίσθητο, κατόρθωσε να μιλήσει γι’ αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα της Νανέρλ και του Αμαντέους Μότσαρτ. Τα δυο αυτά πρόσωπα είναι σαν τις δυο όψεις του φεγγαριού. Το ένα έπρεπε να λάμπει και το άλλο έπρεπε να είναι σκοτεινό. Για την επιτυχία του δεσίματος των χαρακτήρων στην θεατρική παράσταση ,η κ Ζούνη προσθέτει: « Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, για αυτό ονόμασα αριστοτεχνικό τον τρόπο της Πεφάνη. Είναι σε μεγάλη έμπνευση , πάντα συμμετέχει στην διαδικασία του κειμένου η Βάνα , πάντα το κάνει και συνεργάζεται εξαιρετικά με τον Μηνά, το ίδιο είχαμε κάνει και «Στου Μποχώρη», ένα έργο για την Μικρασιατική καταστροφή και το ίδιο κάνει κι εδώ. Επεμβαίνει, επεξεργάζεται το κείμενο, σκηνοθετεί σαν σε κινηματογράφο, δεν είναι δηλαδή απλώς να πούμε στη σειρά τα λόγια που έχουνε γραφτεί, που έτσι κι αλλιώς είναι εμπνευσμένο από τον Μηνά Βιντιάδη, αλλά αυτό είναι που δεν μπορεί κανείς να το εξηγήσει θεωρητικά, αυτό είναι το μαγικό. Ενώ δεν είναι μια ευθύγραμμη αφήγηση, παίρνει τον κόσμο από τον ποιο μικρό θεατή , από τον ποιο αθώο θεατή που δεν έχει δει πολλές παραστάσεις μέχρι τον ποιο δύσκολο διανοούμενο κριτικό, γι αυτό λέω ότι είναι σπάνιο αυτό που μας συνέβη. Η παράσταση βασίζεται στα στοιχεία τα πραγματικά με πολλές πληροφορίες που περνάνε έμμεσα , αλλά εννοείται ότι στην ενσάρκωση των προσώπων , δεν μπορείς παρά να έχεις και στοιχεία μυθοπλασίας, ελάχιστα, αυτά που δεν ξέρεις».

Απόφοιτος φιλοσοφίας η κ. Ζούνη ,με μαθήματα πιάνου, φλογέρας και θεωρίας της μουσικής στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, με μαθήματα χορού, κλασικού και μοντέρνου και το 1982 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, συμμετέχοντας και σε θεατρικές παραγωγές του. Την τάση της για μάθηση την αποδίδει στην περιέργεια και στο κυνήγι του χρόνου με ζητούμενο την εξερεύνηση κάποιων πεδίων που πολύ λίγα σημειώνει ότι πρόλαβε. Όμως… « Η φιλοσοφία βοηθάει πάρα πολύ στην προσέγγιση των κειμένων, στην προσέγγιση του ίδιου του εαυτού σου, πως θέλεις να είσαι όταν μιλάς για ένα έργο, για σένα. Εγώ ας πούμε έχω επιλέξει να μην στρογγυλεύω, να μην προσπαθώ να πω αυτά που περιμένει να ακούσει ο άλλος. Προσπαθώ, γιατί η άμυνα είναι αυθόρμητη αντανακλαστική, προσπαθώ να είμαι αφύλακτη κι αυτό εκτιμάται από τον κόσμο, ότι δεν πας με σχέδιο ας πούμε».

Ο ηθοποιός ξέρει πως παίζει , γίνεται ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει και υποφέρει όταν αποχωρίζεται τον κάθε χαρακτήρα που ενδύεται και η Πέμη Ζούνη το βεβαιώνει : « Κάθε φορά είναι ένας χωρισμός, γιατί έχεις συμβιώσει με αυτό το πρόσωπο και έχεις συμβιώσει και με τους συναδέλφους επί σκηνής, που είναι μια μικρή ζωή, μια μικρή σχέση. Είναι ένας χωρισμός, και όσο κι αν λέμε -εντάξει, θα ξαναβρεθούμε ρε παιδί μου-, είναι πάρα πολύ δύσκολο, πραγματικά είναι σαν ένας φίλος να φεύγει για την Αμερική και να μην ξέρεις αν θα τον δεις. Και λέω, μα είσαι χαζή βρε παιδί μου, αφού τον ξέρεις τον κύκλο, γιατί δεν κρατάς λίγη δύναμη για κάθε αποχωρισμό; Ε, δεν είναι εύκολο».

Μοιραία η συζήτηση έφτασε και στην πολιτική, από την στιγμή που η Πέμη Ζούνη υπήρξε υποψήφια με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2004, ενώ εκλέχτηκε δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων με τον συνδυασμό "Όμορφη Πόλη" το 2002 και με τον συνδυασμό "Η Αθήνα αλλάζει" το 2006. Στις εθνικές εκλογές του 2009 εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθηνών. Παραιτήθηκε από το αξίωμα το 2012 παραδίδοντας την έδρα της και έκτοτε δεν πολιτεύτηκε ξανά. Για την πολιτική της δράση σημειώνει: « Ήταν μια επώδυνη εμπειρία. Στα «κοινά» στον Δήμο της Αθήνας ήταν πολύ όμορφα γιατί ήμουνα και την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων που ήμασταν οικοδεσπότες. Το 2006 είχαμε πάει στο Πεκίνο μαζί με την Δήμαρχο τότε Ντόρα Μπακογιάννη για να ανταλλάξουμε εμπειρία και γνώση για τους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο και ήταν πολύ ωραία. Στην Βουλή έπεσα σε μια καταιγίδα, πάνω στην χρεοκοπία το 2009, ήταν πάρα πολύ δύσκολα, παραιτήθηκα αρχές του 2012. Ήταν επώδυνη εμπειρία, έμαθα πάρα πολλά πράγματα και είχα πει κάτι κάποτε σε σχέση με τον ηθοποιό- ο ηθοποιός κάνει το δύσκολο να φαίνεται εύκολο , γιατί δεν μπορεί ο άλλος να δει την αγωνία σου για την πρόκληση, πρέπει να πηγαίνει φυσικά και εύκολα- ο πολιτικός έχει το ταλέντο να κάνει το εύκολο να φαίνεται δύσκολο. Αυτό ας πούμε είναι η επιτομή και πολλά άλλα βεβαίως που έμαθα για την μηχανή πως κινείται. Συγκρίνοντας την εποχή που ασχολήθηκα με την πολιτική με το σήμερα , δεν υπάρχει ποιο κάτω, αλλά σε διαψεύδει η ιστορία. Εγώ δεν είχα προλάβει ευτυχώς την συμμετοχή της «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», μετά το είδαμε κι αυτό, μετά είδαμε όλη αυτή την κατρακύλα, υπάρχουν πάντα πρόσωπα που είναι και πολύ ποιο καθαρά και έχουνε την διάθεση να προσφέρουν, αλλά δεν είναι ο κανόνας και δεν τους επιτρέπεται εύκολα. Ωστόσο πάντα υπάρχει ελπίδα».  

Την Πέμπτη 25 Απριλίου «Ο Αδελφός μου ο Αμαντέους» θα ανέβει στο θέατρο Αργοστολίου ο «Κέφαλος» στις 9 το βράδυ και η Πέμη Ζούνη δήλωσε, ότι είναι πάντα μεγάλη της χαρά να μοιράζεται μια σκέψη «συνενοχική» με μια παρέα ανθρώπων που τους κάνουν την τιμή να τους παρακολουθήσουν. Είναι πάντα μεγάλη χαρά για την ίδια και τους συνεργάτες της να μοιράζονται την παράσταση, γιατί δεν είναι απλώς ένα θέαμα και χωρίς να γνωρίζει τους θεατές να επικοινωνήσουν. Αυτή είναι η μεγάλη ευτυχία για την ίδια.

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia-89-2-994509022?si=3bb3130469ff41b0876d1c6ffb2fd511&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}