Στον Inkefalonia 89,2, στην εκπομπή «Μέρα Μεσημέρι» με τους δημοσιογράφους Γιώργο Χαλαβαζή και Ελευθερία Κουλουριώτου, μίλησε

ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νικορέστης Χανιωτάκης (έχει σπουδάσει επίσης Ψυχολογία και Αθλητική Δημοσιογραφία) ,για  την θεατρική παράσταση το "Σεσουάρ για δολοφόνους", των Mπρους Τζόρνταν και Μέριλιν  Έιμπραμς, που στα πλαίσια της καλοκαιρινής της περιοδείας, θα βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Ξενία στο Αργοστόλι το Σάββατο 27 Ιουλίου  και ώρα   21:15.

Για την διαδραστική αυτή παράσταση και απολαυστική κωμωδία, που απευθύνεται σε όλους εκείνους που λατρεύουν το χιούμορ, το μυστήριο και το να παίρνουν και οι ίδιοι μέρος στην παράσταση, ο κ. Χανιωτάκης σημειώνει:

  «Η παράσταση είναι πραγματικά μια νότα δροσιάς, οι θεατές δείχνουν να το απολαμβάνουν και το απολαμβάνουμε κι εμείς κι αυτό είναι πολύ σημαντικό αν σκεφτεί κανείς ότι παίζουμε την παράσταση αυτή εμείς τρία χρόνια και πριν παιζόταν άλλα 13.

Το μεγάλο της ατού και το σπουδαίο χαρακτηριστικό που έχει είναι το ότι είναι διαδραστική , δηλαδή το κοινό διαμορφώνει την παράσταση, δεν συμμετέχει απλώς , φανταστείτε ότι υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά φινάλε, που σημαίνει ότι κάποιοι θεατές όταν ψηφίζουν με την ψήφο τους ένα απ τους τέσσερις δολοφόνους, πρέπει να ξανάρθουν για να δούν το άλλο φινάλε».

Από τους μικρούς περιπλανώμενους  θιάσους στην επαρχία, το λεγόμενο “αγροτικό” που έπρεπε να κάνουν οι ηθοποιοί πριν καταξιωθούν σε κάποιο από τα μεγάλα θέατρα της Αθήνας, αλλά ταυτόχρονα και το μεγάλο φυτώριο απ' όπου αναδείχθηκαν θρυλικές μορφές της ελληνικής θεατρικής σκηνής, φτάσαμε στις σύγχρονες περιοδείες θεατρικών σχημάτων και τραγουδιστών και ο κ Χανιωτάκης αναφέρει σχετικά:

«Εμένα οι περιοδείες είναι η αδυναμία μου. Αγαπώ πάρα πολύ το γεγονός ότι έχω μια παράσταση η οποία ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, είναι μια ιερή αποστολή. Για μένα μια παράσταση η οποία έχει φτιαχτεί με τόση αγάπη μπορεί να την μοιραστεί κάποιος με ακόμα περισσότερο κοινό και να ταξιδέψει, να λάβει την αντίδραση του κόσμου, που είναι διαφορετική και από τόπο σε τόπο, είναι κάτι το μοναδικό. Έχεις μεγαλύτερη ευθύνη, είναι πολύ σπουδαίο και είναι η πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια που πάει περιοδεία αυτό το έργο».

Όσον αφορά το «στήσιμο» της παράστασης σε κάθε τόπο αναφέρει: « Εμείς σ αυτή την παράσταση τοποθετούμε το έργο και την δράση, στον τόπο που παίζουμε. Δηλαδή απόψε παίζουμε στο Ρέθυμνο και το κομμωτήριο του Antony θα είναι τοποθετημένο στο Ρέθυμνο, όταν παίξουμε Κεφαλονιά το Σάββατο, θα είναι τοποθετημένο στην Κεφαλονιά, όλες οι ατάκες που θα έχει το έργο θα είναι προσαρμοσμένες στο μέρος που παίζουμε. Ο καθένας τις ατάκες που έχει κάνει μια μελέτη πριν την παράσταση και αναφέρεται σε δρόμους της Κεφαλονιάς, η υπάρχει αναφορά στο όνομα του Δημάρχου. Αυτό φέρνει γέλιο, το κοινό αμέσως ανασκουμπώνεται, καταλαβαίνουν ότι το έχουμε τοποθετήσει στον τόπο τους  και αυτό τους ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο να το παρακολουθήσουνε και επειδή πρέπει να είναι και προσεκτικοί οι θεατές για να μειώσουν τα στοιχεία στο μυαλό τους, γιατί από την μέση και μετά του έργου ανοίγουν τα φώτα της πλατείας και οι θεατές ανακρίνουν τους υπόπτους και παρεμβαίνουν. Στους ηθοποιούς δεν έχω βάλει μόνο να μάθουν 4 διαφορετικά κείμενα, τους έχω βάλλει να μάθουν και τις ατάκες τους από περιοχή σε περιοχή».

Για το ότι έχει χαρακτηριστεί ως θεατρικό φαινόμενο, ο ίδιος δηλώνει: « Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως φαινόμενο καθόλου, γιατί κάνω αυτό που αγαπώ. Νιώθω απλά τυχερός που ζώ από  αυτή την τέχνη που είναι η μεγάλη μου αγάπη και είναι ευλογία αυτό που κάνεις και φτιάχνεις με την τέχνη σου να το αγκαλιάζουν και άλλοι άνθρωποι. Όσο περισσότερο τα αγκαλιάζουν, τόσο περισσότερο ευλογημένος νιώθεις. Για μένα φαινόμενο είναι άνθρωποι που θυσιάζουν την ζωή τους για τους άλλους, οι πυροσβέστες που κάνουν θυσίες για να σώσουν συμπολίτες τους, οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με δυσκολία, είναι οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, είναι αυτοί που δυστυχώς αναγκάζονται να κάνουνε πράγματα που δεν ήταν το όνειρό τους , αλλά τα κάνουνε για ιερούς σκοπούς. Αυτοί είναι φαινόμενα και αυτοί είναι τα πρότυπα μου.

Το ότι έχω φτάσει ως εδώ δεν είναι τυχαίο, με την έννοια ότι είχα την τύχη κι εγώ να έχω ανθρώπους κοντά μου που με εμπιστεύτηκαν, αγάπησαν τις ιδέες που μπορεί να έχω, άνθρωποι και ηθοποιοί με τεράστια διαδρομή που χωρίς να χω κάνει ακόμα πολλά πράγματα πριν από κάποια χρόνια με εμπιστεύτηκαν στο να συνεργαστούμε, όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο Γρηγόρης Βαλτινός, η Λήδα Πρωτοψάλτη κλπ. Αν δεν είχα αυτούς τους ηθοποιούς κοντά μου, που απλώς τους πήρα τηλέφωνο μια μέρα να τους πω την ιδέα μου  χωρίς να τους ξέρω, να μ αγκαλιάσουν αμέσως , αν δεν τους είχα κοντά μου, αυτή την στιγμή μπορεί να μην μιλούσαμε. Απλώς αγαπώ αυτό που κάνω και προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ και για μένα επιτυχία σ αυτό που κάνουμε είναι ο συνεργάτης που έχεις αυτή τη στιγμή, να θέλει να ξαναδουλέψει μαζί σου. Αυτό για μένα είναι επιτυχία και όχι πόσα εισιτήρια κάνεις, αν πάρεις ένα βραβείο η μια καλή κριτική ».

Ο κ Χανιωτάκης ονομάτισε στην συνέχεια τους συνεργάτες του στην παράσταση :Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Ιωάννης Απέργης, Βάσω Γουλιελμάκη, Δημήτρης Μακαλιάς, Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου, Αρετή Πασχάλη, Χάρης Χιώτης.

Συντελεστές Διασκευή:  , Θοδωρής Πετρόπουλος
Παραγωγή: Τάσος Παπανδρέου , και οι δύο ξεκίνησαν από το 1999 το «Σεσουάρ για Δολοφόνους», την μακροβιότερη παράσταση στην Ελλάδα.

 Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης, Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Πρασσάς
Βοηθός σκηνογράφου: Δήμητρα Τριανταφύλλου.

 Το «Σεσουάρ για Δολοφόνους», είναι ένας μύθος πλέον για το Ελληνικό θέατρο και εξελίσσεται μαζί με την Ελληνική κοινωνία , γι αυτό μπορεί να παίζεται για πάρα πολλά χρόνια σημειώνει ο Νικορέστης Χανιωτάκης . Είναι όλο επικαιροποιημένο πια , χωρίς να πάει σε έναν επιθεωρησιακό χαρακτήρα και παίζεται στο παρόν. Γεννήθηκε μέσα από τις πρόβες που έκαναν  Mπρους Τζόρνταν και Μέριλιν  Έιμπραμς, βασιστήκανε σε μια πραγματική ιστορία ενός Γερμανικού έργου που γράφτηκε το 1950 περίπου και το κάνανε παρωδία μέσα από πρόβες και συνεχώς κάθε φορά που το παίζανε, το αλλάζανε.

Τέλος ο κ Χανιωτάκης, έκανε αναφορά στην πολιτισμική πολιτική της Ελλάδας, σημειώνοντας: «Εγώ επειδή σπούδασα στο Λονδίνο σκηνοθεσία, είχα την ευκαιρία να κάνω αυτή την σύγκριση, να δω για παράδειγμα πως βοηθάει ένα κράτος τους νέους ανθρώπους να ικανοποιήσουν τα όνειρα τους και να πετύχουν. Αυτή η σύγκριση με έκανε να αγαπήσω πάρα πολύ την χώρα μου σε πολλά πράγματα, αλλά ταυτοχρόνως και να θυμώσω λίγο. Στην Ελλάδα έχουμε τεράστιο  ταλέντο.

Εκεί αγάπησα ακόμα περισσότερο τους Έλληνες καλλιτέχνες, η τους ανθρώπους που είναι εδώ στην Ελλάδα και ζούν και είδα πόσο προσπαθούν να ασκήσουν το επάγγελμα τους με μεράκι και αγάπη και ταυτοχρόνως πόσα εμπόδια έχουν να αντιμετωπίσουν. Την περίοδο του covid  πολλοί άνθρωποι του θεάτρου άλλαξαν επάγγελμα. Ακούγεται κοινότυπο, αλλά η αγάπη είναι το κοινό συστατικό γι αυτό που κάνεις και αν η πολιτεία δεν αγαπήσει τους καλλιτέχνες , τους αθλητές, τους ανθρώπους που κάνουνε κάτι ξεχωριστό  και που έχει ευαισθησία αυτό το πράγμα – θέλουμε ολυμπιονίκες για παράδειγμα , χωρίς να έχουνε μέρος να προπονηθούν και τους θυμάται η πολιτεία μόνο όταν πάνε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πάρουν κάποιο μετάλλιο, η όταν πάρει ο Λάνθιμος ένα Όσκαρ . Δεν είναι έτσι . Για μένα δύο είναι οι λόγοι, ο πρώτος γιατί σκεφτόμαστε στενόμυαλα και μόνο οικονομικά και το δεύτερο ότι βλέπουμε μόνο στο ένα μέτρο μπροστά μας και δεν κοιτάμε χιλιόμετρα μπροστά. Όταν δεν κοιτάς στο μέλλον , δηλαδή να δώσει τις προδιαγραφές σε ένα παιδί 2,3,4 ετών να μπορεί να αθληθεί, να είναι κοντά στην τέχνη, γιατί όλα ξεκινάνε από την παιδεία και το σχολείο δεν είναι σωστό.

Έχω μια πολύ διαφορετική άποψη σε σχέση με το  πώς  γίνονται τα πράγματα στα σχολεία,  δηλαδή δεν γίνεται να μην υπάρχει μάθημα καλλιτεχνικών, θεατρική αγωγή, όταν είσαι η χώρα που γέννησε το θέατρο. Να μην υπάρχουν αρχαία Ελληνικά κα να κάνεις Αγγλικά από τον παιδικό σταθμό , δεν το θεωρώ σωστό. Έχουμε υποτιμήσει κάποια πράγματα, δεν καταλαβαίνουμε ότι τα Αρχαία Ελληνικά και τα μαθηματικά είναι δύο πυλώνες που καθορίζουν τον τρόπο σκέψης μας. δεν είναι ότι θέλουμε αρχαία Ελληνικά επειδή είμαστε στην Ελλάδα, στο εξωτερικό μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά σε πολλές χώρες, αυτό σου δημιουργεί μια ποιητικότητα στην ζωή σου. Όπως κάνουμε ένα έργο για να φτιάξουμε έναν δρόμο και δίνουμε τόσα χρήματα και πάμε και κόβουμε κορδέλες,  και εγκαινιάζουμε σπουδαία κτήρια, τα μισά χρήματα να δίναμε για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, η ζωή μας τώρα θα ήταν καλύτερη, ποιο όμορη και θα είχαμε περισσότερη αγάπη ο ένας για τον άλλον. Η τέχνη εξευγενίζει τους ανθρώπους ».

Κλείνοντας κάλεσε τους ανθρώπους της Κεφαλονιάς, να ανακαλύψουν τον δολοφόνο της Αμαλίας Τσαλίκογλου στο «Σεσουάρ για Δολοφόνους», το Σάββατο 27 Ιουλίου στις 21:15 στον αύλειο χώρο του Ξενία στο Αργοστόλι.

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia-89-2-270364042?si=2eda4ec50ad04c1ab867a8e623ddbac4&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}