Στον Inkefalonia 89,2 στην εκπομπή «Μέρα Μεσημέρι» με τους δημοσιογράφους Γιώργο Χαλαβαζή και Ελευθερία Κουλουριώτου, μίλησε η ζωγράφος Νικολέτα Κοκκινοπούλου, με αφορμή την έκθεση των έργων της στην Κεφαλονιά στις 8 Αυγούστου στο δημοτικό θέατρο Αργοστολίου ο «ΚΕΦΑΛΟΣ» και στην συνέχεια 10-12 Αυγούστου στον Θαλασσόμυλο Αργοστολίου.

Η κ. Κοκκινοπούλου ως εκφραστής της Σχολής του Μονάχου, αγκαλιάζει  τις πτυχές της ύπαρξης του ανθρώπου, ακόμα και τις πλέον αθέατες και ασυνείδητες και συστήνεται: «Βασικά η ζωγραφική μου είναι κλασσική, οι επιρροές μου είναι από τους δικούς μας μεγάλους ζωγράφους όπως είναι ο Λύτρας, ο Γύζης, ο Ιακωβίδης, οι οποίοι ήταν ζωγράφοι της Σχολής του Μονάχου, οπότε με έχει επηρεάσει η τεχνική τους, η τεχνοτροπία τους, και έτσι και η δική μου έκφραση έχει τα ίδια στερεότυπα, δηλαδή, είναι ρεαλιστική».

Η τεχνοτροπία που ακολουθεί, δυναμική  και εκφραστική. Τα χρώματα, η ένταση των γραμμών, ο τρόπος που το κάθε τι εκφράζεται δημιουργούν μία δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει γέφυρα ανάμεσα στην ψυχή, το νου, την καρδιά και την αύρα, συντελώντας στην ανάδειξη πολλών κομματιών του ψυχισμού της και η ίδια σημειώνει: «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η προσωπογραφία, γιατί μπορώ να εκφράσω τα δικά μου τα συναισθήματα και να αισθανθώ ότι περνάνε και στον θεατή.

Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο, εάν μπορώ να τον κάνω να συγκινηθεί, να ευχαριστηθεί, να χαμογελάσει, νομίζω ότι έχω πετύχει.

 Γι αυτό τα περισσότερα έργα μου έχουνε προσωπογραφίες και μάλιστα τα θέματα μου, αγγίζουνε νομίζω όλα τα συναισθήματα και λύπη μπορούν να προσφέρουν και μια ευεξία, οτιδήποτε μπορεί να είναι συναίσθημα. Αυτό για μένα έχει αξία».

Εκφράζοντας όχι μόνο την απτή πραγματικότητα αλλά και την εσωτερική κατάσταση της ως καλλιτέχνης  μέσω του σχεδίου, εξωτερικεύει την δική της αντίληψη, το δικό της  συναίσθημα και τη μετάφραση του κόσμου που βιώνει: «Η τέχνη είναι ερωτεύσιμη όποια μορφή κι αν έχει. Για μένα η ζωγραφική είναι ταξίδι ψυχής και όταν ζωγραφίζω και πραγματικά βάζω την ψυχή μου μέσα , γιατί το κάθε θέμα που θέλω να φτιάξω που δημιουργώ ουσιαστικά, πρώτα γίνομαι εγώ το θέμα, οπότε μπορώ να μεταφέρω όλη την ψυχοσύνθεση μέσα και από κει και πέρα το ζητούμενο είναι να μπορώ να το μεταδώσω στον θεατή. Άρα για μένα είναι γοητεία, ευτυχία, τα πάντα».

Το ταλέντο και η έφεση της στην ζωγραφική εκδηλώθηκε από την νηπιακή της ηλικία. Η κ. Κοκκινοπούλου στα 10 της μόλις χρόνια, έφτιαξε την πρώτη της προσωπογραφία, την προσωπογραφία του Κένεντι . Από το 1982 λειτουργεί μέσα στον χώρο των εκθέσεων, με πολλές εκθέσεις σε Αθήνα και Πειραιά. Υπήρξε ένα διάστημα αποχής, που επέλεξε να μην εκθέσει, αλλά να φωτογραφίζει και αυτά τα σωρευμένα έργα κάποιων ετών,  τώρα θα τα επιμεληθεί.

Στην Κεφαλονιά όπως η ίδια αναφέρει, αδημονεί να έρθει – δεν έχει έρθει ποτέ- και αυτό το οφείλει στην πρωτοβουλία της κ. Διονυσίας  Βαλλιανάτου για την έκθεση των έργων της στο Αργοστόλι, για την οποία έκανε ιδιαίτερη μνεία,  συμπληρώνοντας : « Με τιμά η πρόσκληση που μου έκανε η Διονυσία και θέλω να ευχαριστήσω και τον Δήμαρχο κ. Θεόφιλο Μιχαλάτο και όσους συνέβαλαν για να γίνει αυτή η έκθεση. Έχω μεγάλη χαρά που θα έρθω κοντά σας και μετά από μία μεγάλη χρονική αποχή, είσαστε το πρώτο νησί που θα παρουσιάσω τα έργα μου».  

Στην μαγική εκείνη στιγμή που το ανθρώπινο χέρι χαράζει ένα σχέδιο βγαλμένο μέσα από τα ίδια του τα βάθη, τότε όλη του η ύπαρξη δημιουργεί και μιλά. Το κάθε κομμάτι με τον δικό του τρόπο βρίσκει δίοδο απτής εξωτερίκευσης μέσω του σχεδίου και η κ. Κοκκινοπούλου κλείνοντας, δίνει το δικό της καλλιτεχνικό στίγμα: « Είναι πολύ προσωπικό , υπάρχει μεγάλη φόρτιση από τον προσωπικό κόσμο του ζωγράφου , γιατί η ζωγραφική δεν είναι μόνο να παρουσιάσεις ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, ένα ωραίο τοπίο, η ζωγραφική περνάει και μηνύματα. Αυτά θα πρέπει ο ζωγράφος να τα νιώθει πρώτα εκείνος και μετά να τα μεταδίδει στον κόσμο για να χουν την ανάλογη απήχηση. Με θλίβει όταν βλέπω  ανθρώπους στην δύση της ζωής τους να είναι απομονωμένοι, μοναχικοί, με θλίβει ένα παιδί όταν δεν έχει να φάει , υπάρχουν όλα αυτά στα έργα μου, με θλίβει όταν βλέπω  ανθρώπους ξεριζωμένους να ψάχνουν για πατρίδα. Εκεί , όταν θα φτιάξω ένα παιδί στα χαλάσματα, βγαίνει όλος ο πόνος αυτών των ανθρώπων, μέσα από το πρόσωπο του παιδιού. Αυτά είναι που με αγγίζουν και επανέρχομαι στο ότι πρέπει ο καλλιτέχνης να αισθάνεται πρώτα εκείνος το μέγεθος των συναισθημάτων, για να μπορεί να το αποτυπώσει».

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης.

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia-89-2-464000404?si=da4477e9e9ee4fcab87ff403136a47d0&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}