Η φινγκολιμόδη εκτός από το ότι καθυστερεί την εξέλιξη της εγκεφαλικής ατροφίας και την προοδευτική επιδείνωση της νόσου φαίνεται ότι μειώνει κατά 50% τον κίνδυνο υποτροπής σε σύγκριση με τις ενέσιμες θεραπείες με ιντερφερόνες ή oξική γλαριταμέρη. Όπως ανέφεραν ειδικοί επιστήμονες ο έλεγχος των υποτροπών και η πρόληψη της αναπηρίας που προκαλεί η εγκεφαλική ατροφία είναι οι κύριοι στόχοι της θεραπείας ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ελίζαμπεθ Κίντερ, που κάνει θεραπεία με φινγκολιμόδη

«Είμαι μουσικός, παίζω σαξόφωνο και ετοιμάζω ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το φλαμένκο για το BBC. Το 2007 διαγνώστηκε ότι πάσχω από σκλήρυνση κατά πλάκας. Πριν τη διάγνωση ήμουν πεπεισμένη ότι έχω όγκο στον εγκέφαλο, αισθανόμουν βαριά, ένιωθα αδυναμία, έχανα τον προσανατολισμό μου και ήταν φορές που αισθανόμουν ότι με χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα στα χέρια και τα πόδια ή ήταν σαν να με τρυπούσαν βελόνες. Όταν ο γιατρός μου έδειξε στη μαγνητική τις βλάβες που είχα στον εγκέφαλο και μου είπε ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας, στην αρχή χάρηκα που δεν είχα καρκίνο. Μετά κατάλαβα ότι βρισκόμουν λίγο πριν την παράλυση. Ο γιατρός μου είπε ότι είχα τρεις επιλογές για την αντιμετώπιση της νόσου: με διατροφή και άσκηση, που δεν θα απέδιδε, με ιντερφερόνες και με χάπια φινγκολιμόδης. Η κόρη μου ήταν 8 ετών και δεν θα ήθελα να είμαι παράλυτη σε καροτσάκι. Οι ενέσεις ιντερφερόνης με έκαναν να αισθάνομαι χάλια για τρεις μέρες. Έτσι δοκίμασα τη φινγκολιμόδη και άλλαξε η ζωή μου, δεν είδα καμία παρενέργεια και η ζωή μου έγινε πολύ καλύτερη. Η σκλήρυνση κατά πλάκας μοιάζει με έναν αργό και ταπεινωτικό θάνατο όπου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου. Είναι όμως διαχειρίσιμη νόσος. Για μένα το χάπι που παίρνω κάθε μέρα είναι πηγή ελπίδας. Η σκλήρυνση κατά πλάκας αλλάζει τη ζωή αλλά δεν χρειάζεται να σταματήσεις να ζεις» είπε η Ελίζαμπεθ Κίντερ κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στο περιθώριο του συνεδρίου.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια αυτοάνοση φλεγμονώδης νευροεκφυλιστική νόσος που αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα μπορεί να προκαλέσει απώλεια του μυικού ελέγχου, της όρασης, της ισορροπίας, της αισθητικότητας και της νοητικής λειτουργίας. Αν και δεν υπάρχει οριστική θεραπεία, η νόσος αντιμετωπίζεται με ενέσεις ιντερφερόνης ή νεώτερης γενιά ενέσιμων θεραπειών ενώ το 2010 πήρε έγκριση η πρώτη από στόματος χορηγούμενη ημερήσια θεραπεία με φινγκολιμόδη.

Σήμερα η φινγκολιμόδη κυκλοφορεί σε 75 χώρες και περισσότεροι από 71.000 ασθενείς την έχουν πάρει παρουσιάζοντας ένα θετικό προφίλ οφέλους -κινδύνου στο πλαίσιο κλινικών μελετών και σε πραγματικό περιβάλλον.

Πηγή: newsit.gr