Ο παιδικός-νεανικός διαβήτης διαγιγνώσκεται σε περισσότερα από 200 παιδιά σε όλον τον κόσμο ημερησίως και γίνεται συνήθως αποδεκτός στις οικογένειες ως «κεραυνός εν αιθρία».  

Είναι μια πολυπαραγοντική διαταραχή του μεταβολισμού των υδατανθράκων, των λιπών και των πρωτεϊνών που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η χρόνια υπεργλυκαιμία, αυτό που ο κόσμος αποκαλεί «έχω ζάχαρο».

Η διαταραχή αυτή οφείλεται στην έλλειψη ή και στην ανεπαρκή δράση της ινσουλίνης, έχει χρόνια πορεία και μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκέςαν δεν αντιμετωπιστεί. 

Στον τύπο του σακχαρώδους διαβήτη που εμφανίζεται στα παιδιά ο οργανισμός δεν μπορεί να παράγει ινσουλίνη, οπότε δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει και την γλυκόζη, με αποτέλεσμα εάν το παιδί έχει σακχαρώδη διαβήτη, παρά το γεγονός ότι θα τρώει, ο οργανισμός του δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει την γλυκόζη για να παράγει ενέργεια.

Συνηθέστερος τύπος διαβήτη, που προσβάλλει συχνότερα τα παιδιά, είναι ο διαβήτης τύπου Ι ή εναλλακτικά ο νεανικός σακχαρώδης διαβήτης.  Είναι σημαντικό να μπορούμε να παρατηρήσουμε τα κύρια συμπτώματα της νόσου, άρα αρχικά θα πρέπει να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε:

1. Πολυφαγία

2. Απώλεια βάρους σώματος

3. Πολυουρία

4. Πολυδιψία

5. Ταχύπνοια

6. Άσχημη μυρωδιά αναπνοής

Και να μην ξεχνάμε ότι με όση περισσότερη ψυχραιμία αντιμετωπίσουμε το θέμα, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η καθημερινότητα όλης της οικογένειας.

Η θεραπεία που ακολουθούν όσοι πάσχουν από διαβήτη τύπου 1, εκτός της ινσουλίνης, απαιτεί συχνό και καθημερινό έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα από το ίδιο το άτομο (αυτο-εξέταση), αλλαγή της διατροφής ώστε να διατηρηθεί μια ισορροπία μεταξύ της λαμβανομένης ινσουλίνης και της διατροφής, τακτική άσκηση, αλλά με προσοχή εφόσον η εντατική άσκηση μπορεί να οδηγήσει σε υπογλυκαιμία.

Ως προς την ψυχολογική προσαρμογή των παιδιών και των εφήβων, έρευνες δείχνουν ότι το 27% των νέων είχαν ένα επεισόδιο μείζονος κατάθλιψης κατά τα 10 έτη που ακολουθούσαν την έναρξη του διαβήτη και το 13% εμφάνισαν μια αγχώδη διαταραχή.

Επιπλέον, οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε επίπεδο καθημερινότητας, όπως οι διατροφικές αλλαγές και οι τακτικές καθημερινές μετρήσεις του σακχάρου, έχει βρεθεί ότι οδηγούν στο να υιοθετήσουν τα άτομα μια αρνητική εικόνα σώματος, ενώ οι έφηβοι και κυρίως τα κορίτσια, είναι πιο πιθανόν να αναπτύξουν κάποια διατροφική διαταραχή και ελλιπή γλυκαιμικό έλεγχο.

Επιπρόσθετα, ο ανεπαρκής γλυκαιμικός έλεγχος έχει βρεθεί ότι συσχετίζεται και με άλλα ψυχοκοινωνικά προβλήματα, όπως άγχος και μειωμένη αυτοεκτίμηση.