ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θέτει στο επίκεντρο της φετινής Ημέρας της Γυναίκας, τον καθοριστικό ρόλο των γυναικών στην μάχη ενάντια της πανδημίας.

Γυναίκες σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αγωνίζονται στην έρευνα, στην νοσηλεία, στην ιατρική περίθαλψη, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λαίλαπα του κορωνοϊού και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας και πρωτόγνωρης αυτής συγκυρίας.

Είναι μια σημαντική απόδειξη των κεκτημένων για την ισότητα των φύλων και για του λόγου το αληθές, τα τελευταία χρόνια, πρωτοποριακές ιδέες, καινοτόμα σχέδια και μεγάλες ανακαλύψεις, φέρουν γυναικεία υπογραφή.

Οι γυναίκες αναγνωρίζονται πλέον ως σημαντικός παράγοντας ανθρώπινου κεφαλαίου στην επιστημονική κοινότητα, στην πολιτική, στις τέχνες και στον πολιτισμό, χωρίς να θεωρείται παράλληλα αμελητέα η συμβολή τους στην διασφάλιση της σταθερότητας και της αρμονίας στην καθημερινή ζωή.

Υπάρχουν όμως πολλές σκοτεινές πτυχές στην μακραίωνη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των γυναικών, που δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Αντιθέτως, συνίσταται η διαρκής επαγρύπνηση της παγκόσμιας κοινότητας για κάθε μορφής βία και κακοποίηση που εξακολουθεί να υφίσταται σε βάρος των γυναικών, οι οποίες παραμένουν ανυπεράσπιστες και γίνονται έρμαιο στις ορέξεις στυγνών εκμεταλλευτών. Στοιβάζονται σε βάρκες και φορτηγά με προορισμό τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, βιώνουν την φρίκη στις δομές προσφύγων, ανήμπορες να υπερασπιστούν ακόμη και τα παιδιά τους.

Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές χώρες, ούτε εκτυλίσσονται σε κινηματογραφικές σκηνές, ως αποκύημα της φαντασίας κάποιου ανατρεπτικού σκηνοθέτη.

Πρόσφατα στην χώρα μας, πλήθος γυναικών ένωσαν τις φωνές τους, σε μία κοινή κατακραυγή της βίας και της κακοποίησης που υπέστησαν, από συνεργάτες, μέντορες, από ανθρώπους τους οποίους αρχικά εμπιστεύθηκαν, ανθρώπους τους οποίους θαύμαζαν και ήλπιζαν αγνά, ότι εκείνοι με σεβασμό, θα άπλωναν άδολα το χέρι τους να τις βοηθήσουν και να τις καθοδηγήσουν σε δρόμους φωτεινούς.

Όμως κάποια χέρια απλώθηκαν πιο βαθιά, πληγώνοντας την σάρκα και βιάζοντας την ψυχή αυτών των γυναικών, με γλώσσες που έσταζαν δηλητήριο και χολή σε κάθε λέξη.

Το τραύμα που αφήνει οποιοδήποτε περιστατικό βίας δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν ξεθωριάζει το σκληρό του αποτύπωμα. Μόνο πρόσκαιρα μπορεί να καλυφθεί από οτιδήποτε ευχάριστο μπορεί να έρθει στην ζωή της γυναίκας που κάποτε κακοποιήθηκε. Υπάρχουν πληγές που δεν επουλώνονται και θα αφήνουν τα σημάδια τους, σαν ουλές σε τρυφερό δέρμα.

Όσο πιο βαθιά είναι κρυμμένο το τραύμα, τόσο πιο εκκωφαντική και σπαρακτική είναι η κραυγή της αποκάλυψης, αλλά και τόσο πιο λυτρωτική η στιγμή που η αλήθεια βγαίνει στο φως.

Η κάθαρση είναι μεγάλη υπόθεση.

Απέχουμε, ως ανθρώπινο είδος, έτη φωτός, από την εξάλειψη κάθε μορφής βίας, σωματικής, λεκτικής ή ψυχολογικής.

Δεν θα έπρεπε να γίνεται λόγος για τα δικαιώματα των γυναικών, γιατί δεν θα έπρεπε να υφίσταται  αυτού του είδους ο διαχωρισμός.

Η Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αφορά την κατοχύρωση της ελεύθερης και αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των ανθρώπων. Επομένως τα δικαιώματα των γυναικών θα έπρεπε να θεωρούνται a priori δεδομένα, και να μην χρειάζεται κανείς να μάχεται για το αυτονόητο.

Τα ευχολόγια μοιάζουν πλέον παρωχημένα, την ίδια στιγμή που η γυναίκα εξακολουθεί να  αντιμετωπίζεται ως υποψήφιο θήραμα και  εν δυνάμει θύμα. Παραμένουμε ανώριμοι, επιφυλακτικοί και καχύποπτοι, όταν απέναντι μας βρίσκεται μια γυναίκα που κακοποιήθηκε. Και έτσι αναπτύσσεται και συντηρείται ο φαύλος κύκλος της βίας.

Προτιμούμε να απέχουμε από περιπτώσεις καταγγελιών κακοποίησης και επιλέγουμε να σιωπούμε.

Δεν έχουμε αντιληφθεί όμως ότι η σιωπή και η απάθεια, μας μετατρέπουν σε συνένοχους μικρών προαναγγελθέντων θανάτων.

Ο καθένας μας μπορεί να γίνει ο σωτήρας και ο υπερασπιστής μιας γυναίκας που υφίσταται βία και καταπάτηση των δικαιωμάτων της.

Όσο υπάρχουν γυναίκες που καταγγέλλουν, πρέπει όλοι να απλώνουμε τα χέρια για να την προστατεύσουμε.

Από το Γραφείο Τύπου