Εάν όμως η εκτίμηση ευσταθεί, ένα Καλάσνικοφ αντιστοιχεί σήμερα για κάθε 70 ανθρώπους.

«Περισσότερες από έξι δεκαετίες μετά το σχεδιασμό και την κατασκευή του, οι στρατοί περισσότερων από 50 χωρών είναι εξοπλισμένοι με Καλάσνικοφ, όπως ισχύει και σε διάφορες αστυνομικές μονάδες, υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας» σημειώνει ο Τσίβερς.

Κυρίως, όμως, το Καλάσνικοφ είναι το όπλο «πρώτης επιλογής» για «τους αντάρτες, τους τρομοκράτες, τα παιδιά-στρατιώτες, τους δικτάτορες και τους εγκληματίες» προσθέτει.

Το μυστικό της επιτυχίας του; «Είναι ένα απλό και αξιόπιστο όπλο» εξηγεί ο Ιγκόρ Κοροτσένκο, διευθυντής του Κέντρου Ανάλυσης Διεθνούς Εμπορίου Όπλων, με έδρα στη Μόσχα.

Είναι μάλιστα τόσο απλό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς δυσκολία τόσο από ερασιτέχνες όσο και από επαγγελματίες, γεγονός που το καθιστά ιδιαίτερα φονικό. Είναι ελαφρύ, έχει τη δυνατότητα να ρίχνει μέχρι και 600 βολές το λεπτό και δεν επηρεάζεται από τις καιρικές συνθήκες.

Το πρωτότυπο του ΑΚ-47 κατασκευάστηκε σε ένα ινστιτούτο ερευνών που απέχει περίπου 100 χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Ο Καλάσνικοφ, που τότε ήταν ακόμη λοχίας, εμπνεύστηκε από το γερμανικό τουφέκι Στουρμγκέβερ-44 που είχε χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά τον πόλεμο, αναζητώντας τρόπους να ενισχύσει την ασφάλεια της ΕΣΣΔ, ο Στάλιν οργάνωσε διαγωνισμό για το σχεδιασμό ενός αυτόματου τουφεκιού νέου τύπου. Ο νικητής που πέρασε με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες δεν ήταν άλλος από το AK-47 (ακρωνύμιο της φράσης «Αυτόματο Καλάσνικοφ 1947»). Το 1948 ξεκίνησε η μαζική παραγωγή του σε εργοστάσιο του Ιγιέφσκ.

Η Δύση αρχικά δεν έδωσε μεγάλη σημασία στο νέο όπλο. Οι Αμερικανοί χρειάστηκαν χρόνια για να παρουσιάσουν ένα δικό τους αυτόματο πυροβόλο, το Μ-16, το οποίο όμως δεν γνώρισε την επιτυχία του Καλάσνικοφ.

Από τη δεκαετία του 1950, καθώς εντεινόταν η αντιπαράθεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η ΕΣΣΔ ενέκρινε την παραγωγή του Καλάσνικοφ και σε άλλες χώρες, όπως στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, γεγονός που άνοιξε το δρόμο για τη διάδοση του στον υπόλοιπο κόσμο.

Το ΑΚ-47 παρέμεινε για χρόνια «εθνικό σύμβολ» στη Ρωσία, όπου κορίτσια και αγόρια μάθαιναν να το χειρίζονται μέχρι την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος το 1991. Ταυτόχρονα, το Καλάσνικοφ έγινε σύμβολο του ένοπλου αγώνα για την ανεξαρτησία πολλών χωρών και έφτασε στο σημείο να κοσμεί διάφορες σημαίες, όπως εκείνη της Μοζαμβίκης και της σιιτικής Χεζμπολάχ.

Μετά το 1991. μεγάλες ποσότητες ΑΚ-47 και ΑΚ-74 (ενός νεότερου μοντέλου) πουλήθηκαν σε όλον τον κόσμο και το όπλο άρχισε να κατασκευάζεται, χωρίς άδεια σε πολλές χώρες, όπως στη Βουλγαρία και την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Ο ίδιος ο Καλάσνικοφ, ο οποίος πέθανε τη Δευτέρα σε ηλικία 94 ετών, έπειτα από μακρά ασθένεια, δεν κέρδισε ποτέ χρήματα από την εφεύρεσή του.

«Σχεδίασα όπλα με σκοπό να υπερασπιστώ την κοινωνία μας» είχε πει ο ίδιος το 2009, παραδεχόμενος ότι «δεν είναι ευχάριστο να βλέπω κάθε είδους εγκληματία να πυροβολεί με τα όπλα μου».

«Ασφαλώς και έχω μετανιώσει για κάποια πράγματα, όπως άλλωστε όλοι. Όμως ένα πράγμα μπορώ να σας πω: αν μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή, δεν θα ζούσα διαφορετικά» είχε πει τότε.

Σε συνέντευξή του το 2000 στο Γαλλικό Πρακτορείο, ο Καλάσνικοφ είχε δηλώσει ότι τον επηρέασε βαθιά η διάλυση της ΕΣΣΔ και ότι δεν θα δίσταζε να υπερασπιστεί το κομμουνιστικό σύστημα: «Δεν ήταν όλα τόσο άσχημα» είπε.

O Καλάσνικοφ είχε τιμηθεί με πληθώρα διακρίσεων στη Ρωσία. Το 2009 ανακηρύχθηκε «Ήρωας της Ρωσικής Ομοσπονδίας» και παρέλαβε μετάλλιο από τον πρωθυπουργό Νμίτρι Μεντβέντεφ.

Πηγή: in.gr