Στη λατρευτή αδελφούλα μου Μαρία Μεσολωρά -Βαγγελάτου (+8-1-2022).

Μαρία μου, Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως, σου ψέλνουν σήμερα (13-1-2022) ο εφημέριος της Αγίας Παρασκευής π. Ιωάννης και ο αγαπητός μου φίλος π. Γεράσιμος Μπάλας, αφού σου χορήγησαν και το εισιτήριο (τη Θεία Κοινωνία) για την αιώνιο ζωή.

Δεκαενιάχρονη κόρη από τα Φραγκάτα της Κεφαλονιάς, πριν πενήντα χρόνια, σε πήρε από την αγκαλιά της οικογένειάς μας ο Διονύσιος Βαγγελάτος από τα Κουρουκλάτα και σε έκανε γυναίκα του. Και πορεύτηκες την οδό της ξενιτειάς, την Νέα Υόρκη, που μας φάνταζε παράδεισος, και που τελικά επέπρωτο να γίνει το μαρμαρένιο αλώνι που πάλεψες με το Χάρο και σε νίκησε με τον environmental cancer (περιβαντολογικό καρκίνο), όπως είπαν οι γιατροί.

Μας έφυγες, αδελφούλα μου, και έκλαιε η μάνα, και ανησυχούσε ο πατέρας, μόνη παρηγοριά μας τα γράμματά σου με την διαβεβαίωση πως είσαι καλά. Μα εσύ πονούσες και νοσταλγούσες. Το ομολόγησες κάποια στιγμή σ΄ ένα ποίημά σου από εκείνα που είχες αρχίσει να γράφεις στην εφηβεία σου και που αποπνέουν την νεανική σου ευγένεια, αθωότητα, αγάπη και πίστη.

-Πάρε με φεγγάρι τούτη τη βραδιά. (παρακαλούσες σε μια νοσταλγική στιγμή) -Βγάλε με σεργιάνι σε μια γειτονιά.

-Άφησε τ’ αστέρια άστον ουρανό, -βγάλε εμέ σεργιάνι αυτό το δειλινό.

-Φέρε με φεγγάρι σε μια γειτονιά, -νάβρω κάποια μάνα που για με πονά.

-Να φιλήσω θέλω τ’ άσπρα της μαλλιά, -ξέρεις έχει πόνο τούτη η ξενιτειά.

- Πάρε με φεγγάρι, σε παρακαλώ, -έχω ένα πατέρα, θέλω να τον δω.

-Μ’ είχε είν’ αλήθεια μόνη συντροφιά, -τώρα εδώ στα ξένα μόνος του πονά.

-Έλα φεγγαράκι έχω και αδελφό, -έχω μια αδελφούλα θέλω να τους δω.

-Και να ζήσω - στάσου- μέρες μακρινές, -Χριστουγέννων νύκτες, Πασχαλιές, αυγές.

-Στάσου φεγγαράκι! φεύγεις; μα γιατί; -δεν κοιτάς που κλαίω; δεν πονάς εσύ;

Πες μου πως θα ζήσω δίχως συντροφιά; -κείνοι που λατρεύω μένουν μακριά.

Μαρία Μεσολωρά-Βαγγελάτου. Νέα Υόρκη.

Γερό βλάστημα του πατέρα μας Διονύση Μεσολωρά και της μάνας μας Αννούλας, άντεξες. Έμεινες μόνη στα 39 χρόνια σου, όταν ο άνδρας σου έφυγε για την άλλη ζωή και σε άφησε με δυο παιδιά. Δεν απόκαμες, αγωνίστηκες, και άρδευσες τον Σωτήρη και τη Ροζάννα, τα παιδιά σου, με της καρδιάς σου τα νάματα και τα φώτισες με του δυνατού μυαλού σου το φως, και αυτά σε δικαίωσαν με τη ζωή και συμπεριφορά τους, και με τα εγγόνια, την Ελίνα του Σωτήρη και της Λίζας, την Αντριάνα και τον Στέφανο της Ροζάννας και του Μάριου Μουζούρη, που σου χάρισαν.

Βρήκες ανθρώπους εκεί που πήγες, τα αδέλφια του μακαρίτη του άνδρα σου, τους Βαγγελαταίους, και ήταν ιδιαίτερη ευτυχία να έχεις την αδελφή μας τη μικρή, την Παρασκευή, που με τον ευλογημένο σύζυγό της τον Γιάννη το Ζάρκα και τις χαριτωμένες θυγατέρες τους Χαρίκλεια και Αννούλα σου άνοιξαν ένα κόσμο απέραντης αγάπης. Θα λείψεις στην αδελφή μας, αλλά αυτή με την μεγάλη αγάπη και ευαισθησία που έχει, και που την κάνουν δυνατή, θα συνεχίσει να σε βλέπει στο πρόσωπο των παιδιών σου, το Σωτήρη και τη Ροζάννα που τα υπεραγαπά, και αυτά την λατρεύουν.

Δεν σε βλέπαμε συχνά στη Κεφαλονιά Μαρία μου. Με τι χαρά ερχόμασταν εγώ και η μάνα μας στην Νέα Υόρκη, και τι ευτυχισμένες μέρες που ζούσαμε κοντά σε σένα και την Βούλα μας. Και σεις προσπαθούσατε με κάθε τρόπο να μας ευχαριστήσετε, με τα φιλιά και χάδια σας και τα χίλια δώρα. Πέρυσι η μάνα μας, 100 χρονών, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, χωρίς, ευτυχώς, να πιεί το πικρό τούτο ποτήρι του θανάτου της αγαπημένης της Μαρίας.

Κέρδιζες, αδελφούλα μου καθένα που σε γνώριζε με τη γλυκύτητα, την ευγένεια και την καλοσύνη σου, με τον καλό σου λόγο, το χαμόγελο και την παιδικότητα σου. Γιαυτό πιστεύω ο οξυδερκής φίλος μου π. Γεράσιμος Μπάλας που συνεργαστήκατε όταν ήσουν Γραμματέας στην Κεφαλληνιακή Αδελφότητα, προσφυέστατα σε αποκαλούσε το Μαράκι μας.

Μαρία μου δεν απομένει τώρα παρά ο πολυεύσπλαχνος Θεός να στηρίξει τα παιδιά σου, τους πονεμένους εμάς, και εσένα να ξεκουράσει από τους πόνους της μέχρι την τελευταία στιγμή, ζωής σου, και να σε αναπαύσει ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός…Θα προσεύχομαι, ελπίζοντας στο έλεος και την αγάπη Του.

Ο αδελφός σου Πρωτοπρ. Δρ Ιωάννης Μεσολωράς, η πρεσβυτέρα μου Αγγελική και τα παιδιά μου Διονύσιος και Ιφιγένεια, Άννα και Βασίλειος, Θεοδώρα και Γαβριήλ.