Φιλτάτη μου, Ελένη, του δειλινού!

Η δημοσίευση είναι… καθώς προστάζει η ημέρα

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Φιλτάτη μου Ελένη, φίλη αγαπημένη…  Πήρα να γράψω δυο θύμησες, ερωτικές, καθώς η μέρα το προστάζει…  κι είπα με το νου μου, μελάνι να στρώσω στη γραφή μου, κι όσα είδα κι άκουσα πάνω στες θύμησες εκείνες, να τις φανερώσω πλεκτά, στη φιλοσοφία, στο παιχνίδισμά σου, στη σκέψη σου, όπου τη διάβασα καλά, αλλά να γράψω πάνω και στο ασίγαστο πάθος σου, που πρώτα από τα μάτια σου κυλά, ωσάν φωτιά μαυριδερή που πυρώνει του λαγού το αίμα.

Ήταν τα δειλινάτα χρώματα στον ορίζοντα, σμιγμένα σε σχήματα και αποχρώσεις και εμείς μαζί, φίλοι αγαπημένοι,  όπως καθόμασταν, τέτοιαν ημέρα, της λεγομένης,  από τους ξέροντας τα ανθρώπινα πάθη να μελετούν,  «Κοψιά του Φλεβάρη»  τη λένε, αυτή, τις 14 του  κουτσού μηνός.., έπεσε η ματιά σου στο πρώτον, τον όμορφο, όπου πέρασε από ομπροστά σου κι εσύ, πρόσεξες τα μελιά του μάτια.

Χαμήλωσες τα μάτια Ελένη μου, όπως εκείνη.. την αθωότητα της Σπάρτης, όπου την παρέσυραν τα μεγαλεία του πόθου της …!

Το πήρα το μήνυμα σου κρυφά, αγαπητή Ελένη, γιατί εκείνη τη στιγμή, ήσουν η Ελένη του Πάρη, όπου η διάνοια αμαρτάνει μπριτού την πράξη και σκίρτησες στα στήθια ο βόγγος σου κι αμολαρίστηκες λέγοντάς μου, έφτακα, μη φύγεις, κι αν δεις πως αργώ, πιάσε και γράψε για μένα ποίημα , «Της εισόδου το ανάγνωσμα…».

Το  Φόη πρόσεξε, …  κι απλώθηκε στο κορμί και στην καρδιά σου το είναι του, και αλόγιστα σαρτάρισες σε όμορφους παροξυσμούς, γιατί μάθε το,  πώς,  παράδοση γι αυτόν  υπάρχει και λέει, πως το Φόη, παιδί νεράιδας είναι,… και σε κύλησε πάνω στα δικά του κύματα. 

Στάθηκα σιωπηλός να σε μελετήσω, με πρώτη την κουβέντα μου,  «Ότι κάμεις, κάμε το, κι ευλογημένο νάναι!» Στη σιωπή, που την απόσταση σιγής, κρατούσες ανάμεσά μας όταν γύρισες στο τραπέζι,  πρώτη, μου απάντησες με  το σύνηθες.. στα λόγια σου.. «Φίλε,  να ξέρεις πως το πάθος μου, θέλει την ορθοστασιά του» κι εγώ ωσάν την αθωότητα, την παρασυρμένη, ακαρτερούσα την αστιγμιαία στιγμή να ζήσω από τα λόγια σου.

Άπλωμα η πλατεία ομπροστά μας, του συρμού τα πόδια αλληλότρεχαν τα πάνω και τα κάτω, και να, πέρασα τα είκοσι μονόλεπτα, καρφωτικές στα μάτια σου οι εικόνες των νεαρών… στάσου μου φώναξες κι έπιασες το χέρι μου, βλέπεις εκείνον, εκείνον θέλω σκλάβο στη μποτίλια του πάθους μου, τον θέλω. Τότενες ένιωσα τον παλμό σου κι όρμησα να διαχειριστώ  τα ήδονα  συγκαλά σου. Έκαμες να φύγεις, κι αμέσως σε κάθισα κι σου ψιθύρισα…  Φίλη μου αγαπημένη, Ελένη μου, η διαφορά  με τους ανθρώπους  προς τα υπόλοιπα ζώα είναι,  πως, στην κορύφωση, ο ένας είναι καθρέπτης του άλλου, κατά πρόσωπο παλεύουμε τον Έρωτα και τον Θάνατο… και τα δυο το ίδιο ποιόν έχουν…  εεε τότενες πήρες και φώναξες προς τον ορίζοντα, .. «Αυτό που μου ζητάς, είναι το Ειρήνης  το σήμα να πράττω..». Σε χάρηκα, ωσάν φίλοι, όπου πέρυσι βρεθήκαμε στην πλατεία του Ληξουρίου και σκιρτούσες πετάρικα, ερωτικά, αλλά μπριτού φύγεις από τον καφέ μας,  σου ψιθύρισα, δυο εικόνες…

Σου θύμισα, την εικόνα από τον αγαπημένο ζωγραφικό πίνακα  του Νταλί .. «Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου». Και που στο είπα;, ότι ο Αγιαντώνης, με ένα σταυρό αμυνόταν στους πειρασμούς του σώματος μέσα στην έρημο;!… Ω! ΘΈΕ ΜΟΥ!  αναφώνησα, όταν την κουβέντα μου μπατάρισες με τη  δική σου, έξυπνα… «Μα τι μου λες, ο Άγιος Αντώνιος στην έρημο έβλεπε  με αντικατοπτρισμό οράματα, όταν θα ήταν στη θάλασσα το αντίθετο  θα συνέβαινε, δηλαδή, θα τον έτρεφαν τα ηδονικά βιώματα…

 Πρόλαβα να σου πω, μπριτού  φύγεις…! Να θυμάσαι!  Η ηδονή γίνεται οδύνη, αν μέτρο δεν έχεις, αν οίνο εκλεκτό πιεις πολύ από του πάθους σου το ασίγαστο είναι. Γιατί, το ένα πνεύμα  (οινόπνευμα) μπατάρει το άλλο πνεύμα… σταθήκαμε αγκαλιαστήκαμε και γελάσαμε, … τότενες σου είπα την τελευταία εικόνα, κοιτάζοντας τον ορίζοντα και τον ήλιο που κρυβόταν…

Ελένη, ζήσε το, Ελένη, ζήσε το, αλλιώς θα σε μισήσει η ζωή, κι αυτό το μίσος, θα είναι γιατί, θα την έχεις προσβάλει, αν αυτό, του πάθους σου  το φλόγωμα, δεν τολμήσεις: Ελένη,  Ζήσε το!