Χθες είπαμε να βγούμε με μια φιλική παρέα και με πρόταση τους πήγαμε στον χορό του Λυκείου Ελληνίδων.

Τον χορό τον αποφεύγω όσο μπορώ, αλλά κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία χόρεψα την γυναίκα μου κάτι ξενέρωτα μπλουζ και κανά ταγκό για το χατήρι της και μετά έκανα υπομονή στην θέση μου.
Τι περίμενα? Να ακούσω τον ήχο του ζεϊμπέκικου. Κάτι με πιάνει μόλις ακούω ζεϊμπέκικο. Τινάζομαι σαν ελατήριο , μόνο και πρώτος συνήθως και χορεύω ξεχνώντας ο,τιδήποτε υπάρχει δίπλα μου και γύρω μου.

Εννοείται μόνο ένα χορό γιατί με το ζεϊμπέκικο τα λες όλα με την μία. Δεν χρειάζεται δεύτερος χορός.

Αλλά χθες τίποτε. Μάλλον οι κυρίες του Λυκείου βάλανε το χεράκι τους. Κρίμα την βραδιά.

Ένας χορός υπάρχει αληθινός. Το ζεϊμπέκικο. Τα άλλα είναι ψεύτικα

Στέλιος Ματαράγκας