Ένα «ΓΙΑΤΙ;» λιγότερο

Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Εμείς σήμερα, με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός, θα σταθούμε σε ένα από αυτά τα είδη. Πρόκειται για το είδος του ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του κυρίαρχο, αδιαφορεί για τις ανάγκες των συνανθρώπων του, είναι εγωκεντρικός, σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, δεν αφήνει χώρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε κανέναν προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δικές του ανάγκες.

Χθες κάναμε μια βόλτα με τους μαθητές μας, του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου, στην πόλη. Ήταν όλα τα παιδιά και μαζί και το Μαράκι μας. Ξεχωρίζουμε τη μικρή Μαρία καθώς μετακινείται μόνο με αμαξίδιο. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, περπατούσαμε χαρούμενοι ώσπου… η πορεία της ομάδας διακόπηκε απότομα. Ένα κόκκινο αυτοκίνητο έκλεινε τον δρόμο. Ήταν αδύνατον να περάσουμε. Δεν υπήρχε χώρος ούτε από τα δεξιά ούτε από τα αριστερά. Ο οδηγός άφαντος! Ούτε alarm αναμμένα, ούτε μια ένδειξη τύπου «επιστρέφω αμέσως». Με μεγάλη δυσκολία βάλαμε στην άκρη τα παιδιά να περιμένουν, σηκώσαμε με προσοχή στα χέρια το αμαξίδιο, το μετακινήσαμε με επικίνδυνους ελιγμούς, περάσαμε το αυτοκίνητο, το κατεβάσαμε κάτω και συνεχίσαμε. Κάποιο παιδί ρώτησε:

«Γιατί αυτό το αυτοκίνητο δεν αφήνει τη Μαρία μας να περάσει;»

Για να μην υπάρξει ξανά αυτό το «γιατί;» θα πρέπει να υπάρχει συνείδηση και ενσυναίσθηση. Θα πρέπει κάποια μέλη του κοινωνικού μας περίγυρου να σκέφτονται όχι μόνο τους ανθρώπους που κινούνται με αμαξίδιο αλλά και τις μαμάδες με τα καροτσάκια, τους ηλικιωμένους με τα μπαστούνια τους και όλους όσους έχουν δυσκολία στη μετακίνησή τους. Έτσι θα μπει ένα λιθαράκι για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη πόλη.

Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κεφαλονιάς