Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Τελειώνει το καλοκαίρι και δεν μπαίνουμε μόνο εποχιακά σε νέα περίοδο, αλλά κυρίως πολιτικά. Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, πιο συγκεκριμένα, αυτή η αλλαγή εποχής κυοφορείται εδώ και καιρό. Ήταν λίγες εφέτος οι «ξένοιαστες βουτιές» στο κόμμα γιατί κάθε μέρα είχαμε και μία εξέλιξη. Εξελίξεις που μας φέρνουν προ των ευθυνών μας και μας προσγειώνουν απαιτητικά στην υποχρέωση που έχουμε ως μέλη να αναλάβουμε -επιτέλους- δράση για την υπεράσπιση του ΣΥΡΙΖΑ και της αποστολής του στην κοινωνία.

Η ελληνική κυβερνώσα αριστερά αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά στη Σφίγγα της ιστορίας. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια λανθασμένων και επιπόλαιων απαντήσεων.

Το καλοκαίρι ξεκίνησε και τελειώνει με απόλυτα αριθμητικά. Στις αρχές η πρωτοβουλία – κριτική των «87» προς τις επιλογές του προέδρου Στέφανου Κασσελάκη και πριν λίγες ημέρες η κίνηση των «870» – την οποία συνυπέγραψα – που είναι η πρώτη αφύπνιση της βάσης του κόμματος μετά από έναν μακρύ λήθαργο, που δίνει ελπίδα για την ανατροπή των συσχετισμών μέσα στο κόμμα ώστε να πάψουν τα φαινόμενα συνεχών συγκρούσεων και ασταμάτητης αμφισβήτησης, που μας καθηλώνουν και μας οδηγούν στην αυτοκατάργηση.

Τόσο τα «87»  μέλη της κεντρικής επιτροπής όσο και τα «870» μέλη και στελέχη του κόμματος συνέταξαν κείμενα με τις θέσεις τους. Στην πραγματικότητα και τα δύο κείμενα (που αποτελούν δύο αυτούσιες πολιτικές απόψεις) έχουν το ίδιο κίνητρο. Την αγωνία για το αύριο της αριστεράς. Δεν είναι όμως μόνο η αγωνίας κοινή. Αν συγκρίνουμε με ειλικρίνεια το περιεχόμενό τους (γιατί είπαμε είμαστε μπροστά στη Σφίγγα και ψέματα δε χωρούν…), τότε θα δούμε ότι είναι σχεδόν όμοια.

Τα 87 μέλη της κεντρικής επιτροπής ουσιαστικά εξέφρασαν τη γνώμη πως η αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να φεύγει από τις παραδοσιακές αξίες και τακτικές της εσωκομματικής δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης μέσα στα όργανα και του δικαιώματος στην προσήλωση στις αρχές αυτές που έχτισαν το κόμμα, με ταυτόχρονη εξέλιξη όλων αυτών βάσει των νέων συνθηκών της ζωής.

Το κείμενο των 870 μελών και στελεχών του κόμματος που δημοσιεύτηκε προχτές αναφέρεται στην κατ΄εξακολούθηση αναβολή των αποφάσεων του κόμματος για την επανίδρυση της κυβερνώσας Αριστεράς, στις προσπάθειες να σταματήσουν να λειτουργούν μέσα στο κόμμα μηχανισμοί φραξιών και φιλοδοξιών, στο όραμα δημιουργίας μιας μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας που θα γίνει πράξη μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και στο τέλος της ανοχής απέναντι σε φαινόμενα απαξίωσης των συλλογικών αποφάσεων και του προσώπου του προέδρου.

Για άλλη μία φορά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα:

Πως όταν μιλάμε για αριστερά στις μέρες μας, εννοούμε το πάντρεμα της επιστημονικής γνώσης με την κοινωνική διεκδίκηση, επάνω στις ράγες του ήθους και της αξιοπρέπειας, με σκοπό την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας που θα ικανοποιεί τις διευρυμένες λαϊκές ανάγκες και θα εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη.

Και πως για να μπορέσει αυτό να λάβει σάρκα και οστά, πρέπει να δημιουργηθεί μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία-ενότητα (να η λέξη κλειδί που περιμένει να ακούσει η Σφίγγα) που θα βάζει φρένο σε καθεστωτικές και αντιδημοκρατικές ροπές.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως εντολοδόχος ενός τέτοιου κοινωνικού εγχειρήματος, δεν μπορεί παρά να παραμείνει στην αριστερά, με τα σύμβολά του, τις αρχές του και τη σημαία του.

Ο πρόεδρος Κασσελάκης μπορεί να «λοξοκοιτάει» προς το προοδευτικό κέντρο και να αναζητά κι εκεί συνομιλητές, το κάνει όμως από την ανάγκη συσπείρωσης του δημοκρατικού κόσμου αφού μέχρι σήμερα χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται, βλέπει το κόμμα του λόγω των τακτικισμών των «53», των «6+6», των «ομπρελών» και ούτω καθεξής, να αποσυσπειρώνεται. Από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων του, βλέπει συνεργάτες να του γυρνούν την πλάτη. Δεν είναι αλάνθαστος – δεν είναι τοτέμ. Όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δε χάρηκε την εκλογή του ούτε μία ημέρα. Ένας ειλικρινής άνθρωπος, ταλαντούχος, πνεύμα οξυδερκές, μυημένος στα οικονομικά και το επιχειρείν και κυρίως εκλεγμένος μέσα από νόμιμες δημοκρατικές διαδικασίες στη θέση του προέδρου και δεν έχει ακόμα καταφέρει να απλώσει όλο του το όραμα…

Γιατί τα 87 μέλη της κεντρικής επιτροπής, να μην καλούν τον πρόεδρο σε μία συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, μέσα στα όργανα, δια ζώσης να του διατυπώσουν τις αμφιβολίες τους και να προσπαθήσουν συντροφικά να συνεννοηθούν? Σίγουρα όμως και ο πρόεδρος πρέπει να δεχτεί ότι δεν διοικεί επιχειρηματικό οργανισμό και απλά να εντέλλεται, αλλά πολιτικό κόμμα με ιστορία, τακτικές, καταστατικό, διαδικασίες συγκεκριμένες και κυρίως ένα κόμμα που για να δημιουργηθεί – μην το ξεχνάμε – κάποιοι έπαιξαν τις ζωές τους κορώνα – γράμματα στη Μακρόνησο και έχασαν…

Αυτό που θα μας κάνει κυβερνητικό κόμμα του μέλλοντος είναι η ενότητα!

Στελέχη και μέλη θα βάλουμε θεμέλια για ένα κόμμα που η πυραμίδα του θα είναι κοντά στη βάση, ανοιχτό στην κοινωνία – «ευήκοος ους» όλων των ζητημάτων. Χωρίς γραφειοκρατία με στελέχη μέσα από τον κοινωνικό ιστό, ένα κόμμα που θα κρατάει ψηλά την αριστερή του ταυτότητα προασπίζοντας την εντιμότητα. Ένα κόμμα που θα αντλεί τον στρατηγικό του σχεδιασμό μέσα από τη ζύμωση μελών – κοινωνίας. Ένα κόμμα συνεκτικό με πραγματική πολιτική ενότητα που θα καταλήγει σε ενιαία και μοναδική θέση για το κάθε ζήτημα.

Πρέπει να χτίσουμε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στοχοπροσηλωμένο στην υπεράσπιση του εισοδήματος των εργαζομένων, στην αξιοπρεπή διαβίωση των γηρατειών, στη δωρεάν περίθαλψη, στην αξιοπρεπή ανταμοιβή των επιστημόνων, στη φραγή στην ασυδοσίας των τραπεζών και των σκανδαλωδών χαριστικών ρυθμίσεων στην ελίτ, στην αξιοποίηση του αγροτικού τομέα.

Η μεγάλη αυτή ενωτική προσπάθεια, δε μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει με παλιά υλικά, όπως είναι η συνεργασία με το αμαρτωλό και δυστυχώς αμετανόητο ΠΑΣΟΚ ή με τους τυμβωρύχους της νέας αριστεράς που διάλεξαν να ξεκινήσουν την πολιτική τους πορεία με κλοπή εδρών…

Φυσικοί σύμμαχοι της αριστεράς σε όλο αυτό είναι η Μαρία Καρυστιανού και ο σύλλογος συγγενών και γονέων θυμάτων των Τεμπών. Είναι τα δεκαεξάχρονα παιδιά που χωρίς σχολεία και καθηγητές φέρνουν χρυσά μετάλλια από τις ολυμπιάδες χημείας, μαθηματικών και αστρονομίας. Είναι ο Μίλτος ο Τεντόγλου και πολλοί σαν κι αυτόν που πέρασαν χρόνια μέσα σε γήπεδα και αθλητικές εγκαταστάσεις κατεστραμμένες από την εγκατάλειψη και την υποχρηματοδότηση κι όμως μας φέρνουν το χρυσό και κάτι ακόμα παραπάνω: Το μάθημα πως κερδίζεται η ζωή. Και φυσικά, όλοι οι άνθρωποι που ξεκινούν από το σπίτι τους έξι το πρωί, γυρίζουν έξι το απόγευμα και ο μισθός φτάνει μέχρι τις 15 του μήνα…

Αυτή την αριστερά θέλουμε – αυτή θα φτιάξουμε μαζί με τον Στέφανο Κασσελάκη.

Ένα κίνημα λαού που ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή, θα πρέπει να εμπιστευτεί με ενεργό τρόπο η ηγεσία του κόμματος, να το καταστήσει εμπροσθοφυλακή του εγχειρήματος και να γεφυρώσει την απόστασή της από την οργανωμένη βάση του κόμματος, έτσι ώστε να μην παραμείνει βορά και εύκολη λεία στις διαθέσεις του κατεστημένου και της κάθε λογής υπονομευτών.

Υπογράφω το κείμενο ως συντονιστής της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αργοστολίου, όμως όλα τα παραπάνω αποτελούν προσωπική άποψη και κανένα μέλος ή φίλο δε δεσμεύουν.

Έχουμε πολλές μάχες μπροστά μας , πολλές νίκες να κερδηθούν και έχουμε αποφασίσει με αξιοπρέπεια να το πετύχουμε. Καλή συνέχεια σε όλους! Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ σας καλεί!

Γεράσιμος Παπαδάτος