Το μακρινό 1907, η πένα του μεγάλου Παλαμά έγραφε για τον πρωτοπόρο της πολιτικής σκέψης και διανόησης Ίωνα Δραγούμη, το ποίημα «Γκρεμιστής».

Γεμάτη άρωμα επανάστασης και ανατροπής η αρχή του εικοστού αιώνα και ο Παλαμάς ως γνήσιος δέκτης του φωτεινού, προέτρεπε τους σύγχρονούς του να γκρεμίσουν την παλιά ζωή και σκέψη και να ανοίξουν νέους δρόμους αντάξιους της εποχής που ερχόταν.

«Ακούστε! Είμαι εγώ ο γκρεμιστής γιατί είμαι εγώ ο χτίστης – ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης»

Στίχοι, λέξεις, άνθρωποι, όνειρα επάνω στα οποία θεμελιώθηκαν εκείνη την εποχή οι πρώτες σοσιαλιστικές τάσεις και συλλογικότητες που λίγα χρόνια αργότερα έγιναν η μήτρα της αριστεράς.

Εκατόν είκοσι χρόνια μετά, στο κατώφλι της τέταρτης πλέον δεκαετίας του 21^ου αιώνα, φαίνεται, οι ιδεολογικοί απόγονοι εκείνης της εποχής και των οραμάτων της, να μην έχουμε διδαχθεί πολλά από τους πρωτοπόρους, χώρια πόσα έχουμε λησμονήσει και από αυτά που γνωρίζαμε.

Για να μπω στο θέμα των ημερών, δεν ντρέπομαι να το γράψω, εάν μπορούσα να γκρεμίσω κατά την προτροπή του Παλαμά, τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μακάρι να μπορούσα να κομματιάσω τον εδραιωμένο μέσα στις συνειδήσεις μας διχασμό, την κουλτούρα της απάθειας και της αδιαφορίας που ακυρώνουν κάθε διαδικασία και έννοια δημοκρατίας, την ανθρωποφαγία τη χτισμένη από τα συμπλέγματα του πάθους για εξουσία και προβολή, τη μικροψυχία ακόμα και ανάμεσα στα απλά μέλη που βάζουν πολλές φορές το εγώ τους πάνω από τη συλλογική σκέψη… Να μπορούσα να γκρεμίσω την απουσία της αρετής και της μεγαλόπνοης σκέψης…

Καταρρέει δίπλα μας ένας παραδοσιακός πυλώνας σκέψης της αριστεράς, γεννημένος μέσα στο όραμα του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ, αναστημένος μέσα στην ευρωκομμουνιστική αντίληψη του Μπερλιγκουέρ και του Καρίγιο για το κοινωνικό γίγνεσθαι (κι ας θεωρήθηκε από πολλούς φενάκη) και ενηλικιωμένος μέσα στη ζέση του 1-1-4, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού αγώνα και του Πολυτεχνείου.

Βάλαμε, λοιπόν, στην άκρη αυτή την προίκα, αφήνουμε αυτόν τον πυλώνα να καταρρέει και αντί να εμπνεόμαστε και να ανοίγουμε νέους δρόμους σκέψης, χαράζοντας νέα πολιτική απέναντι στη βαρβαρότητα, ασχολούμαστε με τα πάθη -αγκυλωμένων σε καρέκλες και επετηρίδες – στελεχών που περιμένουν θλιβερές θέσεις και ακόμα πιο θλιβερά προνόμια. Τα ονόματά τους γνωστά…

Ξαφνικά, το «ομοφυλόφιλο αμερικανάκι» να ανακατεύει την ησυχία της λίμνης, μη δίνοντας όμως και αυτός μία ξεκάθαρη και σοβαρή εναλλακτική. Έντιμος ο λόγος  του, καθαρά τα χέρια του, ειλικρινής (δεν το αρνείται κανένας) όχι όμως έτοιμος να καθοδηγήσει το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κυβερνώσας αριστεράς.

Φταίει ο Στέφανος;

Μέχρι και πριν ένα χρόνο ακριβώς το κόμμα ήταν παράδεισος αγγελικά πλασμένων στελεχών - πρότυπο λειτουργίας και ήρθε ο «μιαρός» να τα λερώσει όλα; Και μάλιστα πρόλαβε μέσα σε έντεκα μήνες, όχι απλά να λερώσει αλλά και να καταστρέψει; Μη γινόμαστε αστείοι…

Δε φταίει ο Κασσελάκης. Δεν έφταιξε ποτέ. Μήπως τότε ο Σπίρτζης; Η Όλγα; Ο Τσίπρας; Ίσως η Ζανέτ; «Τις πταίει;» για να θυμηθούμε και λίγο Χαρίλαο Τρικούπη μιας και ξεκινήσαμε με Παλαμά…

Εάν στις μέρες μας η αριστερά είναι το πάντρεμα της επιστημονικής γνώσης με την κοινωνική διεκδίκηση επάνω στο δρόμο της αξιοπρέπειας που οδηγεί στην ανθρώπινη ανάταση, τότε υπόλογοι της σημερινής κατάστασης στην αριστερά και κατά συνέπεια στον ΣΥΡΙΖΑ είναι όλοι εκείνοι που αποϊδεολογικοποίησαν το χώρο, που εγκατέλειψαν οράματα, που υποτίμησαν τις συλλογικές διαδικασίες εντός των οργάνων, που ρήμαξαν όλες εκείνες τις αρχές που εδραιώνουν τη δημοκρατία μέσα στην αριστερά ως τρόπο σκέψης και καθημερινής δράσης και κυρίως αυτοί που μετέτρεψαν τα μέλη, σε κομήτες του δίευρου που εμφανίζονται μία φορά στα δύο χρόνια να ρίξουν μια ψήφο στην εσωκομματική κάλπη και να εξαφανιστούν ξανά.

Μακριά από κάθε ζύμωση ιδεών, διατύπωση θέσεων, μεγαλόπνοων οραμάτων που να ανοίγουν τις λεωφόρους του μέλλοντος. Ένα πολύ μικρό και ένα λίγο πιο μεγάλο παράδειγμα. Τα παιδιά μας, παιδιά σας και εγγόνια σας ζουν μια άκρως πλουραλιστική εποχή, με υπερβολικά αγαθά στα χέρια τους, κινητά και οθόνες στα μάτια τους, ακριβά σχολικά αξεσουάρ, είδη ένδυσης και υπόδησης και με σωρούς εμπορευμάτων γύρω τους. Τους εξασφαλίζετε ότι τους δίνει χαρά και αυτό σας τιμά. Πίσω όμως από τα βουνά αγαθών, έχετε σκεφτεί την παιδική εργασία που τα παράγει; Για να έχει το παιδί σας, άλλα παιδιά δεν έχουν, γιατί πρέπει να βγάλουν μέταλλο από τη γη, πρέπει να ράψουν, πρέπει να κολλήσουν πάτους παπουτσιών. Δεν έπρεπε τα παιδιά μας να μαθαίνουν μέσα σε ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, τη σύνεση, την καταναλωτική συνείδηση, την αξία του κορεσμού και της επάρκειας, τη φειδώ;

Οι επιστήμονες του περιβάλλοντος έχουν πλέον προεξοφλήσει την τήξη των πάγων Αρκτικής και Ανταρκτικής. Το κρίσιμο σημείο του φαινομένου το τοποθετούσαν στην αρχή της μελέτης τους, μετά το 2100. Τώρα το τοποθετούν πριν το 2080… Δε θα έπρεπε η αριστερά των «μεγαλοστελεχών» και όλων αυτών που νοιάζονται για το «καλό μας», να έχουν σε αυτή τη συγκυρία βάλει στην άκρη κάθε εμπάθεια και αλληλοσπαραγμό και μαζί με τα think tanks του κόμματος και την ευρωπαϊκή αριστερά, να έχουν εκπονήσει ένα ολιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της αύξησης της στάθμης των υδάτων που απειλεί όλη την παράκτια ζώνη Ελλάδας και Μεσογείου; Δε θα έπρεπε η αριστερά να μπαίνει επικεφαλής μιας προσπάθειας στην αυτοδιοίκηση να οργανωθούν όλοι οι παράκτιοι δήμοι σε ένα forum που να μελετά και να προτείνει – και εννοείται να χρηματοδοτεί – σχέδια και μελέτες αντιμετώπισης του κακού που έρχεται; Νομίζουμε πως είναι μακριά το 80; Κούνια που μας κούναγε…

Που είναι η αριστερά να προτείνει τους νέους εκπαιδευτικούς ανασχηματισμούς που θα φράξουν το δρόμο στην πνευματική διολίσθηση και την πλήρη απαξίωση του νου; Πού είναι η αριστερά των μεγάλων οραμάτων που θα δώσει δύναμη και ώθηση στην ψυχή του καθενός μας για να γίνουμε οι ίδιοι κομμάτι της λύσης όσων μας σταυρώνουν καθημερινά; Όσο, λοιπόν, θα τσακώνονται οι 87 και οι εκάστοτε 87 με τον κάθε πρόεδρο, όσο οι 53 και οι κάθε λογής 53 θα εγκαταλείπουν την αποστολή τους, θα κλέβουν έδρες και θα φεύγουν, εγώ αυτή την αριστερά θα θέλω να την κομματιάζω…

Μη με ρωτήσετε για τον καταλληλότερο πρόεδρο. Κατάλληλος δεν είναι κανένας όσο συνεχίζουμε να «γεράζουμε» μέσα στο σκοτάδι. Και είναι γνωστό πως το γήρας δεν έρχεται όταν παραιτηθεί η σάρκα. Έρχεται όταν πάψει το μυαλό να εμπνέει και να εμπνέεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δε θέλει πρόεδρο. Δεν είμαι υπέρ κανενός. Θέλει μία διοικούσα επιτροπή που θα ανοίξει τα παράθυρα του κόμματος στην κοινωνία να μπει φως, που θα λαδώσει τα γρανάζια της κομματικής μηχανής και θα τη βάλει σε λειτουργία και που θα σαρώσει κάθε αντιδημοκρατική και αντικαταστατική παραφωνία. Και αν δε μας αρέσει η λειτουργία αυτού του ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά μας έχουμε έκτακτο συνέδριο. Η τελευταία, ίσως, ευκαιρία να ακουστεί η βροντή του κόσμου που θέλει μια αριστερά να διεκδικεί και να νικά μακριά από κάθε καιροσκοπισμό!

Και ξανά ο γίγαντας Παλαμάς:

«Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε - γρικώ, βγαίνει από μέσα μου μια προσταγή: ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ!»

Γεράσιμος Παπαδάτος

Συντονιστής της ΟΜ Αργοστολίου του ΣΥΡΙΖΑ.