Ένοιωσα άνετα και ήθελα να μιλήσω-Ταξιδεύτρια,απόγονος του Διονύσου φίλη του Πάνα πάσχουσα από το σύνδρομο της καταναλωτικής μανίας,συνέχισα αλαφιασμένη,άθρησκη-όχι άθεη- ναζιάρα πονηρή συμφεροντολόγα κομψή διψασμένη για γνώση για έρωτα για θάλασσα για.......Ζωή,για Ζωή,χαλάρωσα τον τόνο και έκλεισα ψιθυρίζοντας απαλά την τελευταία μου λέξη-Για Ζωή !!

Για λίγο επικράτησε σιωπή που διακόπηκε από το χειροκρότημα τους. Χειροκρότημα αληθινό και ενθουσιώδη!Έσκυψα και χαιρέτησα με το χέρι στην καρδιά ωσάν να βρισκόμουνα σε πάλκο,με την απαραίτητη θεατρικότητα, σαγήνη,και υπερηφάνεια!Ουφ!Ανακουφισμένη τίναξα τα κατσαρά μαύρα και μακριά μαλλιά μου,πίσω στην πλάτη και ελαφρώς λαχανιασμένη δοκίμασα το τσάι που μου σερβίρισαν.

-Aπλά,το πονηρή και το συμφεροντολόγα θέλουν κάποια διόρθωση κατά την γνώμη μου τόνισε η Φριντα.Χμ!Κατάλαβα,είπα από μέσα μου, έχω δρόμο μακρύ να διανύσω!Και νοιώθω ειλικρινά πως χρειάζομαι διορθωτικές όπως όλοι μας πιστεύω.Συμφώνησαν απόλυτα μαζί μου. Δεν χρειαζόμαστε τον εγωισμό, προτιμότερο η ταπεινότητα και η απλότητα. Την γυναικεία φιλαρέσκεια και εγωισμό,την ανδρική ψευτομαγκιά και την ψευτουπερηφάνεια μας να βελτιώσουμε επειγόντως.Θαύμαζα γύρω σκορπισμένα στον χώρο τούτα τα φευγάτα χειροποίητα έργα, δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω και απορούσα πως μαζεύτηκε τόσο χρώμα και ελευθερία εδώ! Να οφείλεται,σκέφτηκα, στα ταλέντα του παράξενου ζευγαριού ή στις δυνατότητες αυτού του τόπου; Ίσως και στα δύο!.Κοιτώντας προς την κατεύθυνση του χωριού ρώτησα πως είναι οι κάτοικοι εδώ.Γέλασαν και οι δυο τους,μετά από λίγο απάντησε ο Σιντάρτα-Ω! Ένα μικρό χωριουδάκι είναι με φανταστική θάλασσα.! Οι άνθρωποι μοιάζουν με-δέντραμετρίου ύψους που οι άνεμοι τους έγειραν δεξιά!.

Την γη λίγο γνωρίζω.Τα έργα του βιολογικού χρόνια τώρα δεν τελειώνουν,μήπως και ησυχάσει λίγο αυτή η γη,που την νοιώθω ταλαιπωρημένη και χιλιοτρυπημένη σαν να τιμωρείται για πιο παλιά της λάθη,με τόσο σκόνη,λάσπη,φασαρία και χώμα.Λεφτά δεν υπάρχουν-λένε- και είναι απλήρωτοι οι εργάτες.

Την περίοδο των βροχών όλα γίνονται λάσπη,λασποχώριτέλος πάντων οι τέχνες και οι επιστήμες που μας ενδιαφέρουν δεν βλέπω να παρκάρουν προς τα εδώ!Γέλια, έως ότου κτύπησε το κινητό μου και ενημερωθήκαμε για την αυτοκτονία του ηλικιωμένου στο σύνταγμα,και τα γέλια έγιναν αυθόρμητα κλάματα.Κλάματα πορφυρά,ζόρικα,που εκτίναξαν τα συναισθήματα μας σε μαύρα ύψη και άλλαξαν την ταινίαμες το δειλινό που έκλεβε την μέρα και ετοίμαζε την νυχτιά που δεν ήξερα –τουλάχιστον εγώ- που θα με οδηγούσε, μετις τόσες σκέψεις και τις ενοχές που αναδύονταν μέσα από τους βυθούς της ομολογούμενης καταρρακωμένης ελληνικής ψυχής μου.

Τα κρατούσα μέσα μου και με βασάνιζαν,με γρατζούναγαν καιρό τώρα και είχα ανάγκη να τα κοιτάξω κατάματα.Τώραβλέπω καθαρά τα χάλια μας,μέσα σε όλη αυτήν την νεοελληνική πραγματικότητα,των τελευταίων είκοσι και βάλε ετών.Στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου εικόνες που πριν χαθούν θρυμματισμένες, τσίριζαν σαν διαφημίσεις της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου στη διαπασών ουρλιάζοντας φράσεις όπωςλάιφσταιλ,μπουζουκομάγαζα,μοντέλες,κοκκαίνεςmykonos,σούσι,πρασινοφρουροί,επιδοτήσεις,Hondoscenter,λαμόγια,βλαχογκόμενοι,αμάρτησαγια το παιδί μου,γκλαμουριά,πρώτο τραπέζι πίστα,μεταξωτές κυλότες,επίδειξη,βόλεμα,κουτσομπολιά!Και δεν ήταν μόνο αυτά,γιατί το μυαλό μου έγινε μια τεράστια εγναντία οδός που περνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα,νταλίκες γεμάτες πασόκους,νεοδημοκράτες και ακροδεξιούς,ακολουθούσαν με τρίκυκλα, βέσπες και παπάκια αριστεροί,ρόζαριστεροί,κεντρώοι,με άλογα γαιδούρια και ποδήλατα πακιστανοί,βούλγαροι,ρουμάνοι, αλβανοί,τζιπάκια που κορνάρανε, πισίνες, πίτσες του μπερλουσκονι,φάρμακα,σιλικονάτεςμπότοξ ντίβες με χαιρετούσαν, πλήθη λαού με κόκκινα, πράσινα και κίτρινα κασκόλ,ενώ εγώ καιγόμουν από την κάψα,ουρλιάζανε, όλοι ουρλιάζανε σαν να διαφήμιζαν το όνειρο το αμερικάνικο,την γιουροβίζιον, ή στο κολοσιαίουμ τις μονομαχίες με ξανθές καιγκέυ,και δεν ξέρω τι άλλο!

Σαν να εόρταζαν τον χρυσό αιώνα του Περικλέους ή την αιώνια ολυμπιάδα του καπιταλισμού!! Παναγιά μου...Κοιταχτήκαμε και οι τρείς στα μάτια ενώσαμε τα χέρια,αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε,κλάψαμε αληθινά θεραπευτικά,για μας για τους άλλους για την γη μας για την κατάντια μας,για το πώς εξοδεύσαμε την περιουσία των προγόνων μας,υλική και πνευματική.! Οργή νοιώσαμε σαν μάθαμε ότι ηλικιωμένοι συμπατριώτες μας αυτοκτονούν λόγω οικονομικής στενότητας.!!Ο Σιντάρταάρχισε να τραγουδά ένα μοιρολόι για τις χαμένες πατρίδες,η Φρίντα κρατούσε ρυθμό αργό λυπητερό στο μπόνγκομου,και εγώ σηκώθηκα και φώναξα προς τον ουρανό —Φύγετε ξένοι από την πατρίδα μου,δεν χωράειάλλους φύγετε.

Όταν με ρώτησαν και οι δυο με ενδιαφέρον ποιους θεωρώ ξένους απάντησα καθαρά. Όποιους δεν σέβονται τον τόπο και τον βλάπτουν.....,Η απάντηση που έδωσα πρέπει να τους βρήκε σύμφωνους,μιας και μεάγγιξαν τρυφεράστον ώμο.-Σήμερα μπορείς να κοιμηθείς μαζίμας,αν θες μου πρότεινε ο Σιντάρτα,χαμηλόφωνα.

Φτερούγισε το είναι μου στοάκουσμα αυτής της πρότασης,που γλύκανε το φαρμακωμένο μου μυαλό.-Ναι το θέλω τόσο πολύ,απάντησα,και τον ακολούθησα αργά προς το εσωτερικό του μικρού και παράξενου αυτού καλυβιού.Το πρωί που ξύπνησα θυμόμουνέντονα και καθαρά το όνειρο που είχα δει!!!!Είδα τον παππούλη Άγιο Γεράσιμο να περπατά μισό μέτρο πάνω από την γη,και πλησιάζοντας με να μου λέει γλυκά -έλα, έλα να με επισκεφτείς κόρη μου......και εξαφανίστηκε μέσα σε ένα ασημογάλαζο πέπλο.!!Το απόγευμα με βρήκε να χαιρετώ τα καινούργια φιλαράκια μου ευχαριστώντας τα από τα βάθη της καρδιάς μου και γεμάτη χαρά ξεκίνησα για τα Βαλσαμάτα,να επισκεφτώ το εκκλησάκι του παππούλη, όπου το βράδυ έχει αγρυπνία!!!!Δεν θα την έχανα με τίποτα ασφαλώς,γι' αυτό στον δρόμο σιγοσφύριζα ένα απαλό σκοπό βαδίζοντας μέσα στην σιγαλιά της φεγγαροστολισμένης νύχτας.....

Συνεχίζεται...

Παρασκευή Πρωινού