Οι ακτές του στενού "Juan De Fuca"

Μετά την Aλωση του 1453, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Πόλης αναζήτησε καταφύγιο σε περιοχές μακριά από την οθωμανική λαίλαπα. Μια από τις οικογένειες που κατέφυγαν σε περιοχές της σημερινής Ελλάδας είναι και οι πρόγονοι του Ιωάννη Φωκά. Γεννημένος το 1536 στο χωριό Βαλεριάνος του Ελειού στην Κεφαλονιά, ήταν γνωστός και ως Απόστολος Βαλεριάνος ή Φωκάς Βαλεριανάτος, προφανώς για να τον ξεχωρίζουν από άλλα μέλη της οικογένειας που ζούσαν στο Αργοστόλι. Εκείνη την περίοδο, η επέκταση της κυριαρχίας της Ισπανίας στις ακτές της Ιταλίας και οι εμπορικές σχέσεις με τα Ιόνια νησιά, έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς ντόπιους ναυτικούς να απασχοληθούν σε ισπανικά πλοία ως πληρώματα και αξιωματικοί.

Ο Ιωάννης Φωκάς όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό και ταξίδεψε στην Ισπανία από όπου αναχωρούσαν πλοία για τις υπερπόντιες κτήσεις. Οι αξιοθαύμαστες επιδόσεις του στη ναυσιπλοΐα προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του βασιλιά της Ισπανίας ο οποίος τον διόρισε πλοηγό στο στόλο των Δυτικών Ινδιών για πάνω από σαράντα χρόνια. Στα τέλη του 16ου αιώνα είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη λόγω των τολμηρών ταξιδιών του στον Ειρηνικό ωκεανό. Η εξερεύνηση του κόσμου για τον Ιωάννη Φωκά ξεκίνησε από εδώ.. Στα 1592, ο αντιβασιλέας της Νέας Ισπανίας (το σημερινό Μεξικό), Luis de Velaseo, του ανέθεσε την ανακάλυψη των στενών του Έινιαν (Straits of Anian) από όπου υπήρχε ο φόβος ότι οι Aγγλοι θα περνούσαν στον Ειρηνικό ωκεανό. Του ζητήθηκε επίσης η ανακάλυψη ενός βορειοδυτικού περάσματος που επέτρεπε την πρόσβαση από τις νότιες θάλασσες στην Ευρώπη μέσω του Βόρειου Ατλαντικού, όπως το είχε οραματιστεί ο σερ Φράνσις Ντρέικ.

Τα πληρώματα των δύο πλοίων της αποστολής αρμένισαν κατά μήκος της Δυτικής ακτής της Βόρειας Αμερικής (Μεξικό, Καλιφόρνια), μέχρι γεωγραφικό πλάτος 47 μοιρών και εισήλθαν στα στενά που χωρίζουν το νησί του Βανκούβερ στον Καναδά από την Αμερικανική Ήπειρο. Στις ακτές οι ναύτες παρατήρησαν γη πλούσια σε καρπούς και μεταλεύματα και ιθαγενείς ενδεδυμένους με δέρματα ζώων. Συνέχισαν μέχρι την έξοδό τους από τα στενά στον Ειρηνικό και κατόπιν κατέπλευσαν νότια. Κατά την επιστροφή του στο Ακαπούλκο ο θαλασσοπόρος Φωκάς έγινε δεκτός με τιμές αλλά η ανταμοιβή που του είχε υποσχεθεί ο αντιβασιλέας δεν του καταβλήθηκε ποτέ. Μετά από υπομονή δύο ετών ταξίδεψε στην Ισπανία για να την διεκδικήσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αποφάσισε έτσι να επιστρέψει στην πατρίδα του για να αποσυρθεί.

Περνώντας από τη Βενετία το 1596, συναντήθηκε με τον Aγγλο αξιωματούχο John Douglass, στον οποίο αφηγήθηκε την ιστορία και αυτός απευθύνθηκε στον πρόξενο στο Aleppo της Ιταλίας, Michael Locke, που του πρότεινε να αναζητήσει το Βορειοδυτικό πέρασμα προς τον Ειρηνικό για λογαριασμό του Αγγλικού στέμματος. Πριν δεχθεί, ο Φωκάς ζήτησε αποζημίωση για ένα φορτίο που του είχε αποσπάσει ένας άλλος Aγγλος, ο Candish, σε ένα από τα ταξίδια του στις Φιλιππίνες και την Κίνα το Νοέμβριο του 1587. Μέχρι το 1602 ο Locke δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα χρήματα από την Αγγλία παρόλο το ενδιαφέρον που έδειξαν εκεί για τον έμπειρο πλοηγό. Στο διάστημα αυτό ο Ιωάννης Φωκάς επέστρεψε στην ιδιαίτερή του πατρίδα όπου αναζήτησε την ηρεμία και τη ξεκούραση μέχρι περίπου τα 70 του χρόνια, μακριά από περιπέτειες και τρικυμίες. Ο Locke δημοσίευσε το ημερολόγιο του καπετάν Φωκά, "Relación del viaje de Juan de Fuca y descubrimiento del estrecho de Anian", στα 1604 στο Λονδίνο.

Το όνομά του δόθηκε στο σύμπλεγμα των στενών μεταξύ Βανκούβερ και Αμερικής από τη Ρωσική Αυτοκρατορική Ακαδημία Επιστημών στα 1725, γνωστό σήμερα παγκοσμίως ως «Juan de Fuca Strait». Η γεωγραφική θέση των στενών Η πρόσμειξη ρομαντικών και απίστευτων στοιχείων στην προφορική διάδοση της αφήγησης της ανακάλυψης έχει πυροδοτήσει μια από τις μεγαλύτερες συζητήσεις σχετικά με τις θαλάσσιες εξερευνήσεις. Βασισμένοι στην παντελή έλειψη αναφοράς στα Ισπανικά αρχεία για μια τέτοια αποστολή, κάποιοι δεν δέχονται ότι ο Ιωάννης Φωκάς κατόρθωσε αυτό που του καταλογίζει ο Locke και επιμένουν ότι ήταν φανταστικό πρόσωπο.

Ωστόσο έρευνα ενός Αμερικανού πρόξενου στα αρχεία των Ιονίων απέδειξε την ύπαρξή του. Ο ίδιος ο Cook δεν παραδέχθηκε την ύπαρξη του στενού, το οποίο αναγνώρισε μόλις το αντίκρισε, στα 1787, ο Charles Barkley. Αυτός στηρίχθηκε στην ακρίβεια της θέσης του στενού που αναφέρεται στο κείμενο του Locke, μεταξύ 47ου και 48ου παράλληλου. Έτσι μια παλαιότερη μαρτυρία του Juan Peréz το 1774, σχετικά με την ύπαρξη του στενού, έγινε αποδεκτή. Πλήθος άλλων λεπτομερειών στην περιγραφή της μορφολογίας της ακτής έχουν αποδειχθεί ακριβείς και το γεγονός ότι ο ίδιος ο Locke ήταν ένας αξιοσέβαστος Βρετανός πρόξενος δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το κατόρθωμα του Ιωάννη Φωκά.

Πηγή : http://stardust30.wordpress.com