Στην εκπομπή “Μέρα Μεσημέρι”στον Inkefalonia 103,9 και στον Γιώργο Xαλαβαζή ,μίλησε ο Χρόνης Πολίτσης, προπονητής του ΑΣΕΑ Κεφαλονιάς (επιτραπέζιας αντισφαίρισης) και άτομο με αναπηρία, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ,που καθιερώθηκε από το 1992, να εορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.

Η δραστηριοποίηση των «διαφορετικών» μέσα σε πεδία δράσης των «κανονικών» ,ο τρόπος με την οποίο καθένας μας αντιλαμβάνεται την αναπηρία,οι αντιλήψεις που επηρεάζουν τον τρόπο που προσεγγίζουμε τα άτομα αυτά, η στάση μας και η συμπεριφορά μας απέναντί τους, καθώς και τις πολιτικές που εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους,ήταν αυτά στα οποία στάθηκε και για όλα αυτά μίλησε ο Χρόνης Πολίτσης με “κατάλληλο”όπως ο ίδιος τονίζει και καθηλωτικό λόγο.

Συνοπτικά ο κ. Πολίτσης ανέφερε:

'Οσον αφορά την χρήση του όρου «άτομα με ειδικές ανάγκες»:Για τον ορισμό αυτό έχει αποφανθεί το κράτος με νόμο και έχει απαγορεύσει την χρήση του.Γι αυτό πλέον αντί του ΑΜΕΑ, χρεισιμοποιείται τοΑμεΑ. Ο όρος αυτός είναι γενικός και μέσα σ αυτόν συμπεριλαμβάνονται όλα τα άτομα ,είτε είναι με κινητικές αναπηρίες,είτε με νοητικές,γιατί μπορεί ένα άτομο να έχει και τις δύο παθήσεις. Ωφείλω να πω,ότι στις αρχές της αναπηρίας μου δεν μου άρεσε και εμένα ο όρος “Άτομα με Ειδικές Ανάγκες”.Στην πορεία αυτό άλλαξε ,γιατί είναι ένας λανθασμένος όρος ,μπορεί να μας ακούγεται συναισθηματικά καλύτερα,αλλά δεν εκφράζεται σωστά. Ειδική ανάγκη μπορεί να έχει ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος ,ειδική ανάγκη μπορεί να έχει και ένας φτωχός που του λείπουν χρήματα, ενώ το αναπηρία, διαχωρίζει και στοχεύει καθαρά στο υφιστάμενο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ταμπού από το παρελθόν,η λέξη ανάπηρος ακούγεται βαριά ψυχολογικά και νομίζει ο άλλος ότι του μπαίνει μία ταμπέλα, ενώ στην ουσία δεν είναι καμία ταμπέλα. Υπάρχουν ακόμη συνάδελφοι ΑμεΑ,που δεν τους αρέσει ο όρος αναπηρία και ο λόγος θεωρώ έχει να κάνει καθαρά με την μόρφωση.Αν κατανοήσεις την ελληνική γλώσσα,θα καταλάβεις ότι εκφράζει ακριβώς το πρόβλημα και τίποτα παραπάνω. Βλέπουμε ακόμα και υπουργούς να συνεχίζουν να αναφαίρονται στον προηγούμενο όρο,για παράδειγμα στο νέο νομοσχέδιο του αθλητισμού υπάρχει ακόμα ο όρος μέσα που λέει για τα “Ατομα με Ειδικές Ανάγκες.” Η Ομοσπονδία ΑμεΑ τους έκανε παρατήρηση στο νέο νομοσχέδιο αλλά ούτε καν το έλαβαν υπόψιν τους. Μπορεί κάποιες φορές να ακούσουμε δημοσιογράφους μεγάλους,έγκριτους η πολιτικούς, να αναφέρουν “Ατομα με Ειδικές Ανάγκες” Αυτό είναι ημιμάθεια και καλό θα ήταν να τους το υπενθυμίζουμε.

Όσον αφορά το προσωπικό του Βίωμα(η αναπηρία του προέκυψε στα 21 του χρόνια):Υπάρχουν στιγμές που με στενοχωρούν όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζω ποδόσφαιρο ένα απο τα αγαπημένα μου αθλήματα,η να σκαρφαλώνω σε ένα κυπαρίσσι,η να ανεβαίνω βουνά,η να κάνω πράγματα ως μικρό παιδί το οποίο ζούσε σε ένα μικρό χωριό όπως τα Νένητα στην Χίο. Όμως πολύ γρήγορα αφήνω στην άκρη την μικρή κατάθλιψη μου και περνάω στο τώρα και στο τι έχω καταφέρει ως ΑμεΑ. Είναι δύσκολο και το λέω αυτό γιατί πρόσφατα είχα μία συζήτηση με τον εαυτό μου για το ότι έζησα 21 χρόνια ως αρτιμελής και τώρα είμαι κοντά στα 22 χρόνια με αναπηρία και λέω πλέον ότι μπήκα στην ωριμότητα της αναπηρίας. Αν επιχειρήσω να κάνω μία σύγκριση,αυτό που έχω να πώ, είναι ότι η αποδοχή είναι το καλύτερο πράγμα που βρήκα στην πορεία σ αυτό το ταξίδι και μέσα από αυτό έμαθα να αποδέχομαι και πολλά άλλα πράγματα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό γιατί αυτή τη στιγμή είμαστε σε καραντίνα και πάμε να συμπληρώσουμε σε λίγους μήνες ένα χρόνο σ αυτή την κατάσταση με το άνοιξε-κλείσε,να μην έχουμε επαφές με τους ανθρώπους μας,εγώ που έκανα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό έχω αρκετό διάστημα να βγω έξω από το νησί,μπαίνω σε μία διαδικασία να λεώ κοίτα,είναι σαν να είμαι στην πρώτη φάση της αναπηρίας μου,που δεν γνώριζα τι είναι,που πάει,τι θα γίνει. Πρώτα φοβάσαι,μετά θυμώνεις ,γιατί σε μένα κι όχι στους άλλους και μετά έρχεται η αποδοχή και λές αυτό είναι και αρχίζεις να μαθαίνεις να ζείς με αυτό

Σ αυτό το σημείο αφιέρωσε ένα ποίημα πολύ προσωπικό το οποίο έγραψε όταν όπως είπε βγήκε απο αυτό το κομμάτι της ζωής του ,στον Γιώργο Χαλαβαζή και τους ακροατές της εκπομπής “Μέρα Μεσημέρι ”Ό τίτλος του, “Παρέα με την Αναπηρία'

“Δεν σε έβλεπα,δεν σε άκουγα,δεν σε ένιωθα,δεν σε γνώριζα,απλά σε αγνούσα.

Εσύ όμως πίστευες ότι σε αγαπούσα

Τώρα όμως σε βλέπω,σε ακούω,σε νιώθω,τώρα πια σε γνωρίζω.

Έπαψα να σε αγνοώ,είμαι έτοιμος να σε αγκαλιάσω ,μπορώ να σε αγαπήσω,

τώρα μπορώ να ονειρευτώ ,τώρα μπορώ να χαρώ,είμαι ζωντανός και πάλι.

Γύρισα ,δεν είμαι μόνος πια,έχω εμένα, έχω εσένα,μαζί έχουμε μία νέα ζωή να ζήσουμε”.

Πώς αντιμετώπισαν οι άλλοι το θέμα της αναπηρίας του:”Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι δεν άλλαξαν την συμπεριφορά τους απέναντι μου όταν προέκυψε η αναπηρία μου γιατί γνώριζαν εμένα ως χαρακτήρα και γνώριζαν ότι δεν κρυβόμουν πίσω από το πρόβλημα μου. Αυτό που θα άλλαζε θα ήταν η πορεία με τους καινούργιους ανθρώπους που θα γνώριζα. Ένα μεγάλο πρόβλημα που είχα και μάλιστα στην επαρχία τότε που ζούσα ,- είμουνα και ένας πολύ γνωστός ντι τζέι-ήταν στις προσωπικές μου σχέσεις. Με προσέλκυαν τα κορίτσια,ήθελα να έχω μία σχέση,θυμάμαι χαρακτηριστικά ,ερωτεύτηκα ένα κορίτσι στα 22 μου το οποίο δεν είχε καταλάβει ότι είχα κάποιο πρόβλημα,αλλά εγώ γνώριζα ότι η πάθηση είχε αρχίσει να εμφανίζεται. Το έκρυψα το πρόβλημα μου,της είπα ότι έχω χτυπήσει το πόδι μου,ρώτησε,έμαθε,εξαφανίστηκε. Ήμουνα νέος,δεν είχα αποδεχθεί την κατάσταση και αυτή η συμπεριφορά άρχισε να μου δημιουργεί το αίσθημα του μπούλινγκ. Του μη ηθελημένου μπούλινγκ. Ως ΑμεΑ εκείνη την περίοδο αλλά νομίζω και άλλα παιδιά στο αρχικό στάδιο ένιωθα ότι δεν με “ακούνε”.Από κεί πέρα αρχίζεις και το βλέπεις και λίγο ενοχλητικό,κλείνεσαι περισότερο στον εαυτό σου και τα βλέπεις πλέον πιο μαύρα τα πράγματα και αντί να περάσεις στην αποδοχή του προβλήματος ,αρχίζεις να κυνηγάς αυτό που δεν είναι αλήθεια. Δηλαδή να γίνεις καλά. Είναι αυτό που λέμε στο πανεπιστήμιο (είναι Ψυχολόγος), δένουν τα σαφή με τα ασαφή μαζί. Τα μη δομημένα προβλήματα και τα δομημένα,δηλαδή πλέον τα μετουσιώνεις σε ένα πρόβλημα,και ενώ δεν ξέρεις το τι και πως ,πηγαίνεις εκεί που αισθάνεσαι. Αυτό που αισθανόμαστε δεν είναι πάντα και ο καλύτερος σύμβουλος στο να λύσουμε το πρόβλημα όταν βρισκόμαστε σε καταστάσεις τέτοιες.

Όσον αφορά τις αντιλήψεις των ανθρώπων σήμερα απέναντι στα ΑμεΑ σε σχέση με το παρελθόν:

Ο κ.Πολίτσης δήλωσε ότι έχουν αλλάξει αρκετά,διαχώρισε όμως το ότι επειδή μεγάλωσε σε ένα νησί στην Χίο και τώρα ζεί μόνιμα στην Κεφαλονιά και με την εμπειρία που έχει αποκομίσει ταξιδεύοντας σε πολλές χώρες,υπάρχει μία διαφορετικότητα αλλά και κοινά στοιχεία. Αυτό που βοηθάει στην αλλάγή συμπεριφοράς δεν είναι μόνο να βγαίνουν οι άνθρωποι έξω. Η πρώτη μεγάλη αλλαγή έγινε με τους παραολυμπιακούς αγώνες του 2004.Μέχρι τότε ο παραολυμπιακός αθλητισμός στην Ελλάδα ήταν άγνωστος, παρακολουθώντας τους αγώνες τότε ,κλαίγανε όχι από χαρά αλλά από συγκίνηση αρνητική,της λύπης. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ένας μη αρτιμελής μπορεί να κολυμπάει να τρέχει κ.λ.π. Τότε σήμανε η πρώτη αλλαγή,να αρχίσουν να σέβονται για το πάρκινγκ κ.τ.λ.π. Αυτό δεν είναι αρκετό και έχουμε κάνει και εμείς λάθη τόνισε. Υπήρχαν σύλλογοι,στο νέο νομοσχέδιο του κ. Αυγενάκη,αναφέρεται το Σωματείο με Ειδικές Ανάγκες .δηλαδή δεν έχουν κάνει μεταβολή στο καταστατικό τους ,όταν εσύ ο ίδιος δεν μεταβάλλεις το καταστατικό σου,σημαίνει ότι επιτρέπεις και σε κάποιους άλλους μια τέτοια κατάσταση. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και όσον αφορά τα ταξίδια των ελλήνων αναπήρων ,υπολειπόμαστε βέβαια σε σχέση με το εξωτερικό. Συνήθως δεν βοηθάει και η ίδια η κοινωνία και δεν το λέω αυτό όσον αφορά τις υποδομές αλλά ξεκινάει από το στάδιο του σχολείου, Το ΑμεΑ δεν είναι να το βλέπεις μόνο την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας,αλλά να καλλιεργείς συμπεριφορές όλο τον χρόνο. Πρίν γίνω ΑμεΑ και εγώ ήμουν ότι χειρότερο μπορεί να φανταστεί κανείς.Μεγάλωσα στο χωριό,έμαθα να κυνηγάω,να πετάω τα σκουπίδια κάτω,να μην μου λέει κανένας τίποτα και όταν πρωτοέμεινα ανάπηρος και έφυγα στο εξωτερικό εθελοντής στην Γερμανία,εκεί ήρθε ντο πρώτο σκαμπίλι,βλέποντας μία πόλη καθαρή,να πετάω ένα σκουπίδι και να με κοιτάζουνε περίεργα. Είναι θέμα συμπεριφοράς,η παιδεία μας όμως δεν έχει να κάνει μόνο με τα σχολεία ,η βασική παιδεία ξεκινάει μέσα απο το σπίτι και το πιο βασικό κομμάτι είναι να αγαπάς και να αποδέχεσαι τον εαυτό σου γι αυτό που είσαι. Αν εσύ θεωρείς ότι είσαι αδικημένος,ότι ο γείτονας έχει περισσότερα απο σένα, αυτο σημαίνει ότι δεν αποδέχεσαι την κατάσταση σου.Οπότε είναι πιο εύκολο να αντιδράς σε πράγματα που δεν σε βολεύουνε. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη ανατολίτικη χώρα που μπήκε στην Ευρωπαική Ένωση. Εγώ αυτό το πιστεύω. Οι συνήθειες μας δεν είναι τόσο Ευρωπαικές. Βέβαια οι Έλληνες που ζούν στο εξωτερικό προσαρμόζονται πολύ γρήγορα.

Η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων είναι διαφορετική και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι χώρες που θα επηρεαστούν περισσότερο από τα όσα ζούμε με το covid-19 ,θα είναι οι άλλες Ευρωπαικές χώρες,εμείς έχουμε το γονίδιο του Ζορμπά.

Όσον αφορά την προσβασιμότητα των ΑμεΑ στην Κεφαλονιά , δήλωσε :”Μπορώ να πω ότι εδώ στην Κεφαλονιά ίσως και λόγω των επισκέψεων των κρουαζιεροπλοίων και έρχονται άνθρωποι με αναπηρίες,μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα σρτην πόλη και ο κόσμος δεν τους κοιτάει όπως θα τους κοιτούσε στο χωριό μου π.χ.Βέβαια στα χωριά δεν ισχύει αυτό. Μπορώ να πω ότι το Αργοστόλι είναι απο τις πιο προσβάσιμες τουριστικές πόλεις. Η παραλία είναι ευθεία,δεν έχει δύσκολα προσβάσιμους δρόμους,αυτό που έχει γίνει με τα πεζοδρόμια είναι μία πολύ καλή προσπάθεια,το ότι κάποιοι επιχειρηματίες έχουν φτιάξει ράμπες για την πρόσβαση των ΑμεΑ είναι έξυπνο και καλό. Το πρόβλημα του πάρκινγκ είναι μεγάλο,αλλά πιστεύω ότι στο μέλλον o δήμος θα δώσει λύση. Θα πρέπει όμως και ο ντόπιος να μάθει να περπατάει. Ίσως ένα καλό που θα προκύψει απο την απαγόρευση κυκλοφορίας θα είναι αυτό,μια και τώρα πολύ το επιχειρούν. Θα είναι ιδανικός στο μέλλον για το Αργοστόλι και ένας σχεδιασμός ποδηλατόδρομου.

Τι συμβουλεύει τους γονείς που έχουνε παιδιά ΑμεΑ:

Ασχολήθηκα με κάποιους γονείς και παιδιά πρίν την καραντίνα,έχω διαπιστώσει ότι στην Κεφαλονιά υπάρχουν περισσότερα παιδιά με νοητικές αναπηρίες και αυτό είναι ακόμη πιο σκληρό και δύσκολο για την οικογένεια ,αλλά ξαναλέω ότι η αποδοχή είναι πολύ σημαντική. Ένα παιδί που γεννιέται με μια αναπηρία,είτε είναι κινητική,είτε είναι νοητική,κατά βάθος αυτό που ζητάει είναι αγάπη και αποδοχή. Εκείνο δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτή την διαφορετικότητα,αν το αγαπήσουν οι γονείς τους γι αυτό που είναι το παιδί δεν θα έχει πρόβλημα να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Επίσης ο γονέας δεν πρέπει να ενοχοποιήσει τον εαυτό του γι αυτό που του συμβαίνει. Όταν οι γονείς αγαπήσουν το παιδί και με την καθοδήγηση ειδικών και την βοήθεια της Πολιτείας,γιατί και οι ίδιοι δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν,δεν έχουν την εμπειρία η την γνώση,δεν έχουν μεγαλώσει ως ΑμεΑ τότε θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Πρακτικά υπάρχει το ΚΕΣΥ, υπάρχουν ειδικά σχολεία,υπάρχουν σύμβουλοι. το θέμα είναι ότι είναι δύσκολο να λειτουργήσουν όλα αυτά στον βαθμό που αφορά το κάθε παιδί ξεχωριστά. Υπάρχουν ιδιώτες που βοηθάνε,υπάρχουν σωματεία,έχω εντυπωσιαστεί απο την δουλειά που γίνεται στον “ΥΠΕΡΙΩΝΑ”.Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθάνε ,όμως υπάρχουν και τα κακώς κείμενα. Έχω δει και ανθρώπους να βρίσκονται σε κάποιες θέσεις και εδώ στην Κεφαλονιά έκανα επίσκεψη σε κάποιο ειδικό σχολείο,καταρχάς ήτανε άνθρωποι ακατάλληλοι αλλά δεν φταίνε εκείνοι, φταίνει αυτοί που τους διορίσανε εκεί. Δεν γίνεται ο πρέπον έλεγχος, δεν θέλουμε ένα κτήριο απλώς,θέλουμε ένα κτήριο που μέσα να υπάρχει προσωπικό που να μπορεί να το στηρίξει . Αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις γιατί είναι όντως πάρα πολύ δύσκολο,πρέπει τουλάχιστον να είσαι επαγγελματίας. Αν με ρωτήσετε πoια μάνα είναι ιδανική,θα σας πω ότι οι μανάδες που έχουν παιδιά με νοητική υστέρηση ,είναι οι μανάδες του πεθαίνω μαζί σου,ηρωίδες. Θα μπορούσαν να κάνουν μια καλύτερη ζωή αφήνοντας τα παιδιά αυτά σε κάποιο ίδρυμα όμως ξεχνούν τον εαυτό τους και ζούν για αυτά, ενώ βρίσκονται σε ένα τέλμα χωρίς στήριξη και ξεκινάει αυτό απο την ίδια την οικογένεια.

Κλείνοντας ευχήθηκε καλές γιορτές,να μην θρηνήσουμε περισσότερα θύματα ,να τελειώσει αυτό το κακό και του χρόνου να υπάρχει η δυνατότητα την 3η Δεκεμβρίου να οργανωθούν κάποιες εκδηλώσεις εφάμιλλες της ημέρας.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia-103-9-608157856}