«Αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω. Είχα ένα μαχαίρι και λέω "δεν κόβω τις φλέβες μου"; Μόλις, όμως, είδα ότι έβγαινε λίγο αίμα, ταρακουνήθηκα και είπα “θα ζήσω”! Ξαναείδα το ηλιοβασίλεμα και το ανοιχτό πέλαγος και είπα ότι δεν αξίζει ο κόπος να πεθάνεις για 3.000 – 4.000 ευρώ. Αξίζει να δώσεις μια νέα μάχη και αυτό πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας», εξομολογείται, στο περιοδικό «Yes».

Σύμφωνα με όσα δήλωσε, αφορμή για να φτάσει σε οριακό σημείο στάθηκε η ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα που επακολούθησαν, ενώ τον βοήθησαν ο αδερφός του και κάποιοι φίλοι του: «δεν άντεχα να κοιτάω το ταβάνι, να βλέπω τηλεόραση χωρίς να έχω κάτι να κάνω, ενώ μέχρι τότε δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Να πρέπει να μετράω τα ψιλά για τα τσιγάρα και να έχω και τον ΕΝΦΙΑ. Έχασα το χαμόγελο μου, δεν είχα όρεξη να βγω από το σπίτι! Ήμουν στην αυλή μου στη Σαλαμίνα και δεν ήθελα να επικοινωνήσω με κανέναν. Κάποια στιγμή, όμως, είπα πως πρέπει να σηκωθώ, πρέπει να παλέψω να σταθώ στα πόδια μου, γιατί η μισή Ελλάδα και παραπάνω είναι σε αυτή την κατάσταση. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να χτυπάω πόρτες».

«Ήταν τόσο δύσκολη η φάση της ανεργίας που με έφερε στα όρια της κατάθλιψης. Εργαζόμουν ως ιδιωτικός υπάλληλος κάπου αλλού και, κάποια στιγμή, και αυτό σταμάτησε λόγω περικοπών. Οι απολύσεις στην Ελλάδα είναι καθημερινό φαινόμενο. Έτσι, λοιπόν, έγινα προσωρινά γκαρσόνι, κάτι που με έσωσε από μια πιθανή αυτοκτονία. Είναι πραγματικά συνταρακτικό και συγκλονιστικό. Έναν χρόνο χτυπούσα πόρτες, είτε σε βενζινάδικα, είτε οπουδήποτε. Παρότι είχα κλείσει και μια θεατρική παράσταση, μου είπαν "δεν μπορούμε να σε πληρώσουμε γιατί δεν ξέρουμε αν θα πραγματοποιηθεί"», αναφέρει επίσης ο κ. Μαυρίδης, στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα ελπίδας, λέγοντας«με θέληση και πείσμα όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε! Η ζωή, άλλωστε, είναι πολύ πιο δυνατή από τον οποιονδήποτε θάνατο».

entertv