Εκλογές, πλημμύρες και φωτιές, η ειδησεογραφία γεμίζει τα μυαλά, τη σκέψη και τη θλίψη μας. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και στολίζεται.

Σάββατο βράδυ, το Μετρό ξεκινά από τερματικό σταθμό στα Δυτικά Προάστεια.

Αυτό που βλέπεις τις καθημερνές, καμμία σχέση.

Λουλουδένια αγοράκια και κοριτσάκια σκάρτα 20, λουσμένα καλοχτενισμένα, μοσχομυριστά, ορμάνε στις πόρτες του συρμού. Παρέες των δυό, αλλού και παραπάνω, βουίζουν στ' αυτιά μουρμουρητά, γελάκια, "πάμε για βόλτα" μυρίζουν όλα.

Οι ψηλόκορμες με μαύρα κολλητά, δεν περισσεύει δράμι. Τα μπλουζάκια μια σπιθαμή και οι κοιλίτσες έξω, τα μαλλάκια σιδερωμένα μαύρα γυαλιστερά, ποταμός στην πλάτη, "γιαυτό στέκουν όρθια" σκέφτεσαι, αν κάτσουν θα τα συνθλίψουν οι γλουτοί και οι μηροί, μέχρι εκεί τους φτάνουν.

Κοιτάζεις γύρω, να δεις κανα ταλαίπωρο να γυρίζει από δουλειά, σκονισμένος, τσαλακωμένος τίγκα σακκούλες, βλέμμα να ονειρεύεται κρεβάτι ή έστω καναπέ με τα παπούτσια πεταμένα ανάποδα  στο πάτωμα του σπιτιού, τα χέρια κρεμασμένα σε μπράτσα πολυθρόνας....πουθενά. Αυτό είναι σκηνικό της μέρας.

Τα νεαρά βλαστά βγαίνουν να τιτιβίσουν, κάποια να ζευγαρώσουν, να φλερτάρουν..."άντε από κει, άσε μας με τις ειδήσεις".

Ώσπου τραβάει το βλέμμα, ο απέναντι καθήμενος νεαρός. Ψηλός λεπτός πέραν του δέοντος, πλέει μέσα στο πεντακάθαρο απ' τη μάνα του... ποιός άλλος...βαμβακερό ψιλοσινιέ μπλουζάκι. Η cargo με τσέπες βερμούδα, μόλις έχει τραβηχτεί να φορεθεί απ' το συρτάρι. Α ρε Ελληνίδα Μάνα, παντού μυρίζεις!

Το περίεργο όμως είναι στο πρόσωπο, στο κεφάλι. Τα μαλλιά κοντά ένα πόντο καρφάκια, θα τραβάνε μεθαύριο κατά πάνω. Το μούσι μαύρη ολοστρόγγυλη μικρή βουλίτσα στο σαγόνι. Το μουστακάκι, αχνό λεπτούτσικο, δυο μακρουλά φτεράκια κι αυτά στραμμένα πάνω.

Και ω, τι βλέπουν τα ματάκια μου! Το φρύδι, παχύ καλογραμμένο, γωνία μαύρη πάλι προς τα πάνω. Δεν είναι δυνατόν, τρίχα δεν περισσεύει. Ξανακοιτάζεις φευγαλέα, "ναι είναι βαμμένο". Το έχεις συνηθίσει τελευταία στις γυναίκες, όλες με βλέμμα υπεροψίας, ζωγραφιστής αυτοπεποίθησης, το λένε τα γραμμένα φρύδια, ίσιο κανένα, όλα στρογγυλεμένες γωνίες προς τα πάνω. Πουλιούνται και καλούπια ή γίνεται μόνιμο tatoo, μη δείχνουμε ηττοπάθεια στο φρύδι, σαν κρεμασμένα σκύλου αυτιά που πέφτουν προς τα κάτω.

Αλλά ο νεαρούλης, tattoo ή φορμίτσα για το φρύδι; Συμβαίνουν και τούτα στο Μετρό, είσαι κοντά, με μια ματιά τα βλέπεις.

Στο Σύνταγμα ορμάνε όλα έξω, για να σκορπίσουν στα γύρω και προς τα κάτω στέκια ή για να αλλάξουνε συρμό, για βορειότερα, πιο νότια Μοναστηράκι, Γκάζι, πού να ξέρεις ακριβώς!

Αυτόματα αλλάζει το σκηνικό, φεύγουν οι μυρωδάτοι ξενυχτο - γλεντοκόποι του Σαββάτου, γεμίζει ο χώρος με ταλαίπωρους που γυρίζουν σπίτι νοτιο ανατολικά της Αθήνας. Τουρίστες σωρό κι ας είναι πια μισά Σεπτέμβρη, ξεκούμπωτοι άνθρωποι απ' τα μαγαζιά, απ' τη δουλειά που να το ξέρεις και αυτό.

Ώσπου φτάνεις στον αντίθετο σταθμό, των πληθυσμιακά κορεσμένων Δήμων, δυο βήματα η λεωφόρος Βουλιαγμένης.

Κατεβαίνουν ομαδών οι ταλαιπωρημένοι, για το σπίτι.

Στην απέναντι όμως αποβάθρα, περιμένουν μπουλούκια οι Σαββατοστολισμένοι, να πάνε ξενύχτι προς το κέντρο.

Τέτοια κίνηση, ούτε οι αρτηρίες μας με το καθαρό αιματάκι, ούτε οι σκούρες φλέβες μας που διώχνουν το βρώμικό  αίμα να πάει να καθαρίσει, για να ξαναγυρίσει.

Η Ζωή κινείται είτε στο μικροσκόπιο, είτε στο Μετρό, " τα πάντα ρει"... που λέγαν ... οι αυτοί... τους ξέρεις εσύ!

-Δεν μας είπες όμως, που πήγαινες Σαββατιάτικα εσύ;

- Ε, να φάμε καμμιά πίτσα με φίλους των ανατολικο-νοτίων... αύριο εκλογές, να ανταλλάξουμε απόψεις! Μη μου σηκώνεις εμένα φρύδι!

- Μόνο του σηκώνεται, είναι ζωγραφισμένο, να μη μου παίρνουν τον αέρα!!

- Να το επιχειρήσω λες κι εγώ;

Σοφία Αράβου- Παπαδάτου