Θυμάμαι όταν (ετεροχρονισμένα) είχα δει το Tom & Viv, και για λίγο απέκτησε εφέ "αγαπημένης ταινίας" – δεν ξέρω αν ήταν κοντά ή μακριά στη χρονική στιγμή κατά την οποία είχα διαβάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Wasteland του T.S.Eliot, αλλα θυμάμαι ότι από τότε είχα μια μικρή εμμονή με το Bloomsbury, τη συνοικία του Λονδίνου που έγινε ταυτόσημη με τον στενό σχετικά κύκλο διανοούμενων που τρωγόπιναν στα καφέ, τα σπίτια και τα εστιατόρια της περιοχής μιλώντας για τέχνες, γράψιμο, κοινωνία, σχέσεις, όλα αυτά που φαντάζουν ενδιαφέροντα τέλος πάντων σε κάποιον ψαρωμένο με την ποίηση και τη λογοτεχνία και τις μποέμ φεμινίστριες γυναίκες που καταστρέφονταν από έρωτα, σαν τη Virginia Woolf.

Ξέρω, πολύ φοιτητικό όλο αυτό. Αλλά το θέμα είναι πως το Bloomsbury μου εντυπώθηκε σαν κάτι δυσλειτουργικό και διανοουμενίστικο, πιο βαθύ από όσο βάθος μπορούσα ενδεχομένως να αντέξω, δύσκολο όσο και μερικοί στίχοι από τη Ρημαγμένη Γη, αλλά ελκυστικό.

Και τώρα, δίνω σινιάλο για να φρικάρουν λίγο οι φιλόλογοι, αλλά ναι, η Burberry Prorsum έχει ένα backpack που ονομάζει Bloomsbury προς τιμήν αυτού του κύκλου των διανοούμενων, και είναι πανάκριβο. Και υπέροχο, γιατί μοιάζει σαν να έχει γίνει από κομματάκια κουρελούδων με γεωμετρικά σχέδια, που οι μποέμ συγγραφείς και ποιητές θα τα προτιμούσαν για να ρίχνουν μέσα μολύβια, στριφτά τσιγάρα και χαρτιά που πάνω τους θα είχαν σημειώσει μια έμπνευση της στιγμής.

Να το.