Το υποσκληρίδιο αιμάτωμα είναι το αιμάτωμα που δημιουργείται στον υποσκληρίδιο χώρο του εγκεφάλου δηλαδή μεταξύ της σκληράς και της αραχνοειδούς μήνιγγας του εγκεφάλου. Το αιμάτωμα προέρχεται συνήθως από τραυματισμό αγγείων τα οποία διατρέχουν τον χώρο αυτό συνήθως μετά από κάποια κρανιεγκεφαλική κάκωση ή έντονη πίεση που δημιουργεί ρήξη αγγείου.

Δεν πρέπει να συγχέεται με το επισκληρίδιο αιμάτωμα το οποίο αφορά αιμάτωμα σε άλλο χώρο του εγκεφάλου.Ανάλογα με την ταχύτητα εξέλιξης του και την αναγκαιότητα επεμβατικής θεραπείας, ένα υποσκληρίδιο αιμάτωμα χαρακτηρίζεται ως:

- Οξύ συνήθως μετά από κάποια βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση η οποία χρειάζεται άμεση χειρουργική επέμβαση. Το ποσοστό θνησιμότητας στην περίπτωση αυτή είναι υψηλό.

- Υποξύ μετά από λιγότερο σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η εξέλιξη του αιματώματος απαιτεί όμως χειρουργική επέμβαση μετά από 48 ώρες έως και 2 εβδομάδες. Η πιθανότητες θνησιμότητας μειώνονται σε σχέση με το οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα

Τα υπολειπόμενα λειτουργικά ενοχλήματα που θα αφήσει εξαρτώνται κυρίως από το μέγεθος του αιματώματος και την συγκεκριμένη τοποθεσία του εγκεφάλου στην οποία ασκείται η πίεση και φυσικά το χρονικό διάστημα της πίεσης .

Κλινικά η νευρολογική εικόνα του ασθενούς είναι κακή και αν δεν αφαιρεθεί το αιμάτωμα, επιδεινώνεται γρήγορα. Σε μερικές περιπτώσεις, αν είναι μικρό, δεν προκαλεί παρεκτόπιση του εγκεφάλου και η νευρολογική εικόνα είναι καλή, τότε μπορεί ο ασθενής να παρακολουθηθεί στο νοσοκομείο, με κλινική αξιολόγηση της νευρολογικής του εικόνας και επανάληψη της αξονικής σε λίγες μέρες για να διαπιστωθεί αν απορροφάται το αιμάτωμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να εξελιχθεί σε χρόνιο.

Με την χειρουργική επέμβαση, όταν αυτή απαιτείται, γίνεται αφαίρεση του αιματώματος και συνήθως ανευρίσκεται μία ή περισσότερες φλέβες που έχουν τραυματιστεί στην περιοχή μεταξύ σκληράς μήνιγγας και εγκεφάλου. Μετά το χειρουργείο μπορεί να απαιτηθεί να παραμείνει ο ασθενής σε καταστολή στη μονάδα εντατικής θεραπείας για αντιμετώπιση και πρόληψη του εγκεφαλικού οιδήματος και της ισχαιμίας.

Άτομα μεγαλύτερης ηλικίας έχουν χειρότερη πρόγνωση, ενώ και η λήψη αντιπηκτικών φαρμάκων πριν την κάκωση επηρεάζει αρνητικά την πρόγνωση. Πολλοί από τους ασθενείς που επιβιώνουν παρουσιάζουν σοβαρές αναπηρίες και η πορεία της αποκατάστασής τους είναι μακρά και επίπονη.