Αφιερωμένο στη Μαρίνα Μασσάδο για την Ημέρα της Γυναίκας                                              

από το Κόμμα για τα Ζώα της συμμαχίας Πράσινο & Μωβ

(απόσπασμα από συνέντευξη στον Ιωάννη Κοσμάτου)

Οι γονείς μου μας μάθανε να μη φοβόμαστε με σκοπό να γίνουμε δυνατοί να μη τους έχουμε ανάγκη. Μάλιστα μας έλεγαν συνεχώς ακόμα κι από την ηλικία των 12 χρονών ότι θα πρέπει να αποφασίζεις μόνη σου. Ακόμη κι αν κάνεις λάθος, πρέπει να μάθεις να τo διορθώνεις.

Ζούσαμε σε ένα μικρό χωριό, το Φροντίνο, στη Κολομβία. Ήταν ένα πέρασμα. Μετά από αυτό ήτανε το πυκνό δάσος. Θυμάμαι, όταν ήμουν 10 χρονών υιοθέτησα ένα παιδάκι που το είχε η μάνα του εγκαταλελειμμένο. Ένιωθα πως είχα πολύ δύναμη και γνώριζα την ευθύνη. Ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να το κάνω. Το είχα πεντακάθαρο. Σηκωνόμουν πρωί για να το φροντίζω. Μόλις ερχόμουν από το σχολείο αναλάμβανα τη φροντίδα του. Αυτή τη δύναμη, την αντοχή, τη θέληση είναι αρετές που σου δίνει η Φύση. Μετά από τρία χρόνια όμως μου το ζήτησε πίσω η μητέρα του και με πίκρα της το έδωσα. Στα δεκατρία μου πάλι το έφερε η τύχη να υιοθετήσω άλλο ένα μικρό παιδάκι.

Στο σπίτι εμείς σαν παιδιά δεν είχαμε κούκλες ούτε άλλα παιγνίδια. Φροντίζαμε τα ζώα και βοηθούσαμε τους γονείς μας. Το παιγνίδι που μας άρεσε ήταν τα μπάνια στο ποτάμι. Δεν είχαμε άλλους συγγενείς κοντά. Το κάθε σπίτι ήταν 5 χιλιόμετρα μακριά. Δεν είχαμε αυτό που λέμε γειτονιά. Υπήρχαν μόνο τα 4 αδέλφια μου. Θυμάμαι ακόμη από την ηλικία των δύο χρονών πως με κρατούσε αγκαλιά η μητέρα μου, με φρόντιζε. Το σπίτι μας ήταν φτιαγμένο από πηλό και άχυρο αλλά το εμπιστευόμαστε.

Ο πατέρας μου φύτευε, καλαμπόκι, ζαχαροκάλαμο, τρώγαμε φρούτα από το δάσος και κρέας από το κυνήγι το οποίο μας το έδιναν μια φορά το μήνα, ποτέ περισσότερο, για να μη προκαλούμε μεγάλο κακό στα ζώα. Γιατροί φυσικά δεν υπήρχαν. Η θεραπεία, αν κάποιος αρρώσταινε, γινόταν με τις γνώσεις που είχε ο καθένας για τα βότανα. Η ζούγκλα πάντα σε εμπνέει για να σκεφτείς κάτι.

Κάποια μέρα έπρεπε να μας πάρουν να πάμε σχολείο. Εγώ ποτέ δεν είχα ακούσει για το σχολείο. Δεν γνώριζα τι είναι φώτα, αυτοκίνητα, τα μαλλιά μου ήταν μέχρι τους αστραγάλους. Τότε, έπρεπε να τα κόψω, αυτό με στενοχώρησε πολύ. Ήταν η γιαγιά μου που παρακάλαγε τη μάνα μου να κατέβουμε από το βουνό και να πάμε σχολείο.

Η μητέρα μου δεν ήθελε να το ακούσει. Και είχε δίκιο. Γιατί στο χωριό είμαστε ευτυχισμένοι, είμαστε υγιείς, είχαμε άφθονο φαγητό, η φύση μας έτρεφε. Όταν κατεβήκαμε από το χωριό άρχισαν τα προβλήματα υγείας, μας πονούσαν τα δόντια μας, είχαμε πονοκεφάλους, άσθμα κλπ. Ακόμη όμως κι εδώ βοηθούσαμε τους τραυματίες του πολέμου, να τους δώσουμε φαγητό, να τους κρύψουμε με κίνδυνο να μας σκοτώσουν. Δεν καταλαβαίναμε τι συμβαίνει αλλά εμάς μας ενδιέφερε να μην υποφέρει κανένας άνθρωπος.

Θυμάμαι όταν αρχίσαμε να εγκαταλείπουμε το τόπο μας ήταν τότε με τον ανταρτοπόλεμο. Οι αντάρτες μας άρπαζαν από τα μαλλιά. Ακόμη νιώθω τη κρύα λεπίδα του μαχαιριού στο λαιμό. Ήθελαν να αναγκάσουν τη μητέρα μου να τους πει με ποιους ήταν. Η μάνα μου φυσικά δεν ήξερε τίποτα, τι να τους πει. To μόνο που έκανε ήταν να πέφτει στα πόδια τους, να τα φιλά για να μη μας σκοτώσουν. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αγωνία της. Να μη χάσει τα παιδιά της.

Δεν φοβόμαστε καθόλου, έπρεπε να είμαστε μικροί - μεγάλοι. Είμαστε αναγκασμένοι από μικρή ηλικία να κάνουμε πράγματα που κάνουν μόνο οι μεγάλοι.

Στην ηλικία των 12 χρονών δραπέτευσα, έφυγα κρυφά με τη βοήθεια της μάνας μου γιατί ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει καθολική μοναχή και μάλιστα ιεραπόστολο. Ήθελε να μπω στη ζούγκλα και να φέρω τους άγριους, όπως έλεγε, στο πολιτισμό. Εγώ δεν το πίστευα αυτό. Γιατί πίστευα ότι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και είχαν μια καλή ζωή. Ακόμη και αγόρια που ερχόντουσαν να με παντρευτούν τους έδιωχνε λέγοντας μακριά από τη κόρη μου, γιατί έχει ιερή αποστολή. Υπήρχε η συνήθεια αυτή, η πρώτη κόρη κάθε οικογένειας να τιμάται σαν σπουδαίο πρόσωπο στο σόι, για να ακολουθούν το παράδειγμά της. Η αδελφή του πατέρα μου ήταν μορφωμένη μοναχή.

Για κακιά μου τύχη με βρήκε ο πατέρας μου και με πήγε στο μοναστήρι, για να αρχίζω να μαθαίνω για την αποστολή μου. Η μητέρα μου παρόλο που δεν ήταν μορφωμένη δεν συμφωνούσε, μας συμβούλευε, ήξερε τι έπρεπε να κάνουμε στη ζωή. Ήταν μορφωμένη με τη σοφία της Φύσης. Με τη βοήθεια των αδελφών μου το έσκασα από το μοναστήρι και πήγαινα από πόλη σε πόλη για να μη με βρει ο πατέρας μου. Έφυγα δηλαδή κυνηγημένη από τη πατρίδα μου, επειδή δεν ήθελα να συμβιβαστώ με κάτι που συγκρουόταν με τα δικά μου πιστεύω και επιθυμίες για τη ζωή μου.

Γνώρισα τότε κατά τύχη κάποιον από την Ελλάδα που είχε πάει στο νοσοκομείο με ένα πρόβλημα υγείας. Μου έμαθε πολλά πράγματα για την Ελλάδα. Και στο σχολείο θυμάμαι είχα μάθει πολλά πράγματα για την Ελλάδα.

Μετά πήγα για δουλειά στα καράβια, έπαιρνα καλά λεφτά, λίγες κοπέλες δούλευαν τότε στα καράβια και με τέτοια εργατικότητα. Δούλευα από τις 6 το πρωί μέχρι 6 το βράδυ. Στην Ελλάδα ήρθα το τέλος του 1974. Οι οικογένειες του πρώτου μηχανικού και του καπετάνιου, είδανε την εργατικότητα μου και με κάλεσαν στην Ελλάδα. Πρώτα πήγα στην Αθήνα και μετά ήρθα στη Κεφαλονιά.

Εγώ γεννήθηκα με τα ζώα. Ήταν τα πρώτα μου παιγνίδια. Στη Κολομβία και στο τόπο που γεννήθηκα δεν υπήρχαν αδέσποτα. Όταν ήρθα στη Κεφαλονιά στην αρχή δεν έμενα μόνιμα στο νησί γιατί πηγαινοερχόμουν στα καράβια. Ασχολήθηκα με τα ζώα γιατί έβλεπα μεγάλη κακοποίηση, εγκαταλείψεις, αδιαφορία και καμία φροντίδα. Λες και δεν υπήρχαν. Έβλεπα ζώα δηλητηριασμένα από φόλες, να τα κλωτσούν να τους πετάνε πέτρες. Εγώ η ίδια όταν ξεκίνησα να φροντίζω τα αδέσποτα είχα πολύ σοβαρά προβλήματα από τους ανθρώπους οι οποίοι με έβριζαν ή με χλεύαζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Θυμάμαι το πρώτο καιρό που αναζητούσα ζώα εγκαταλελειμμένα, τραυματισμένα ακόμη και στα βουνά, ή γυρνούσα και έβαζα σπιτάκια μέσα σε θάμνους που υπήρχαν ζώα, σταματούσε ο κόσμος και με μούντζωναν (γέλια), με έβριζαν όπου με συναντούσαν, δεν έδινα όμως σημασία. Έχω σώσει και γιατρέψει πάρα πολλά σκυλιά. Πολλά βέβαια τα έβρισκα δηλητηριασμένα, αλλά μέχρι τότε τουλάχιστον τους είχα δώσει μια καλή ζωή. Πρέπει να πω ότι έχω ξοδεύει πάρα πολλά φροντίζοντας όχι μόνο σκυλιά, αλλά και όποιο άλλο ζώο είχε ανάγκη.

Ευτυχώς έχει όμως βελτιωθεί η συμπεριφορά πάρα πολύ. Πιστεύω ότι ο Κεφαλονίτης είναι ο πιο ζωόφιλος πολίτης στην Ελλάδα.

Αν και αυτό εδώ είναι ένα πρόχειρο καταφύγιο είναι γεμάτο αγάπη. Έρχονται εδώ εθελοντές ή επισκέπτες και νιώθουν σαν να βρίσκονται σε μια οικογένεια. Ζώα και άνθρωποι σε μια αρμονική συμβίωση.

Σηκώνομαι συνήθως στις 6 το πρωί και πηγαίνω σε περιοχές που έχω βάλει ταΐστρες. Μετά επιστρέφω στο σπίτι, δίνω φαγητό σε αυτά που έχω μέσα στο σπίτι και τριγύρω. Μετά πρέπει να πάω στα μαγαζιά να πάρω τη τροφή και όσα πράγματα μου δίνουν για το καταφύγιο. Μετά ξεκινάνε οι δουλειές καθαριότητα, φροντίδα, ιατρική περίθαλψη, μαγείρεμα, επικοινωνία με επισκέπτες και εθελοντές, μεταφορά ζώων στο γιατρό, πληρωμές προμηθευτών, τακτοποίηση χαρτιών για υιοθεσία κλπ. Το βράδυ πρέπει να απαντήσουμε στα μηνύματα ανθρώπων από διάφορα μέρη. Δεν είναι υπερβολή εάν πούμε ότι δουλεύουμε 18 ώρες κάθε μέρα, πολύ συχνά με άσχημες καιρικές συνθήκες, καύσωνες και χιονιάδες.

Είμαι πολύ τυχερή που τα τελευταία 7 χρόνια είναι κοντά μας η Joyce με την οποία έχουμε άριστη συνεργασία και έχει θυσιάσει τη ζωή της για να προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί στο καταφύγιο. Είμαι ευγνώμων για αυτήν. Προσωπική ζωή δεν υπάρχει για μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε πια ούτε εισόδημα δικό μας αφού δεν δουλεύουμε, ζητάμε βοήθεια τουλάχιστον για να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα για να ζήσουμε. Πολλοί μας βοηθάνε με ρούχα, με παπούτσια, με το φαγητό που μας το δίνει η Πρόνοια και ευχαριστούμε πολύ.

Έχουν υιοθετηθεί πάρα πολλά ζώα από το καταφύγιο και επειδή πάντα παρακολουθούμε τη ζωή του ζώου μετά την υιοθεσία, βλέπω πως τους έχουν δώσει μια πολύ καλή ζωή. Ενδιαφέρον υπάρχει. Διατηρούμε επαφή με όλους τους ανθρώπους που έχουν πάρει ζώα από μας. Πριν δώσουμε ένα ζώο ζητάμε να έχουμε πλήρη γνώση για τους ανθρώπους που θα το υιοθετήσουν και μελετούμε προσεκτικά τη προσωπικότητα του θετού γονέα, και αφού ξέρουμε το χαρακτήρα του ζώου, καταλαβαίνουμε εάν είναι κατάλληλος για να αναλάβει το ζώο. Απαιτούμε να έχουμε επαφή, πριν προχωρήσει η διαδικασία υιοθεσίας. Γίνεται προσεκτική επιλογή. Γιατί αν αγαπάει ένας το ζώο στην οικογένεια και οι άλλοι δεν το αγαπούν τότε υπάρχει πρόβλημα. Και επιμένουμε πριν τη παραλαβή του ζώου να υπάρχει ένα διάστημα επαφής του ζώου με τον άνθρωπο για να δοκιμάσουμε και να κτιστεί η σχέση. Έχουν γίνει πάρα πολλές υιοθεσίες και σε καλές οικογένειες. Να επισημάνω στο σημείο αυτό ότι η δουλειά που κάνουμε εδώ είναι σε εθελοντική βάση, δεν έχει στόχο το κέρδος. Σκοπός μας είναι η ευζωία των αδέσποτων, η ανεύρεση καλών οικογενειών, να μην υπάρξει άλλο αδέσποτο στη Κεφαλονιά, ούτε κακοποιημένα ζώα.

‘Όταν τηλεφωνούμε για να μάθουμε τι κάνουν τα ζώα, μας λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι που τα υιοθέτησαν ότι μας ακούνε και μας αναζητούν τα ζώα κουνώντας χαρούμενα την ουρά τους

Ο τρόπος που μεγάλωσα μου έδωσε τα κατάλληλα εφόδια για να μπορώ να συνεχίζω με ψυχική αντοχή, υπομονή. Έλεγε ο πατέρας μου ότι για τα πάντα πρέπει να έχετε τεράστια υπομονή, ακόμη κι αν σε βρίζουν, εσύ δε θα κάνεις το ίδιο, θα υπομένεις. Όταν πάρεις κάποια απόφαση να είναι οριστική μη ταλαντεύεσαι.

Η επικοινωνία με τα ζώα μας δίνει ζωή, πιο πλούσια από τη ζωή ενός θνητού, γιατί τα ζώα γνωρίζουν τα μυστικά της ζωής και της φύσης. Τα αδέλφια μου που δεν έχουν γεννηθεί στο βουνό διαφέρουν πολύ από τα υπόλοιπα. Η φύση είναι πηγή δύναμης και αυθεντικότητας. Σε βοηθάει να επιβιώνεις να σκέφτεσαι, να είσαι ρεαλιστής, αυθεντικός, να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Πάρε παράδειγμα στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, αυτό κάνουν και τα ζώα. Και αυτά θλίβονται πενθούν αλλά σύντομα σηκώνονται, παίρνουν τη δύναμη να συνεχίσουν γιατί είναι αναγκαίο και υπάρχουν και άλλοι που σε έχουν ανάγκη, σε θέλουν δυνατό, η ζωή πρέπει να προχωρήσει. Γιατί το μακροχρόνιο πένθος οδηγεί σε αρρώστια και έτσι δεν μπορούμε να προσφέρουμε.

Ο εθελοντισμός σε μαθαίνει να εργάζεται ομαδικά, να συνεργάζεται. Μετά αισθάνεσαι υπερηφάνεια, ικανοποίηση και χαρά για τη προσφορά σου, δηλαδή το ότι έκανες τη ζωή ενός πλάσματος καλύτερη.

Όλα τα ζώα τα αγάπησα, αλλά εκείνα που έχουν κακοποιηθεί και έχουν υποφέρει τα φροντίζω και τα πονάω περισσότερο, γιατί τους έλειψαν τα πάντα από τη ζωή τους, τροφή, αγάπη, στοργή. Όπως εκείνη η περίπτωση του σκυλιού στο Ληξούρι που ήταν δεμένο για 14 χρόνια στη ταράτσα με συγκλόνισε και ακόμη πονάω όταν το θυμάμαι. Να είναι δεμένο στο καύσωνα και στο κρύο με πολύ λίγο φαγητό, να υπάρχουν γύρω-γύρω γείτονες, να περνάει κόσμος από κει και κανένας να μην του δίνει σημασία. Πόση απονιά.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που λείπουν από το καταφύγιο, αλλά και ο ελεύθερος χρόνος (!). Ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε κι άλλες δράσεις, όπως ενημέρωση στα σχολεία. Να μπορούσαμε να πάμε με ένα σκυλάκι στα σχολεία και να μιλάμε για να ευαισθητοποιήσουμε τα νέα παιδιά. Από κει υπάρχει ελπίδα. Μου έχουν ζητήσει να κάνουμε αυτό, αλλά που χρόνος. Δεν έχουμε χρόνο ούτε να πλύνουμε τα ρούχα μας.

Έχουμε εγκλωβιστεί εδώ. Γιατί πίστευα ότι θα ξεκινήσουμε, και θα έχουμε δίπλα μας πολύ κόσμο, θα είχαμε βοήθεια, αλλά τελικά μείναμε με ελάχιστους.

Αν μπορούσαμε να έχουμε καλύτερες συνθήκες στο καταφύγιο, με τη βοήθεια του Δήμου...