2o ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΕΡΓΩΤΗΣ»

Συγχαρητήρια θερμά σε όλες τις μαθήτριες και μαθητές του σχολείου μας που από σήμερα είσαστε στην αφετηρία μιας νέας πορείας στη ζωή και στις σχολές της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η προσπάθειά σας , αν και πολύ πιο δύσκολη από οποιαδήποτε άλλη χρονιά, απέδωσε καρπούς.

Μια γόνιμη περίοδος γεμάτη νέες εμπειρίες και ευκαιρίες ξεκινά. Σας ευχόμαστε να την αξιοποιήσετε στο έπακρο, ώστε να εκπληρώσετε τους στόχους και τα όνειρά σας. Ευχόμαστε αντίστοιχα και στα παιδί που δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε κάποια σχολή κάθε επιτυχία στις εναλλακτικές διαδρομές που θα αναζητήσουν. Η διαδρομή για όλους επιτυχόντες και μη θα είναι επίπονη, Φτάσατε έως εδώ , δίνοντας ένα δύσκολο αγώνα λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που διαμόρφωσε η πανδημία. Δώσατε κρίσιμες εξετάζεις κάνοντας για μήνες μάθημα μπροστά από ένα υπολογιστή. Άσχετα από το αποτέλεσμα η μάχη που δώσατε μόνο υπερηφάνεια πρέπει να σας γεμίζει.

Ευχόμαστε ότι τη φετινή χρονιά θα σας δοθεί η δυνατότητα να πετάξετε έξω από την οικογενειακή φωλιά και να ζήσετε τη ζωή. Αυτό χαρίζει υγεία, αυτοεκτίμηση και ψυχική δύναμη. Απευθυνόμενοι και στους γονείς, οι οποίοι έδωσαν τη δική τους μάχη από τα «μετόπισθεν», εύχομαι να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους και να προσφέρουν, όπως πάντα, το καλύτερο στα παιδιά τους.

Θα θέλαμε, καθώς είσαστε στην αρχή της νέας σας ζωής, να σας προτείνουμε να «μελετήσετε» το παρακάτω ποίημα, έτσι σαν μια τελευταία εργασία από τους καθηγητές σας.

 Να μάθεις να φεύγεις – Μενέλαος Λουντέμης

“Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.”

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ                                                                             Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ