Ο Γκέοργκ Μπίχνερ το 1836 έγραψε τον Βόυτσεκ σαν απάντηση στον γερμανικό ρομαντισμό, που στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν κυρίαρχο ρεύμα. Ο συγγραφέας απέρριψε τους ηρωικούς χαρακτήρες, αδιαφόρησε για τα προβλήματα των βασιλέων και τις ιπποτικές λύσεις.

Αχά! Βoρειονότιος! Μα τι χαζός που είσαι; Χαζός! Αθεράπευτα χαζός! Είσαι καλός άνθρωπος, μωρέ Βόυτσεκ, αλλά δεν έχεις ήθος! Ήθος είναι όταν είσαι ηθικός!»

Ο Βόυτσεκ είναι ένας φτωχός και εξαθλιωμένος στρατιώτης. Η δουλειά του είναι να ξυρίζει καθημερινά το λοχαγό. Για να μπορέσει να επιβιώσει και να συντηρήσει την οικογένειά του, δέχεται να γίνει πειραματόζωο στην ερευνητική δουλειά του γιατρού του στρατοπέδου. Στο σπίτι η γυναίκα που αγαπά και μητέρα του παιδιού του τον απατά. Ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στις παραληρηματικές του σκέψεις και τη διαύγεια, θα οδηγηθεί τελικά στο φόνο της γυναίκας του.

Το έργο περιγράφει με σαφήνεια την κλίμακα της βίας που ασκεί μια ολοκληρωτική κοινωνία στον πιο αδύναμο αλλά και ζωτικότερο κρίκο της. Από τον καθημερινό ψυχολογικό βιασμό μέχρι τη σωματική εξόντωση. Το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί για τον Βόυτσεκ είναι εφιαλτικό και ο εφιάλτης στηρίζεται πάνω στην αντίφαση που το διατρέχει. Ο Βόυτσεκ καλείται να κάνει το αδύνατο. Κρίνεται και απολογείται συνεχώς σε μια διαμορφωμένη ηθική, τελείως ανήθικη απέναντι του.

Ο ίδιος έχει συνείδηση της καταπίεσης που υφίσταται. Κυνηγημένος όμως από την κόλαση που τον κατατρέχει και τη συστηματική εκχώρηση του σώματος και του μυαλού του, αδυνατεί να στοχοποιήσει τον πραγματικό καταπιεστή του και τελικά να καταφέρει να εξεγερθεί απέναντί του. (Πηγή : εφ. ΠΡΙΝ)